Zuid-Azie - met daarin de landen India, Pakistan en Bangladesh - kent de laatste tijd tal van protesten tegen armoede en milieuverwoesting en andere manieren waarop armere mensen door besluiten van grote ondernemingen en instellingen worden getroffen. Een greep:
India
*Bouwvakkers in Chennai hielden een manifestatie waarin ze onder meer betere pensioenvoorzieningen eisten. Verder wilden ze een uitklering voor wie sinds 2000 door een bedrijfsongeval invalide was geworden.
*Personeel van technische scholen in Punjab protesteerde tegen de beslissing van autoriteiten om de administratie van instellingen uit te besteden aan prive-ondernemers. VolgensGHurbakshish Singh, de leider van het actiecomite liepen de kansen op promotie van 1200 personeelsleden gevaar; hij zei dat er meer protest zou volgen als de regering van de deelstaat voet bij stuk zou houden.
*Een aantal vakbonden bereidt grootschalige protesten tegen het regeringsbeleid voor. Ze verwijten de huidige regering voortzetting van het beield van de vorige regering. Voor 14 december hebben vakbonden een stakingsdag aangekondigd. In september komen er demonstraties, als een soort warming-up. De acties gaan uit van bonden die werkenden in overheidsdienst en in financiele instellingen organiseren.
Voor meer over arbeidersstrijd en vakbonden in India, zie Labour News from India, het onderdeel van de Labourstart. Via die site vond vond ik het bovenstaande, maar het is slechts een topje van een ijsberg.
Bangladesh
Protesten van omwonenden, studenten en oppositiegroepen brachten de regering ertoe om toestemming aan het Britse mijnbedrijf Asia Company om een grote steenkoolmijn, in te trekken. Sewoners van het gebied vreesden van hun huizen te worden verdreven, en waren bang voor schade aan het milieu. Felle protestdemonstraties afgelopen weekend hadden tot botsingen met de politie geleid, tot een wegblokkade bij de hoofdstad Dacca, en tot 6 doden en 20 gewonden.
Op zaterdag 26 augustus stonden 20.000 demonstranten tegenover politie die schoot - met traangas, met scherp, en met dodelijk gevolg. Studenten riepen op tot staking in hoger onderwijsinstellingen en eisten hetr aftreden van een regeringsadviseur. De dag daarop drong de oppositiepartij Awami Leaugue op een nationale staking aan. Honderden demonstranten blokkeerden en spoorlijn. In het gebied rond de mijn werd al gestaakt. De protesten waren kennelijk voldoende om de regering overstag te krijgen. De kop van het artikel op Aljazeera waarin het nieuws wer vermeld spreekt boekdelen: "Bengali protests defeat UK mine plan".
Inderdaad, verzet baat. Dat hadden kledingarbeiders in hetzelfde land al eerder ondervonden. Die staakten eerder dit jaar op grote schaal, ik schreef daar al eens eerder over. De strijd leidde tot toezeggingen, maar die zijn niet bepaald allemaal uitgevoerd, blijkens berichtgeving daarover in de Daily Star van 24 augustus. Hervatting van grootschalig protest kan op handen zijn als bazen blijven treuzelen met het accepteren van van een minimumloon van 3000 rupees. OOk het laatste bericht vond ik via Labourstart
Pakistan
Het nieuws uit Pakistan is al net zo hoopgevend. Textielarbeiders in de stad Gorja gingen op 8 juli in staking. Ze eisten hoger loon en waren extra kwaad toen een arbeider een fabriek uit gegooid werd nadat hij een bijeenkomst van 3000 arbeiders bezicht had waar ze een vakbond opgericht hadden en een looneis gesteld. Arrestaties, mishandeling, een politieontruiming van het kamp dat stakers hadden ingericht, het brak de staking niet.
Op 15 augustus zagen de 15.000 stakers hun doorzettingsvermogen beloond: in een bijeenkomst zegden bazen en plaatselijke bestuurders onder meer een stevige loonsverhoging - de eerste in 18 jaar! - toe. Wel zitten er nog steeds 28 arbeiders in de cel, in afwachting van een beslissing om ze op borgtocht vrij te laten. Toch is de titel waar ik dit stakingsverslag aan ontleend naar mijn idee terecht: "Gorja - a great victory for textile workers".
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten