Soms spreken cijfers een duidelijker taal dan woorden. Dat geldt bijvoorbeeld voor het recente bloedbad dat Israëlische troepen de laatste weken aanrichten op de Gazastrook.
Een kort bericht uit de NRC laat de verhoudingen glashelder zien – voor wie de moeite neemt te lezen, te tellen en na te denken. Op één dag doodden Israëlische troepen ruim 60 Palestijnen – strijders van Hamas, maar ook burgers. Sinds afgelopen woensdag, toen de Israëlische aanvalsgolf begon, brachten Israelische soldaten zeker 100 Palestijnen om. In de afgelopen 2 jaren kwamen op soortgelijke wijze 2000 Palestijnen om het leven op de Gazastrook.
Nu de slachtoffers aan de andere kant. Op de dag dat Israël 50 Palestijnen afmaakte, doodden Pelestijnen twee Israelische regeringssoldaten. Een raketbeschieting van Palestijnse kant kostte één Israelisch burger het leven. Sinds 2001 kwamen bij dit type raketbeschietingen 14 Israëli's om.
Veertien Israëli’s in zeven jaar. Tweeduizend Palestijnen in twee jaar. Twee Israelische soldaten op de dag. Vijftig Palestijnen op een dag. Dat laat de absurd ongelijke strijd zien. Daartegen helpt geen onpartijdigheid. Integendeel, dat vraagt om een keihard stellingnemen aan Palestijnse kant.
Israël verpakt haar aanvallen als reactie op die raketbeschietingen van Palestijnse kant. Die beschietingen zijn echter weinig meer dan het vrijwel machteloze geluid van Palestijnse kant dat de strijd tegen de bezetting doorgaat, hoe dat ook. Het zijn reacties op uitzichtloosheid, hongerblokkades en eindeloos Israëlisch staatsgeweld. Niet Israël verdedigt zich tegen raketten. Palestijnse raketten vormen een vrij ineffectief antwoord op voortdurende Israelische agressie. Het Israëlische geweld is dus niet slechts "disproportioneel" zoals zelfs de EU nu hardop meent te moeten zeggen. Het recht staat in deze confrontatie sowieso niet aan Israëlische, maar aan Palestijnse kant.
Inmiddels trekt het Israëlische leger vrijwel al haar troepen terug uit Gaza, zo meldt De Volkskrant. "De vijand is verslagen", zo beweert een Israëlische woordvoerder. Het artikel laat ook een achterliggend doel van het Israelische offensief zien. "Het offensief was bedoeld om de aanvallen met Qassem-raketten te stoppen – al is ok door Israëlische kabinetsleden gesuggereerd dat het islamitische Hamas-bestuur in Gaza uit het zadel geworpen zou moeten worden." Dat Hamas-bestuur ontleent zijn positie – ik zeg het er maar eventjes bij voor vergeetachtige mensen – aan een overtuigende verkiezingsoverwinning in 2006. Gewelddadige omverwerping ervan door Israël is een aanval op democratie.
Een kort bericht uit de NRC laat de verhoudingen glashelder zien – voor wie de moeite neemt te lezen, te tellen en na te denken. Op één dag doodden Israëlische troepen ruim 60 Palestijnen – strijders van Hamas, maar ook burgers. Sinds afgelopen woensdag, toen de Israëlische aanvalsgolf begon, brachten Israelische soldaten zeker 100 Palestijnen om. In de afgelopen 2 jaren kwamen op soortgelijke wijze 2000 Palestijnen om het leven op de Gazastrook.
Nu de slachtoffers aan de andere kant. Op de dag dat Israël 50 Palestijnen afmaakte, doodden Pelestijnen twee Israelische regeringssoldaten. Een raketbeschieting van Palestijnse kant kostte één Israelisch burger het leven. Sinds 2001 kwamen bij dit type raketbeschietingen 14 Israëli's om.
Veertien Israëli’s in zeven jaar. Tweeduizend Palestijnen in twee jaar. Twee Israelische soldaten op de dag. Vijftig Palestijnen op een dag. Dat laat de absurd ongelijke strijd zien. Daartegen helpt geen onpartijdigheid. Integendeel, dat vraagt om een keihard stellingnemen aan Palestijnse kant.
Israël verpakt haar aanvallen als reactie op die raketbeschietingen van Palestijnse kant. Die beschietingen zijn echter weinig meer dan het vrijwel machteloze geluid van Palestijnse kant dat de strijd tegen de bezetting doorgaat, hoe dat ook. Het zijn reacties op uitzichtloosheid, hongerblokkades en eindeloos Israëlisch staatsgeweld. Niet Israël verdedigt zich tegen raketten. Palestijnse raketten vormen een vrij ineffectief antwoord op voortdurende Israelische agressie. Het Israëlische geweld is dus niet slechts "disproportioneel" zoals zelfs de EU nu hardop meent te moeten zeggen. Het recht staat in deze confrontatie sowieso niet aan Israëlische, maar aan Palestijnse kant.
Inmiddels trekt het Israëlische leger vrijwel al haar troepen terug uit Gaza, zo meldt De Volkskrant. "De vijand is verslagen", zo beweert een Israëlische woordvoerder. Het artikel laat ook een achterliggend doel van het Israelische offensief zien. "Het offensief was bedoeld om de aanvallen met Qassem-raketten te stoppen – al is ok door Israëlische kabinetsleden gesuggereerd dat het islamitische Hamas-bestuur in Gaza uit het zadel geworpen zou moeten worden." Dat Hamas-bestuur ontleent zijn positie – ik zeg het er maar eventjes bij voor vergeetachtige mensen – aan een overtuigende verkiezingsoverwinning in 2006. Gewelddadige omverwerping ervan door Israël is een aanval op democratie.
De volgende Israelische terreurgolf is slechts een kwestie van tijd – en de taal die vanuit Israelische politici klinkt, groeit in gruwelijkheid. Het weblog Lenin’s Tomb citeert een stuk uit The Guardian waarin Matan Vilnai, een Israelische onderminister van Defensie wordt aangehaald. "Naarmate het Qassem-(raket)-vuur intensiever wordt en het bereik ervan groter, zullen ze een grotere Shoah over zichzelf afroepen omdat we al onze macht zullen gebruiken om zichzelf te verdedigen." The Guardian legt uit: "Shoah is het Hebreeuwse woord dat normaal gesproken gereserveerd wordt voor de joodse Holocaust. Het wordt in Israël zelden gebruikt buiten het bespreken van de uitroeiing van joden door de nazi’s, en veel Israeli’s deinzen ervoopr terug om het woord voor andere gebeurtenissen te gebruiken."
Dat een Israeelische onderminister uitgerekend dit woord gebruikt om Palestijnen met nieuw geweld te bedreigen, is wel zeer onheilspellend. Wanneer verbreekt Nederland met schurkenstaat Israël nu eens alle officiële politieke, economische en vooral ook militaire betrekkingen?
1 opmerking:
het verschil is duidelijk. Hamas schiet raketten op burgerdoelen af en het Israelische leger probeert in eerste instantie militanten te raken. Doordat de Hamasstrijders hun installaties midden tussen de burgerbevolking opbouwen worden vervolgens ook burgers gedood.
Erg genoeg.
Zelfs Anja Meulenbelt schijft op haar weblog dat je pech hebt als je toevallig achter een auto met Hamas strijders rijdt, want dan kan je geraakt worden.
Een reactie posten