De SP over de NAVO: onhelder en meegaand

Daar gaan we weer: de SP op zoek naar respectabiliteit, ten koste van principes. Eerst hadden we de oproep van SP-kamerlid Remi Poppe om patrouilles in Uruzgan stop te zetten zolang ‘Defensie’ niet voor betere uitrusting zorgde – feitelijk een pleidooi waarin terechte zorg over het welzijn van soldaten vermengd wordt met een kwalijke oproep voor een effectievere oorlog. Nu moet Nederland zich van de SP gaan mengen in een discussie over de toekomst van de NAVO. Alsof de NAVO – dat door de VS gekleide militaire bondgenootschap waarmee Westerse staten in 1999 Servië en Kosovo platgooiden en dat momenteel de bezetting van Afghanistan ‘regelt’- een andere toekomst zou mogen hebben dan onmiddellijke opheffing!

Maar laten we de redenering eens beter bekijken. Kamerleden Tiny Kox en Harry van Bommel constateren: "De oude NAVO heeft zichzelf overleefd en lijkt zijn riochtingsgevoel kwijt." Zichzelf overleefd? Was de NAVO vroeger dan wel okay? Accepteert de SP met terugwerkende kracht het militaire bondgenootschap dat het Westerse aandeel in de Koude Oorlog coördineerde – en het daarbij behorende Amerikaanse overwicht?

"De alliantie scheurde bijna op de oorlog in Irak en is nu weer verdeeld over de oorlog in Afghanistan." Wees blij! Net zo goed als we blij mogen zijn dat Bush er niet in geslaagd is om de rest van de NAVO ertoe te bewegen in te stemmen met NAVO-lidmaatschap van Oekraïne en Georgië. Ik zie Bush graag verliezen. Maar de winnaars zijn onze vrienden ook niet. Het belangrijkste aan dit soort conflicten is echter: een verdeeld imperialistisch bondgenootschap is een zwakker imperialistisch bondgenootschap.

"De Amerikanen willen meer strijd, meer militairen en bevoegdheden, de Duitsers juist minder oorlog, meer opbouw en een grotere rol voor de Verenigde Naties." Kortom: de Duitsers ( de Duitse héérsers, net zoals 'de Amerikanen' betrekking heeft op de héérsers en niet op de bevolking in het algemeen) willen de Westerse belangen overzee iets subtieler nastreven, met meer diplomatie en economische machtsmiddelen. In een kapotgeschoten land is het immers wat lastiger investeren. De middelen zijn anders, maar de doelen – Westerse economische en strategische belangen kracht bij zetten – zijn niet wezenlijk anders, en de 'Duitse' aanpak is daarmee niet wezenlijk ‘progressiever’ dan de 'Amerikaanse'.

Het stuk constateert dat Nederland moet "meedenken hoe we vrede, veiligheid en welvaart beter kunnen beschermen in een tijd waarin we een groot potentieel aan crises zien opdoemen(…)". De schrijvers pleiten voor "andere, betere afspraken en allianties. De huidige NAVO voldoet niet, en een steeds grotere NAVO wordt eerder bedreigend dan behulpzaam gevonden." En het artikel sluit af met een steunbetuiging aan de oproep van de NAVO-baas: "De herhaalde oproep van De Hoop Scheffer in de NAVO-assemblee om in alle lidstaten ene breed publiek en parlementair debat over de toekomst van de NAVO te houden, is dan ook erg verstandig." En of minister Verhagen dit signaal maar wil oppikken, want Nederland moet in deze discussie meedoen…

Ik vraag me af wat de SP-kamerleden hiervan nu werkelijk hopen. Willen ze een betere, humanere NAVO of zoiets? Ze zeggen het niet met zoveel woorden, maar de toon gaat wel die kant op. De kern van het probleem 'NAVO' zit echter niet in de vorm en in de middelen die dit bondgenootschap heeft en hanteert. De kern van het probleem zit in de inhoud en de doelen. De inhoud en het doel: de macht van Westerse Sstaten bundelen. En aangezien het hier om kapitalistische staten gaat, waarin de grote ondernemers de politiek regisseren en kneden, gaat het hier om een bundeling van de macht van Westers kapitaal.

Is de SP daarvóór? Laat de SP dat dan zéggen, dat weten we dat zij op dit punt geen antimilitaristische keus meer maakt. Is de SP daar stiekem nog steeds best wel tégen? Dan is deze discussie dé kans om dat luid en duidelijk naar voren te brengen, dan dient de SP onomwonden en met argumenten voor het opdoeken van de NAVO te pleiten. Is de SP er zèlf verdeeld over? Wordt het dan niet de hoogste tijd om die discussie dáár dan eens open te gooien? Politieke helderheid over dit soort zaken is, juist in een chaotische tijd als de huidige, voor links onontbeerlijk.

Vredesbeweging leeft, en da's maar goed ook

Hartverwarmende beelden leverde het op – de grote demonstratie zaterdag 15 maart in Londen onder het motto ‘World Against War’. Tussen de 10.000 en de 40.000 demonstranten zetten drie leuzen kracht bij: ‘Troepen terug uit Afghanistan en Irak; geen aanval op Iran; hef de blokkade van Gaza op.’ De demonstratie was tegelijk een geheugensteun: deze maand vijf jaar geleden begon de aanval op Irak, en vredesbewegingen blijft de strijd daartegen voeren. De beweging in Groot-Brittanië slaagde erin vrij stevige aantallen mensen op de been te krijgen ook.Lenin’s Tomb heeft een mooi fotoverslag, evenals The Heathlander.

De bloedige verjaardag van de oorlog in Irak werd ook in andere landen met betogingen herdacht. In Los Angeles, in de VS, betoogden tussen de 2000 en de 10.000 mensen. InStockholm, Zweden, pakweg 500. In Toronto, Canada 1000. In dat laatste land heeft het parlement juist de oorlogsmissie in Afghanistan, waar Canada 2500 soldaten heeft, verlengd.

In Nederland vormden rond de honderd mensen afgelopen zaterdag een vredesteken met hun lichamen en met fakkels. Op 24 maart, Tweede Paasdag, zullen vredesdemonstranten een wandeling van 10 kilometer houden, van Delft naar Den Haag, onder het motto: ‘wij laten Irak niet lopen – stop de oorlogsleugens’. Start: Westvest, tegenover CS Delft, om 12.00 uur. De tocht wordt rond 15.30 afgesloten met een manifestatie op het Plein in Den Haag.

Het is goed om dit allemaal te zien – en om eraan deel te nemen. De vredesbeweging leeft. En met de voortwoedende verschrikkingen in Irak, Gaza en Afghanistan, en een nieuwe aanvalsoorlog tegen Iran in voorbereiding, is dat maar goed ook.

Respect voor Irak in meerdere versies

Sommige dingen zijn zo weerzinwekkiend hilarisch absurd dat ik er eventjes door uit mijn weblog-winterslaap wordt gewekt en wat begin te tikken. Zo keek ik na het opstaan even op de website van Aljazeera en zag daar de kop: "Respect Iraq’, US urges Turkey". De Verenigde Staten bindt Turkije op het hart om, jawel, Irak te respecteren.

Is het niet wonderbaarlijk prachtig? Turkije valt Iraaks-Koerdistan binnen, om dara de Koerdische verzetsbeweging PKK aan te vallen. Een kwalijke zaak: Turkse soldaten hebben wat mij betreft al niets te zoeken in het door Turkije bezette stuk van Koerdistan. De poging om Koerdisch verzet daar te breken door de Iraakse grens over te gaan en daar het Koerdische verzet proberen te breken voegt aan die bezettingspolitiek nog een extra element van gewapende agressie toe. De Turkse invasie vraagt de scherpst mogelijke afwijzing, en het neerhalen van een Turkse gevechtshelicopter door Koerdische PKK-strijders waar het bericht op Aljazeera van spreekt juich ik toe. Tegen agressie en bezetting is gewapend verzet legitiem.

Maar ‘respecteer Irak’ – uit de mond van de Verenigde Staten? Een pleidooi van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Robert Gates om "het belang van de soevereiniteit van Irak in gedachten te houden"? Is het niet ziek?

Waar was het 'respect' voor Irak toen de Verenigde Staten in februari en maart van 1991 de infrastructuur van dat land platbombardeerden? Hoezo, respect voor Irak toen die bombardementen ook waterleiding en riolering platgooiden, en de sancties die daarop volgden welbewust een herstel daarvan bemoeilijkten – zodat duizenden mensen de maanden daarop aan ziekten overleden? Hoe was het met dat respect voor Irak gesteld toen de VS en haar bondgenoten, via de VN, jaar na jaar sancties oplegden die honderdduizenden weerloze mensen de dood in joegen? En welk respect voor Irak betoonde de VS toen die supermacht in maart 2003 op nieuw een grote oorlog tegen Irak begon? Met waarschijnlijk minstens een miljoen doden als gevolg? En waar was in dit alles de soevereiniteit van Irak gebleven?

Nee, als de VS praat over respect voor Irak en over de soevereiniteit van dat land, dan hebben de VS een geloofwaardigheidsprobleem. Voor soevereiniteit voor Irak wordt keihard gevochten – door gewapende Irakezen, tegen de Amerikaanse bezettingsmacht.

Wat gewapende Iraakse strijders drijft is te zien in een documentaire: "Meeting Resistance". Een kort stukje erover vond ik op de website MRzine, waar ik ook onderstaande trailer van de film vond.

Respect voor Irak, voor de mensen van Irak om precies te zijn, betuigen betekent: naast dat verzet gaan staan en eisen dat de bezetting van dat land oinmiddellijk en on voorwaardelijk wordt stopgezet. Respect vor Irak betekent initiatieven vanuit vredesbewegingen steunen om onze afkeer van die bezetting van de daken te blijven schreeuwen en de bijbehorende argumenten nara voren te blijven sluiten.

Eén zo’n initiatief dat ik graag onder de aandacht breng is 'Sick Of It Day', gevonden op Counterpunch. Ik vertaal de openingszinnen van de bijbehorende website: "Sick Of It Day is een dag voor iedereen die ziek is van de leugens, ziek van de corruptie, ziek van de oorlog – op een statement te maken op een manier die echt telt: Meld je ziek op 19 maart, de vijfde verjaardag van de invasie van Irak!"

Volgens mij verdient deze oproep navolging, ook in Nederland. Om onze afkeer van de voortdurende bezetting van Irak te laten voelen, én om te blijven eisen dat de Nederlandse regering eindelijk openheid van zaken geeft rond het kwalijke besluit om destijds politieke steun aan de aanval op Irak te verlenen. Als we ons die negentiende maart ook in Nederland nu eens allemaal ziekmelden – en voor die tijd de oproep daartoe zo wijd mogelijk verspreiden…?

Zo, terug naar mijn winterslaap – wellicht tot de volgende imperiale oprisping van machtswellustige winstwaanzinnigheid mij weer tot weblogwerkzaamheid prikkelt…

Noordwijk en elders: vredesactivisten op straat

Donderdag 25 oktober zette de campagne die een aantal linkse organisaties en vredesgroepen tegen verlenging van de oorlogsmissie in Afghanistan een stap vooruit. Afgelopen weken waren actievoerders vooral in de weer met het verspreiden van de gratis krant "Geen verlenging missie Uruzgan". Daarnaast vonden her en der openbare bijeenkomsten over Afghanistan en de Nederlandse rol daar plaats.

Op 25 oktober gingen vredesactivisten, op bescheiden schaal maar toch met flink wat landelijke aandacht, de straat op tegen de oorlog. Dat deden mensen in de vorm van fakkelwakes in diverse plaatsen. Op 19 oktober deden 20 tot 30 mensen iets soortgelijks al in Eindhoven. Zelf nam ik op 25 oktober deel aan een wake in Breda, waaraan pakweg 20 mensen deelnamen, vooral plaatselijke (en heel vriendelijke) SP-ers.

Maar de meeste aandacht trok het protest van ruim boven de in de media doorgaans genoemde honderd actievoerders in Noordwijk. Daar waren de NAVO-ministers bijeen om troepen bij mekaar te sprokkelen om naar Afghanistan te sturen. Vanuit Socialistische Partij, GroenLinks, Platform tegen de Nieuwe Oorlog en Stop de Oorlog was er een bundeling van krachten gevormd die onder de naam 'comité Troepen Terug uit Afghanistan' de manifestatie opgezet hadden. Een beknopt verslag met mooie foto's en verwijzingen naar andere reportages vind je op het weblog van de Internationale Socialisten.

We kwamen bijeen op een plein buiten het gezichtsveld van de plaats daar de NAVO-ministers vergaderden, in het door hordes van ME-busjes volgestouwde Noordwijk. Daar werd de actie getolereerd, daarbuiten mocht op actiegebied niets. Zo wordt de instantie die de democratische waarden verdedigt in Afghanistan, een beetje gevrijwaard van democratische druk alhier. Democratie moet niet al te dicht bij komen, nietwaar?

Op de manifestatie luisterden we naar toespraken. SP-kamerlid Sadet Karabulut sprak. Zij wees onder meer op de snel oplopende kosten, inmiddels al 1,2 miljard euro. En ze zei: "Dit is een heilloze weg, daarom moet de missie niet verlengd worden." De toespraak van GroenLinks-kamerlid was een stuk minder stevig, en vroeg in feite om verlenging in afgeslankte en gehumaniseerde vorm, al koos ze andere woorden.

Snoeihard was Bart Griffioen, van Stop de Oorlog en de Internationale Socialisten: "De NAVO is nu ook Noordwijk binnengevallen", zei hij. "Met mijnenvegers voor de kust en houwitsers op het strand." Nadat hij op de misdaden wees die ook door Nederland gepleegd worden, sloot hij af met een oproep dat de troepen terug moesten, "liever vandaag dan morgen." Daarna volgde een spreker van het Platform tegen de Nieuwe Oorlog, plus – opvallend en positief – iemand namens een groep PvdA-ers die tegen verlenging zijn en hun partijleider Bos opriepen naar dit soort geluid te luisteren.

Een aantal van ons hadden zich als gevangenen in Guantanamo Bay verkleed, en beeldden daarmee de kwaadaardigheid van de 'oorlog tegen terrorisme' uit. Aan het eind werd een luchtalarm plus oorlogsgeluid afgespeeld, waarop demonstranten voor dood gingen liggen om des te indringender stil te staan bij alle slachtoffers die de oorlog maakt. Ook het Rebel Clowns Army had drie van haar soldaten gestuurd en presenteerden een geheim wapen aan een politieman, op het podium nog wel.

Helaas vond de presentaror het nodig een beetje neerbuigend over de clowns te doen. Hij noemde ze "misschien wat naïef". Alsof dat niet het stempel is dat we als vredesactivisten, alternatievelingen en dissidenten altijd en overal opgeplakt krijgen. Linkse mensen moeten elkaar niet vanaf het podium van een manifestatie dit soort etiketten opplakken, vind ik. Zeker niet als degene die ze opgeplakt krijgt er geen weerwoord op kan geven.

Later probeerden de clowns hun actie stapje voor stapje, onder begeleiding van pers en camera’s, op de weg die van het plein af leidde, voort te zetten. Dat eindigde helaas met hun arrestatie, in de bekende botte kramp waarin de autoriteiten rond dit soort topconferenties plegen te schieten. Eén van de clowns heeft inmiddels op Indymedia verslag van hun missie gedaan.

Geringschatting in media

Ik vond de manifestatie een mooie en goede actie en was bllij dat ik erbij was. Minder blij werd ik van sommige reacties in de media. Positief was zeer zeker dat er vrij veel, en vrij uitvoerig, over bericht werd. Maar de toon was er één van geringschatting.

Het Brabants Dagblad had als kop gekozen: "Klapstuk valt in het water". Het stuk was niet onaardig, maar in de de opening zat het venijn. De NAVO-top in Noordwijk was: "Dé kans om, in het bijzijn van 26 defensieministers, de Nederlandse regering te overtuigen van de zinloosheid van de oorlog in Afghhanistan. Maar in plaats van duizenden actievoerders stonden er gistermniddag nog geen honderd op het ijskoude Vuurtorenplein in Noordwijk." Net alsof actievoerders allemaal zelf gerekend hadden op een heel veel groter aantal...

Ook de NRC liet zich van haar neerbuigende kant zien. "Onzichtbaar protest tegen NAVO-top" heette het stuk. Erboven stond, net als boven het stuk in het Brabants Dagblad, gelukkig een mooie foto waar de zichtbaarheid van afspatte. Het artikel liet mensen van de organisatie, waaronder Bart Griffioen, ruim aan het woord.

Maar het toontje was kleinerend. De demonstranten "vormen geen doorsnee van de Nederlandse bevolking", stelde de krant vast. "Het is de harde kern van de vredesbeweging en activistisch Nederland." Het zal wel, al vond ik zelfs het spectrum van die harde activistische kern nogal incompleet vertegenwoordigd. Afgezien van de Rebel Clowns was er van autonome/ anarchistische deelname bijvoorbeeld weinig tot niets te bespeuren, en dat is niet gezond. Maar dit terzijde.

Zelfs het NRC- bericht citeerde ook Bart Griffioen, die naar opiniepeilingen verwees. "Zo vindt slechts een kwart van deelnemers aan hetb grootschalige 21-minutenonderzoek dat de Nederlandse missie in Afghanistan moet worden verlengd", schrijft de krant. In die zin vormden de mensen van de "harde kern van activistisch Nederland" wel degelijk een doorsnee van de bevolking, maar die conclusie omzeit het artikel behendig, door de verwijzing naar dit opiniecijfer pas een heel eind verderop te plaatsen, losgekoppeld van de praat over harde kern en zo.

Welhaast klassiek is het, bijna van leedvermaak doortrokken, gezeur over de lage opkomst: "in de praktijk stelt het protest van de Nederlandse bevolking tegen de missie weinig voor. Trok de invasie van Irak in 2003 nog vele tienduizenden demonstranten in Amsterdam, Afghanistan trekt in Noordwijk slechts honderd demonstranten." Rare vergelijking.

In de eerste plaats demonstreert het een stuk eenvoudiger in een goed bereikbare grote stad als Amsterdam; in de tweede plaats is het een stuk makkelijker om grotere aantallen mensen op de been te krijgen op een zaterdag dan op een doordeweekse dag. In de derde plaats is er een veel groter gevoel van urgentie als er een grote aanvalsoorlog op het punt staat te beginnen, zoals in februari 2003 rond Irak. In de vierde plaats begon ook het protest tegen de Irak-oorlog ook niet met vele tienduizenden mensen.

De eerste keer dat we daartegen betoogden was op Prinsjesdag 2002, toen we in een demonstratieve optocht optrokken naar de actie die platform Keer Het Tij had opgezet tegen het rechtse kabinet. Aantal deelnemers aan die optocht: honderd, denk ik, eerder nog iets minder.

Grootschalige protesten hebben doorgaans een kleinschalige aanloop. En precies daarin zitten we nu: in een, wellicht langdurige, aanloop van kleinschaliger acties naar hopelijk grootschalig verzet tegen de oorlog die de NAVO in Afghanistan voert.

Doe iets: enige activistische en artistieke grasduinsels

Doe eens iets! Al dat lezen op internet, je wordt er vast wijzer van – maar de wereld ook automatisch beter? Nou dan! Oh, je weet niet wat je moet doen? Nou, een paar suggesties dan, en daarna een mooi stuk muziek...

Doe eens aangifte tegen de belangrijkste Nederlandse medeplichtigen aan de Irak-oorlog, bijvoorbeeld. Tegen CDA, VVD, GroepWilders, en twee met de laatste groep verbonden organisaties. Wegens

"A. deelname aan een misdadige organisatie/ vereniging./ stichting, art. 140 lid 1-4SR;
B. deelname aan een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van terroristische misdrijven, artikel 140a , lid 1-3 Sr;
C. Moord, doodslag en dood door schuld, art. 287-295 Sr.;
D. Het opzettelijk in hulpeloze toestand laten of brengen van mensen tot wiens onderhoud, verpleging of verzorging zij krachtens wet, overeenkomst en internationale verdragen verplicht zijn, art. 255-260 Sr."

Aldus een model-aangifte, die vervolgens de zaak toelicht en vaststelt dat genoemde organisatie medeplichtig zijn aan de misdadige Irak-oorlog. Meer over dit initiatief is te vinden via de website 'De Kwestie Balkenende'. Het doen van deze aangifte loopt al sinds 2004 maar heeft via een aardig stuk op de website Argusoog, een verder nogal wazige site met veel New Age, Ufo’s en 9/11-paranoia maar dus kennelijk ook heldere momenten, een zetje gekregen.

Ik kwam de zaak op het spoor via een bericht op nujij.nl, waar mijn oog toevallig op viel toen ik nu.nl eventjes bezocht. Dat laatste is een website vergelijkbaar met het Amerikaanse digg.com: mensen kunnen zelf hun nieuwstips on-line zetten, en via het geven van punten aan die tips hun keuzes pushen. Zo krijg je enerzijds een vergaarbak van lang niet allemaal even serieuze nieuwberichten. Maar het levert ook wel eens vondsten op waar ik zonder dit type site overheen gekeken zou hebben. Zoals in dit aangifte-geval.

Die aangifte vind ik een goed idee. Maar er is veel meer uit te halen dan alleen individuen die naar het politiebureau gaan met een aangifte in de hand. Het bericht van Argusoog legt trouwens keurig uit hoe je dat op zichzelf tot een goed einde kunt brengen. Maar zoiets leent zich voor demonstratieve activiteit: een enorme aangifte maken op een lange papierrol, en die dan met een flinke groep actievoerders en tijdig gewaarschuwde pers op het plaatselijke politiebureau komen brengen.

Ga ook mee naar Noordwijk, komende donderdag, 25 oktober! Daar vergaderen NAVO-ministers, en dat is een prachtige gelegenheid om de excellenties te laten weten wat we vinden van hun oorlogspolitiek. Meet in het bijzonder is het een buitenkans om ons nee te laten klinken tegen verlenging van de Nederlandse oorlogsinzet in Uruzgan, of beter nog: de tussentijdse stopzetting en onmiddellijke terugtocht van de Nederlandse soldaten te eisen. Het en der on-line kun je er iets over lezen, bijvoorbeeld op het IS-weblog.

Mocht je niet kunnen overdag: in een aantal plaatsen worden de avond van 25 oktober wakes gehouden als protest tegen eventuele verlenging van die oorlogsmissie. Van Breda weet ik dat bijvoorbeeld de SP zoiets opm poten zet. In Eindhoven is zo 'n actie al op 19 oktober gehouden. Maar er gebeurt vast meer.

Gezien de steeds grimmiger oorlog en het trieste vooruitzicht dat Nederland de troepen in Uruzgan wil handhaven, zijn dit soort acties hard nodig ook - als opstapje naar steviger druk. In Noordwijk en/ of in je eigen woonplaats: doe iets, rond dit thema!

Nee, dit zijn allemaal geen bevelen, al gebruik ik de gebiedenderwijs. Dringende suggesties zijn het echter wel, de toestand roept er nu eenmaal om. Oorlogen verdwijnen zelden vanzelf.

Zo, en daarmee loopt de agenda al weer vol. Tussentijds een muziekje kan geen kwaad. Patti Smith, zangeres en dichteres, bekend van songs uit de jaren zeventig als 'Because the Night' en 'Dancing Barefoot', heeft een prachtig nieuw lied. "Without Chains" heet het.

Je kunt ernaar luisteren via het bericht op Left I on the News, waar ik het vond. De tekst vind je op de site van Patti Smith zelf. De MP3 is van daaraf ook rechtstreeks te beluisteren. Het is het verhaal van iemand die jarenlang iin de hel van het Amerikaanse gevangenkamp Guantanamo heeft vast gezeten en de vrijheid weer moet leren:

"Now i'm learning to walk
without chains
to talk without chains
to breathe without chains
to love without chains
to pray without chains
to hope without chains
without chains
without chains"

Britse vredesdemonstraties houden druk op ketel

Zowel in Londen als in Glasgow heeft de ijzersterke antioorlogsbeweging die Groot-Brittannië rijk is zaterdag 24 februari zich weer eens stevig laten gelden. Maar uit veel van de berichtgeving wordt je dat weer eens ternauwernood gewaar. Gelukkig zijn er ook nog kritische, alternatieve nieuwsbronnen.

CNN meldt "een paar duizend" mensen, en voegt er fijntjes aan toe: "Dat was veel minder dan door de organisatoren voorspelde aantallen". De BBC vermeldt dat de politieschatting 10.000 demonstranten was; de Stop the War Coalition - samen met de anti-kernwapenorganisatie CND en British Muslim Initiative - schatte 60.000. In Glasgow zijn volgens dit bericht 2000 mensen wezen demonstreren. De Vlaamse krant De Morgen heeft dezelfde cijfers. De Volkskrant en de NRC hebben helemaal niets, evenmin als Het Parool.

Dat CNN een zoveel lager getal aanhield dan de min of meer zinnige reportage van de BBC hoeft trouwens geen bewuste leugen te zijn. Het is goed mogelijk dat de verslaggever zijn reportage helemaal bij het begin van de betoging al door moest geven - op het moment dus dat de mensen nog aan het verzamelen waren voor de optocht. Dat had er dan alleen wel wat nadrukkelijker bij gemogen, want erg zorgvuldige berichtgeving krijg jke op deze manier niet.

Lenin's Tomb heeft een prachtig sfeervol en humoristisch verslag met tal van foto's - die sowieso duidelijk maken dat 'een paar duizend' in ieder geval een wel heel grove onderschatting van het aantal demonstranten is. Honderdduizend waren het er zeker, volgens deze reportage. Met dat getal komt ook het artikel dat zojuist op de website van Socialist Worker (UK) is gezet. Dat verslag maakt onder meer melding van de aanzienlijke steun vanuit vakbonden, maar ook van een parlementslid uit Venezuela en van een leidend figuur van United for Peace and Justice, de belangrijkse actiecoalitie tegen de oorlog die de VS kent. Ook bevat het verslag citaten uit een aantal van de toespraken, onder meer van George Galloway (parlementslid van de linkse krachtenbundeling Respect) en John McDonnell, een linkse kandidaat-leider van de Labour-partij. Hij zei onder meer: "we willen een vredespremier, geen oorlogsstoker in Downing Street 10."

De betoging richtte zich tegen de voortdurende bezetting van Irak, en eveneens tegen het voornemen van premier Blair om kernwapensystemen - met name de Trident - te moderniseren. Ook was de demonstratie een protest tegen de dreiging van een aanval op Iran.

Sinds gisteren houden moeders van omgekomen Britse soldaten ook een vredeskamp in Downing Sreet, bij de ambtwoning van de premier. Daar was onder meer Rose Gentle, die premier Blair opriep om met haar en andereaanwezigen te praten. Daartoe boden ze een brief aan. Maar Blair was letterlijk en figuurlijk niet thuis.

De acties laten zijn dat heel veel mensen in Groot-Brittannië, na de aangekondigde terugtrekking van een deel van de Britse troepen, de druk op de ketel willen houden. Dat is nodig ook. In de woorden van Lindsey German, belangrijk organisator van de Stop the War Coalition (in het BBC-verslag): "Of er nu 2000 soldaten naar huis komen dit jaar of niet, het is te weinig en te laat, en we moeten onze oproep om alle troepen terug te trekken en intensiveren, evenals de eis dat Groot-Brittannië breekt met het buitenlands beleid van George Bush. We weten dat veel mensen tot de conclusie aan het komen zijn dat de regering verslaafd is aan oorlog."