Zuid-Azie - met daarin de landen India, Pakistan en Bangladesh - kent de laatste tijd tal van protesten tegen armoede en milieuverwoesting en andere manieren waarop armere mensen door besluiten van grote ondernemingen en instellingen worden getroffen. Een greep:
India
*Bouwvakkers in Chennai hielden een manifestatie waarin ze onder meer betere pensioenvoorzieningen eisten. Verder wilden ze een uitklering voor wie sinds 2000 door een bedrijfsongeval invalide was geworden.
*Personeel van technische scholen in Punjab protesteerde tegen de beslissing van autoriteiten om de administratie van instellingen uit te besteden aan prive-ondernemers. VolgensGHurbakshish Singh, de leider van het actiecomite liepen de kansen op promotie van 1200 personeelsleden gevaar; hij zei dat er meer protest zou volgen als de regering van de deelstaat voet bij stuk zou houden.
*Een aantal vakbonden bereidt grootschalige protesten tegen het regeringsbeleid voor. Ze verwijten de huidige regering voortzetting van het beield van de vorige regering. Voor 14 december hebben vakbonden een stakingsdag aangekondigd. In september komen er demonstraties, als een soort warming-up. De acties gaan uit van bonden die werkenden in overheidsdienst en in financiele instellingen organiseren.
Voor meer over arbeidersstrijd en vakbonden in India, zie Labour News from India, het onderdeel van de Labourstart. Via die site vond vond ik het bovenstaande, maar het is slechts een topje van een ijsberg.
Bangladesh
Protesten van omwonenden, studenten en oppositiegroepen brachten de regering ertoe om toestemming aan het Britse mijnbedrijf Asia Company om een grote steenkoolmijn, in te trekken. Sewoners van het gebied vreesden van hun huizen te worden verdreven, en waren bang voor schade aan het milieu. Felle protestdemonstraties afgelopen weekend hadden tot botsingen met de politie geleid, tot een wegblokkade bij de hoofdstad Dacca, en tot 6 doden en 20 gewonden.
Op zaterdag 26 augustus stonden 20.000 demonstranten tegenover politie die schoot - met traangas, met scherp, en met dodelijk gevolg. Studenten riepen op tot staking in hoger onderwijsinstellingen en eisten hetr aftreden van een regeringsadviseur. De dag daarop drong de oppositiepartij Awami Leaugue op een nationale staking aan. Honderden demonstranten blokkeerden en spoorlijn. In het gebied rond de mijn werd al gestaakt. De protesten waren kennelijk voldoende om de regering overstag te krijgen. De kop van het artikel op Aljazeera waarin het nieuws wer vermeld spreekt boekdelen: "Bengali protests defeat UK mine plan".
Inderdaad, verzet baat. Dat hadden kledingarbeiders in hetzelfde land al eerder ondervonden. Die staakten eerder dit jaar op grote schaal, ik schreef daar al eens eerder over. De strijd leidde tot toezeggingen, maar die zijn niet bepaald allemaal uitgevoerd, blijkens berichtgeving daarover in de Daily Star van 24 augustus. Hervatting van grootschalig protest kan op handen zijn als bazen blijven treuzelen met het accepteren van van een minimumloon van 3000 rupees. OOk het laatste bericht vond ik via Labourstart
Pakistan
Het nieuws uit Pakistan is al net zo hoopgevend. Textielarbeiders in de stad Gorja gingen op 8 juli in staking. Ze eisten hoger loon en waren extra kwaad toen een arbeider een fabriek uit gegooid werd nadat hij een bijeenkomst van 3000 arbeiders bezicht had waar ze een vakbond opgericht hadden en een looneis gesteld. Arrestaties, mishandeling, een politieontruiming van het kamp dat stakers hadden ingericht, het brak de staking niet.
Op 15 augustus zagen de 15.000 stakers hun doorzettingsvermogen beloond: in een bijeenkomst zegden bazen en plaatselijke bestuurders onder meer een stevige loonsverhoging - de eerste in 18 jaar! - toe. Wel zitten er nog steeds 28 arbeiders in de cel, in afwachting van een beslissing om ze op borgtocht vrij te laten. Toch is de titel waar ik dit stakingsverslag aan ontleend naar mijn idee terecht: "Gorja - a great victory for textile workers".
donderdag 31 augustus 2006
woensdag 30 augustus 2006
Katrina: de ramp na de storm
Een jaar geleden voerde de orkaan Katrina het vonnis uit dat het Witte Huis, de rampenbestrijdingsdienst FEMA en andere gezagsdragers over de arme, voor een flink deel zwarte mensen van New Orleans hadden uitgesproken door dijken te verwaarlozen, geld van rampenbestrijding over te hevelen naar oorlogvoering en waarschuwingen te negeren. Vandaag de dag gaan de autoriteiten door met datgene waar ze in uitblinken: mensen laten verrekken, op grote schaal.
Een paar feiten en cijfers laten dat zien. Jordan Flaherty aan het woord: "De helft van de bevolking van New Orleans blijft verstrooid over de VS. het aantal zelfmoorden is verdrievoudigd. De Nationale Garde patrouilleert nog steeds op de straten. De meeste scholen en ziekenhuizen - vooral degenen waar armemensen gebruik van maken - zijn nog steeds gesloten." Hij beschrijft de situatie in een zwaargetroffen wijk: "On feite werden er tot voor kort nog steeds geregeld lichamen gevonden, en weinigen twijfelen eraan dat er meer begraven liggen onder het puin. het grootste deel van het gebied heeft nog steeds geen elektriciteit of stromend water."
Emma Dixon vertelt: "sommige professionals zeggen dat een half miljoen mensen in het door Katrina getroffen gebied geestelijke gezondheidszorg nodig hebben. Naar schatting 80 procrent van de psychiaters hebben het gebied verlaten, en er is een tekort aan ziekenhuisbedden voor psychiatrische patienten." Vooral oudere mensen zijn ketsbaar voor de stress, het verlies van wat hen dierbaar is, de ontworteling van hun bestaan. Dixon komt met verdrietige berichten over ontheemde mensen die de klap niet te boven kwamen en nog steeds wachten op terugkeer (zoals haar eigen moeder), of inmiddels zijn bezweken aan een beroerte (de 76-jarige Rita Collins, wiens verhaal Dixon weergeeft).
Intussen houdt het gemeentebestuur van burgemeester Nagin grote schoonmaak - en hoe. Huiseigenaren die voor 29 augustus hun huis niet schoon hadden weten te krijgen, moesten rekening houden met inbeslagname en sloop van hun huis. Dat is de strekking van gemeentelijke verordening 26031, afgekondigd in mei. Probleem: heel veel van die huoisbezitters woonden vanwege de ramp niet in New Orleans, kunnen hun woning niet schoonmaken of weten niet eens van de gemeentelijke verordening. De gemeente vindt het voldoende om de informatie o de gemeentelijke website en in een plaatselijke krant te zetten. Veel slachtoffers zijn arm en hebben geen internet, en de plaatselijke krant wordt hoogstwaarschijnlijk niet in Chicago of Debnver of waar ontheemden ook beland mogen zijn, bezorgd. Onverschilligheid en bureaucratische botheid beheersen wederom het beeld.
Hier gaat het over huiseigenaars. Huurders zijn zwaarder getroffen, zoals Bill Quigley bericht: "New Orleans verloor meer dan 43.000 huurwoningen aan de storm. Huren zijn door het plafons gevlogen in het niet beschadigde deel van het gebied, waardoor gewone werkende mensen uit de markt worden gedrukt. De officiele stijging is 39 procent. In buurten van mensen met lagere inkomens vertellen werkende mensen en ouderen over veel hogere huren dan dat." Mensen mogen van de regering vaak niet terug naar hun huurwoning, en de regering kondigde het platgooien van 5000 huurwoningen aan. De vrijheid van de markt gecombineerd met een staat die arme mensen als oud vuil beschouwt en behandelt - dat is de ware ramp achter Katrina.
En intussen staat de VS klaar voor de volgende 'natuur'-ramp... met vergelijkbare alertheid. Zo meldt Raw Story eerder deze week dat Oliver Thomas, voorzitter van de gemeenteraad van New Orleans, zich versliep voor een briefing over de dreiging van orkaan Ernesto. Aldus meldt althans Fox News, zelf ook geraakt - Thomas miste om dezel;fde reden een interview met die omroep. Dat laatste valt nauwelijks te betreuren, maar niet op komen dagen terwijl er een herhaling van Katrina tot de mogelijkheden behoorde? Blijkbaar heeft de storm niet alleen de laatste restanten menselijk geweten van veel gezagsdragers weggespoeld, maar ook hun wekkers. Als het bericht klopt is het stuitend - en typerend tegelijk.
Een paar feiten en cijfers laten dat zien. Jordan Flaherty aan het woord: "De helft van de bevolking van New Orleans blijft verstrooid over de VS. het aantal zelfmoorden is verdrievoudigd. De Nationale Garde patrouilleert nog steeds op de straten. De meeste scholen en ziekenhuizen - vooral degenen waar armemensen gebruik van maken - zijn nog steeds gesloten." Hij beschrijft de situatie in een zwaargetroffen wijk: "On feite werden er tot voor kort nog steeds geregeld lichamen gevonden, en weinigen twijfelen eraan dat er meer begraven liggen onder het puin. het grootste deel van het gebied heeft nog steeds geen elektriciteit of stromend water."
Emma Dixon vertelt: "sommige professionals zeggen dat een half miljoen mensen in het door Katrina getroffen gebied geestelijke gezondheidszorg nodig hebben. Naar schatting 80 procrent van de psychiaters hebben het gebied verlaten, en er is een tekort aan ziekenhuisbedden voor psychiatrische patienten." Vooral oudere mensen zijn ketsbaar voor de stress, het verlies van wat hen dierbaar is, de ontworteling van hun bestaan. Dixon komt met verdrietige berichten over ontheemde mensen die de klap niet te boven kwamen en nog steeds wachten op terugkeer (zoals haar eigen moeder), of inmiddels zijn bezweken aan een beroerte (de 76-jarige Rita Collins, wiens verhaal Dixon weergeeft).
Intussen houdt het gemeentebestuur van burgemeester Nagin grote schoonmaak - en hoe. Huiseigenaren die voor 29 augustus hun huis niet schoon hadden weten te krijgen, moesten rekening houden met inbeslagname en sloop van hun huis. Dat is de strekking van gemeentelijke verordening 26031, afgekondigd in mei. Probleem: heel veel van die huoisbezitters woonden vanwege de ramp niet in New Orleans, kunnen hun woning niet schoonmaken of weten niet eens van de gemeentelijke verordening. De gemeente vindt het voldoende om de informatie o de gemeentelijke website en in een plaatselijke krant te zetten. Veel slachtoffers zijn arm en hebben geen internet, en de plaatselijke krant wordt hoogstwaarschijnlijk niet in Chicago of Debnver of waar ontheemden ook beland mogen zijn, bezorgd. Onverschilligheid en bureaucratische botheid beheersen wederom het beeld.
Hier gaat het over huiseigenaars. Huurders zijn zwaarder getroffen, zoals Bill Quigley bericht: "New Orleans verloor meer dan 43.000 huurwoningen aan de storm. Huren zijn door het plafons gevlogen in het niet beschadigde deel van het gebied, waardoor gewone werkende mensen uit de markt worden gedrukt. De officiele stijging is 39 procent. In buurten van mensen met lagere inkomens vertellen werkende mensen en ouderen over veel hogere huren dan dat." Mensen mogen van de regering vaak niet terug naar hun huurwoning, en de regering kondigde het platgooien van 5000 huurwoningen aan. De vrijheid van de markt gecombineerd met een staat die arme mensen als oud vuil beschouwt en behandelt - dat is de ware ramp achter Katrina.
En intussen staat de VS klaar voor de volgende 'natuur'-ramp... met vergelijkbare alertheid. Zo meldt Raw Story eerder deze week dat Oliver Thomas, voorzitter van de gemeenteraad van New Orleans, zich versliep voor een briefing over de dreiging van orkaan Ernesto. Aldus meldt althans Fox News, zelf ook geraakt - Thomas miste om dezel;fde reden een interview met die omroep. Dat laatste valt nauwelijks te betreuren, maar niet op komen dagen terwijl er een herhaling van Katrina tot de mogelijkheden behoorde? Blijkbaar heeft de storm niet alleen de laatste restanten menselijk geweten van veel gezagsdragers weggespoeld, maar ook hun wekkers. Als het bericht klopt is het stuitend - en typerend tegelijk.
dinsdag 29 augustus 2006
Katrina: natuur brengt wind en water, machthebbers brengen ramp
Deze week is het een jaar geleden dat de orkaan Katrina de stad New orleans en de wijde omgeving ervan in een rampgebied veranderde. En een rampgebied is het nog steeds. Vorig jaar zagen we de verschrikkingen van de vloedgolf, de wantoestanden rond opvang en hulpverlening. We zagen de stuitende verschillen tussen rijk en wit enerzijds - die hadden auto's en kwamen tijdig weg, die hadden wat geld en konden zich enigszins redden - en arm en doorgaans zwart anderzijds - mensen zonder geld, zonder auto, vaak als ratten in de val en als ze weg kwamen dan was de 'opvang' vaak mensonterend.
De dagen erop werd duidelijk hoe onverschillig, hardvochtig en erger de autoriteiten opereerden. Directeur van de FEMA (rampenbestrijding) Michael Brown ontleende zijn baantje al niet aan expertise maar aan vriendjespolitiek, net als zijn directe ondergeschikten. Op bescherming tegen het water was jarenlang bezuinigd: de 'strijd tegen terrorisme' kreeg voorrang. En er was al vanaf begin 2001 gewaarschuwd.
En terwijl de Nationale Garde, doorgaans actief tijdens rampenbestrijding, veel van hara mensen in irak had zitten, zetten de autoriteiten zwaarbewapende huurlingen in van de in datzelfde Irak berucht geworden 'beveiligingsfirma' Blackwater. Blijkbaar waren de straatarme achtergebleven bewoners van New Orleans geen slachtoffers, in regeringsogen, maar voornamelijke potentiele criminelen.
Schokkend waren ook de berichten over de officiele hulpverlining die traag verliep - en dit terwijl initiatieven van gewone mensen om hulp te bieden vaak werden tegengewerkt door autoriteiten. De autoriteiten weerden op een gegeven moment zelfs het Rode Kruis. Mensen werden door het gezag 'in veiligheid gebracht' - soms achter prikkeldraad in een soort interneringskampen.
Tegenover de criminele reactie van de gevestige instanties staan heroische inspanningen van mensen daarbuiten. Hoe mensen in New Orleans zich staande hielden na de ramp, tegenover politie en Nationale Garde, vertellen Larry Bradshaw en Lorrie Beth Slonsky in een indringende reportage. Peter Berkovitz vertelt zijn indrukken in een al evenzeer schrijnend verslag.
Maar niet iedereen was slachtoffer. De elite van New Orleans redde zich best en begon al snel plannen maken voor de toekomst van de stad - een toekomst met minder zwarten, minder armen en dus relatief meer Republikeinse kiezers... Oliebedrijven gooiden meteen hun prijzen stevig omhoog, terwijl ze een fooi gaven voor de hulpverlening. En ja hoor, de contracten voor 'wederopbouw' kwamen in handen van onder meer Halliburton (verbonden aan vice-president Cheney), net als in Irak in 2003.
Dit alles is maar een fractie van de verschrikkelijke verhalen die over Katrina te vertellen zijn. Dee hele catastrofe wierp een schril licht op de tegenstellingen tussen arm en rijk in de VS, het diepe racisme, en de funeste uitwerking van beleid waarin winstbejag en oorlogvoering de allerhoogste prioriteit hebben. Wie een chronologisch overzicht van de catastrofe wil, kan terecht bij Thinkprogress. Het overzicht bevat ook bronnen, en is daarmee een goudmijn voor wie meer wil weten. Lenin's Tomb heeft een dossier waar de berichten die dat weblog aan Katrina heeft gewijd bijeen zijn gebracht. Eveneens een aanrader.
De dagen erop werd duidelijk hoe onverschillig, hardvochtig en erger de autoriteiten opereerden. Directeur van de FEMA (rampenbestrijding) Michael Brown ontleende zijn baantje al niet aan expertise maar aan vriendjespolitiek, net als zijn directe ondergeschikten. Op bescherming tegen het water was jarenlang bezuinigd: de 'strijd tegen terrorisme' kreeg voorrang. En er was al vanaf begin 2001 gewaarschuwd.
En terwijl de Nationale Garde, doorgaans actief tijdens rampenbestrijding, veel van hara mensen in irak had zitten, zetten de autoriteiten zwaarbewapende huurlingen in van de in datzelfde Irak berucht geworden 'beveiligingsfirma' Blackwater. Blijkbaar waren de straatarme achtergebleven bewoners van New Orleans geen slachtoffers, in regeringsogen, maar voornamelijke potentiele criminelen.
Schokkend waren ook de berichten over de officiele hulpverlining die traag verliep - en dit terwijl initiatieven van gewone mensen om hulp te bieden vaak werden tegengewerkt door autoriteiten. De autoriteiten weerden op een gegeven moment zelfs het Rode Kruis. Mensen werden door het gezag 'in veiligheid gebracht' - soms achter prikkeldraad in een soort interneringskampen.
Tegenover de criminele reactie van de gevestige instanties staan heroische inspanningen van mensen daarbuiten. Hoe mensen in New Orleans zich staande hielden na de ramp, tegenover politie en Nationale Garde, vertellen Larry Bradshaw en Lorrie Beth Slonsky in een indringende reportage. Peter Berkovitz vertelt zijn indrukken in een al evenzeer schrijnend verslag.
Maar niet iedereen was slachtoffer. De elite van New Orleans redde zich best en begon al snel plannen maken voor de toekomst van de stad - een toekomst met minder zwarten, minder armen en dus relatief meer Republikeinse kiezers... Oliebedrijven gooiden meteen hun prijzen stevig omhoog, terwijl ze een fooi gaven voor de hulpverlening. En ja hoor, de contracten voor 'wederopbouw' kwamen in handen van onder meer Halliburton (verbonden aan vice-president Cheney), net als in Irak in 2003.
Dit alles is maar een fractie van de verschrikkelijke verhalen die over Katrina te vertellen zijn. Dee hele catastrofe wierp een schril licht op de tegenstellingen tussen arm en rijk in de VS, het diepe racisme, en de funeste uitwerking van beleid waarin winstbejag en oorlogvoering de allerhoogste prioriteit hebben. Wie een chronologisch overzicht van de catastrofe wil, kan terecht bij Thinkprogress. Het overzicht bevat ook bronnen, en is daarmee een goudmijn voor wie meer wil weten. Lenin's Tomb heeft een dossier waar de berichten die dat weblog aan Katrina heeft gewijd bijeen zijn gebracht. Eveneens een aanrader.
maandag 28 augustus 2006
Binnenkort meer...
Afgelopen dagen veel op pad of anderszins druk geweest, laat gaan slapen maar niet laat op, gisteravond doodmoe en met hoofdpijn thuis gekomen, zometeen ook weer weg en laat terug. Ik denk en hoop morgen weer wat te gaan schrijven alhier. Kortom: be back soon...
woensdag 23 augustus 2006
Chili: mijnwerkers, studenten, musici opstandig
Mijnwerkers, scholieren en zelfs musici in een orkest... Ook Chili kent, net als zovee Latijn-Amerikaanse landen, op allerlei plekken groepen mensen die opkomen voor hun rechten en in verzet zijn.
*Mijnwerkers in Escondida staken al wekenlang. Escondida is de grootste kopermijn ter wereld. De mijn is in handen van een Brits-Australisch bedrijf en boekte in de eerste heft van dit jaar een winst van van 2,9 miljard dollar. Koper is een balngrijk exportprodukt voor de Chileense economie, en met stijgende koperprijzen is de produktie dus nogal winstgevend ook. Sinds de afsluiting van het vorige arbeidscontract zijn in 2003 de koperprijzen vervijfvoudigd!
Arbeiders eisen dan ook een flinke loonsverhoging. Ze wezen een aanbod van de directie dan ook af. Vakbondsbestuurder Troncoso:" we willen geen kruimels, we willen 1 procent van de winst." Een bonus van 30.000 dollar, en een loonstijging die je met twee cijfers kunt schrijven, dat eist de vakbond. Troncoso rekent erop dat de 2052 arbeiders in de mijn geen individuele contracten gaan afsluiten maar de staking samen voortzetten. De staking, begonnen op 7 augustus, gaat door. (zie "Chilean miners reject wage deal" , Aljazeera, 21 augustus)
*Afgelopen voorjaar bracht een beweging van scholieren honderdduizenden mensen op straat. Ze eisten verbeteringen in hun onderwijs. De regering van de centrum-linkse (lees; links pratende, neoloberaal regerende) president Michelle Bachelet, deed concessies. Zie voor de eerste ronde Justin Vogler, "Chili: the Rise of the Pinguin Revolution" , Upside Down World, 21 juni.
Maar inmiddels groeit onder scholieren het ongeduld over de uitvoering van regeringsbeloften. Daarom gingen deze week in Santiago en andere plaatsen 2000 van hen opnieuw de straat op Bij aansluitende rellen kwam de politie met traangas en waterkanon aanzetten terwijl studenten de politie met stenen bekogelden. De politie arresteerde 200 mensen, er vielen enkele tientallen gewonden. "Ze doen wel enig werk, maar veel te langzaam, en dat is niet wat er beloofd is", zo zegt een demonstrant, 15 jaar oud. Zie "Chile student rally turns violent" , BBC, 21 juli.
*Ook musici blazen een partijtje mee in de oplaaiende massastrijd in Chili. Al sinds 2004 is er een conflict tussen leden van het Philharmonisch orkes in de hoofdstad Santiago aan de ene kanten en directie en chef-dirigent aan de andere kant. In dat jaar ontsloeg de leiding 84 orkestleden, allemaal tussen de 50 en 60 jaar. Kwaliteitsredenen waren er niet, pure discriminatie, zo ziet het eruit. De orkestleden zijn allemaal vakbondslid.
Sindsdien sleept het conflict zich voort, met concerten die afgelast worden en orkestliden die blijven protesteren. De achtergrond van het conflict is, uiteraard, geld. Het orkest zit diep in de schulden. Meer lees je op de website van het Philharmonisch Concert zelf (gevonden via Labourstart)
Met de hoge koperprijzen en de mega-winst van de kopermijn lijkt het niet moeilijk om geld te vinden voor hogere mijnwerkerslonen - en nog geld over te houden om zowel het onderwijs te verbeteren als het Philharmonisch Orkest overeind te houden. Maar herschikking van prioriteiten in sociale richting gaat ook in Chili bepaald niet zonder slag of stoot. Meer protesten, ook op andere fronten, zijn te verwachten. Maar ja, waar eigenlijk niet, in deze tegelijk duistere en hoopvolle tijden?
*Mijnwerkers in Escondida staken al wekenlang. Escondida is de grootste kopermijn ter wereld. De mijn is in handen van een Brits-Australisch bedrijf en boekte in de eerste heft van dit jaar een winst van van 2,9 miljard dollar. Koper is een balngrijk exportprodukt voor de Chileense economie, en met stijgende koperprijzen is de produktie dus nogal winstgevend ook. Sinds de afsluiting van het vorige arbeidscontract zijn in 2003 de koperprijzen vervijfvoudigd!
Arbeiders eisen dan ook een flinke loonsverhoging. Ze wezen een aanbod van de directie dan ook af. Vakbondsbestuurder Troncoso:" we willen geen kruimels, we willen 1 procent van de winst." Een bonus van 30.000 dollar, en een loonstijging die je met twee cijfers kunt schrijven, dat eist de vakbond. Troncoso rekent erop dat de 2052 arbeiders in de mijn geen individuele contracten gaan afsluiten maar de staking samen voortzetten. De staking, begonnen op 7 augustus, gaat door. (zie "Chilean miners reject wage deal" , Aljazeera, 21 augustus)
*Afgelopen voorjaar bracht een beweging van scholieren honderdduizenden mensen op straat. Ze eisten verbeteringen in hun onderwijs. De regering van de centrum-linkse (lees; links pratende, neoloberaal regerende) president Michelle Bachelet, deed concessies. Zie voor de eerste ronde Justin Vogler, "Chili: the Rise of the Pinguin Revolution" , Upside Down World, 21 juni.
Maar inmiddels groeit onder scholieren het ongeduld over de uitvoering van regeringsbeloften. Daarom gingen deze week in Santiago en andere plaatsen 2000 van hen opnieuw de straat op Bij aansluitende rellen kwam de politie met traangas en waterkanon aanzetten terwijl studenten de politie met stenen bekogelden. De politie arresteerde 200 mensen, er vielen enkele tientallen gewonden. "Ze doen wel enig werk, maar veel te langzaam, en dat is niet wat er beloofd is", zo zegt een demonstrant, 15 jaar oud. Zie "Chile student rally turns violent" , BBC, 21 juli.
*Ook musici blazen een partijtje mee in de oplaaiende massastrijd in Chili. Al sinds 2004 is er een conflict tussen leden van het Philharmonisch orkes in de hoofdstad Santiago aan de ene kanten en directie en chef-dirigent aan de andere kant. In dat jaar ontsloeg de leiding 84 orkestleden, allemaal tussen de 50 en 60 jaar. Kwaliteitsredenen waren er niet, pure discriminatie, zo ziet het eruit. De orkestleden zijn allemaal vakbondslid.
Sindsdien sleept het conflict zich voort, met concerten die afgelast worden en orkestliden die blijven protesteren. De achtergrond van het conflict is, uiteraard, geld. Het orkest zit diep in de schulden. Meer lees je op de website van het Philharmonisch Concert zelf (gevonden via Labourstart)
Met de hoge koperprijzen en de mega-winst van de kopermijn lijkt het niet moeilijk om geld te vinden voor hogere mijnwerkerslonen - en nog geld over te houden om zowel het onderwijs te verbeteren als het Philharmonisch Orkest overeind te houden. Maar herschikking van prioriteiten in sociale richting gaat ook in Chili bepaald niet zonder slag of stoot. Meer protesten, ook op andere fronten, zijn te verwachten. Maar ja, waar eigenlijk niet, in deze tegelijk duistere en hoopvolle tijden?
dinsdag 22 augustus 2006
Saviours of humanity
Well, why not try a little piece in English? Just in case an English-speaking reader drops by, accidentally or not. Besides, most of the piece consists of two quotes. And I just don't feel like translating them...
First, on the United Nations, that organisation that pretends to work for peace, justice and generell well-being of humankind. As soon as there is a war, it usually shows it impotence, irrelevance or worse. In William Blum' s "The Anti-Empire Report" of 18 augustus, I found the thoughts of no less than the former president of the UN General Assembly, Carlos Romulo. Here are his insights:
Another so-called force for the general good is the media. Here are some interesting guidelines on how to operate as a journalist, editor of reporter when you write on matters in the Middle East. I found the through the mailing list of the Nederlans palestina Komitee, the Dutch Palestine Committee. It can also be found on their websit, as NPK-info, 17 augustus. Scroll down, and you find eleven "Rules opf the Wester Media in dealing with the Middle East" in English). I quote:
First, on the United Nations, that organisation that pretends to work for peace, justice and generell well-being of humankind. As soon as there is a war, it usually shows it impotence, irrelevance or worse. In William Blum' s "The Anti-Empire Report" of 18 augustus, I found the thoughts of no less than the former president of the UN General Assembly, Carlos Romulo. Here are his insights:
If there is a problem between a weak nation and another weak nation and the UN
takes action, then the problem disappears. If there is a problem between a
strong nation and a weak nation and the UN takes action, the weak nation
disappears. If ther is a problem between a strong nation and another strong
nation and the UN takes action, then the UN disappears.
Another so-called force for the general good is the media. Here are some interesting guidelines on how to operate as a journalist, editor of reporter when you write on matters in the Middle East. I found the through the mailing list of the Nederlans palestina Komitee, the Dutch Palestine Committee. It can also be found on their websit, as NPK-info, 17 augustus. Scroll down, and you find eleven "Rules opf the Wester Media in dealing with the Middle East" in English). I quote:
Rule 1: In the Middle East, it is always the Arabs that attack first, and
it' s always Israel who defends itself. This is called "retaliation".
Rule 2: The Arabs, whether Palestinians or Lebanese, are not allowed to
kill Israeli's. This is kalled "terrorism".
Rule 3: Israel has the right to kill Arab civilians; thhis is called "selfe
defense", or these days "collateral damage".
(...)
Rule 7: When you say "Hezbollah", always be sure to add "supported by Syria
and Iran".
Rule 8: When you say "Israel" never say "supported by the USA, the UK and
other European countries, for people (God forbid) might believe this is not an
equal conflict.
(...)
Rule 10: Israeli's speak better Engish than Arabs. This is why we let them
Speak out as much as possible, so that they can explain rules 1 through 9. This
is called "neutral journalism.
(...)
maandag 21 augustus 2006
Absurde vertoning rond VN-macht Libanon
Vorige week nog was Libanon het toneel van een door Israel aangericht bloedbad. Inmiddels wordt op en rond dat toneel een absurdistisch theaterstuk opgevoerd met als thema: samenstelling en rol van de VN-macht die daar de wapenstilstand moet gaan bewaken.
Eerst hoorden we dat Frankrijk de troepenmacht ging leiden. Dat werd droogjes vermeld, doorgaans zonder erbij te zeggen dat Frankrijk de voormalige koloniale mogenheid was in zowel Syrie als Libanon. Helemaal oonbaatzuchtig ziet de huidige Franse rol er dan ook niet uit.
Maar het werd al snel veel gekker. Frankrijk bleek maar 200 soldaten te willen leveren, Italise echter 1000. Israel wil nu dat Italie de VN-macht gaat leiden. Ook wil Israel een stevige geweldsinstructie voor de troepen, zodat de VN kan doen waar Israel niet in slaagde: Hezbollah ontwapenen. Die geweldsinstructie komt er ook. Ten slotte weigert Israel akkoord te gaan met deelname van Indonesische en Maleisische troepen, omdat Indonesie en Maleisie geen diplomatieke banden met Israel hebben.
Dat andere staten de belachelijke Israelische pretenties serieus nemen, toont aan dat ze in feite op de hand van Israel zijn. Maar waarom lezen we vrijwel nergens hoe absurd en aanmatigend die Israelische eisen zijn? Moet ik nog uitleggen waarom ze absurd zijn ook? Nou, vooruit dan maar.
1. Met welk recht stelt Israel al haar eisen, waar haalt het land het lef vandaan? Kan iemand - wellicht de wapenleverancier/ hoofdsponsor in Washington? Wellicht medeplichtige minister Bot? - even aan premier Olmert uitleggen dat Israel de oorlog heeft verloren? En dat het een beetje vreemd is dat verliezers zoveel kapsones hebben? Dat verliezers helemaal niets te eisen hebben, in dit soort situaties? Of is misschien een enkele nederlaag nog niet genoeg om te leren hoe je je daarna gedraagt? Moet Hezbollah wellicht een tweede pedagogische tik uitdelen? De provocerende, en krachtig door Hezbollah afgeslagen, Israelische commando-aanval in Libanon afgelopen weekend, brengt hervatting van de oorlog sowieso dichterbij.
2. Als staten die Israel niet erkennen geen VN-troepen mogen leveren, dan geldt dat ook voor de andere kant. Dan mogen alleen staten die de tegenstander van Israel ook erkennen - d.w.z. staten die Hezbollah als rechtmatige verzetsbeweging erkennen - VN-troepen leveren. Eerlijk is eerlijk, we gaan niet met twee maten meten, toch? Maar ja, dat zijn er maar weinig - alleen Syrie en Iran, vermoed ik. En die erkennen Israel weer niet...
Dat betekent dus OF geen VN-macht, OF een VN-macht die evenwichtig is samengesteld uit landen die wel Israel erkennen, maar niet Hezbollah, plus landen die wel Hezbollah erkennen maar niet Israel. Dat wordt dus een vredesmacht bestaande uit Italiaanse, Franse, Iraanse en Syrische soldaten.
Laten we hier eens op doorgaan. Frankwijk levert 200 soldaten, Italie wellicht 1000. Er moet uiteindelijk een macht van 15.000 soldaten komen. Dan leveren Iran en Syrie dus samen 13.800 soldaten, want veel andere gegadigden lijken er niet te zijn. Zo goed, mijnheer Olmert? Of toch liever Indonesische en Maleisische soldaten er ook bij?
Ja, bovenstaand scenario is absurd. Maar is het minder absurd dan het scenari dat zich nu ontvouwt, en waarin de VN lijkt te gaan doen wat Israel totaal niet is gelukt? Is het minder absurd dan een ontwikkeling waarin Israel na een verloren oorlog toch nog enigszins zijn onrechtvaardige zin krijgt, met dank aan de 'internationale gemeenschap'?
Eerst hoorden we dat Frankrijk de troepenmacht ging leiden. Dat werd droogjes vermeld, doorgaans zonder erbij te zeggen dat Frankrijk de voormalige koloniale mogenheid was in zowel Syrie als Libanon. Helemaal oonbaatzuchtig ziet de huidige Franse rol er dan ook niet uit.
Maar het werd al snel veel gekker. Frankrijk bleek maar 200 soldaten te willen leveren, Italise echter 1000. Israel wil nu dat Italie de VN-macht gaat leiden. Ook wil Israel een stevige geweldsinstructie voor de troepen, zodat de VN kan doen waar Israel niet in slaagde: Hezbollah ontwapenen. Die geweldsinstructie komt er ook. Ten slotte weigert Israel akkoord te gaan met deelname van Indonesische en Maleisische troepen, omdat Indonesie en Maleisie geen diplomatieke banden met Israel hebben.
Dat andere staten de belachelijke Israelische pretenties serieus nemen, toont aan dat ze in feite op de hand van Israel zijn. Maar waarom lezen we vrijwel nergens hoe absurd en aanmatigend die Israelische eisen zijn? Moet ik nog uitleggen waarom ze absurd zijn ook? Nou, vooruit dan maar.
1. Met welk recht stelt Israel al haar eisen, waar haalt het land het lef vandaan? Kan iemand - wellicht de wapenleverancier/ hoofdsponsor in Washington? Wellicht medeplichtige minister Bot? - even aan premier Olmert uitleggen dat Israel de oorlog heeft verloren? En dat het een beetje vreemd is dat verliezers zoveel kapsones hebben? Dat verliezers helemaal niets te eisen hebben, in dit soort situaties? Of is misschien een enkele nederlaag nog niet genoeg om te leren hoe je je daarna gedraagt? Moet Hezbollah wellicht een tweede pedagogische tik uitdelen? De provocerende, en krachtig door Hezbollah afgeslagen, Israelische commando-aanval in Libanon afgelopen weekend, brengt hervatting van de oorlog sowieso dichterbij.
2. Als staten die Israel niet erkennen geen VN-troepen mogen leveren, dan geldt dat ook voor de andere kant. Dan mogen alleen staten die de tegenstander van Israel ook erkennen - d.w.z. staten die Hezbollah als rechtmatige verzetsbeweging erkennen - VN-troepen leveren. Eerlijk is eerlijk, we gaan niet met twee maten meten, toch? Maar ja, dat zijn er maar weinig - alleen Syrie en Iran, vermoed ik. En die erkennen Israel weer niet...
Dat betekent dus OF geen VN-macht, OF een VN-macht die evenwichtig is samengesteld uit landen die wel Israel erkennen, maar niet Hezbollah, plus landen die wel Hezbollah erkennen maar niet Israel. Dat wordt dus een vredesmacht bestaande uit Italiaanse, Franse, Iraanse en Syrische soldaten.
Laten we hier eens op doorgaan. Frankwijk levert 200 soldaten, Italie wellicht 1000. Er moet uiteindelijk een macht van 15.000 soldaten komen. Dan leveren Iran en Syrie dus samen 13.800 soldaten, want veel andere gegadigden lijken er niet te zijn. Zo goed, mijnheer Olmert? Of toch liever Indonesische en Maleisische soldaten er ook bij?
Ja, bovenstaand scenario is absurd. Maar is het minder absurd dan het scenari dat zich nu ontvouwt, en waarin de VN lijkt te gaan doen wat Israel totaal niet is gelukt? Is het minder absurd dan een ontwikkeling waarin Israel na een verloren oorlog toch nog enigszins zijn onrechtvaardige zin krijgt, met dank aan de 'internationale gemeenschap'?
zondag 20 augustus 2006
China: protesten en repressie
Boeren en arbeiders in China die voor hun rechten opkomen, krijgen de keiharde hand van de Chiese autoriteiten te voelen. hetzelfde geldt voor advocaten die arbeiders en boeren terzijde proberen te staan in hun strijd voor gerechtigheid.
Zo pakten de autoriteiten in Linyi drie advocaten op; twee van hen werden snel weer vrijgelaten maar de derde niet. De advocaten bieden hulp aan Chen Guangcheng, een voorvechter van boerenrechten. Hij had was een rechtszaak begonnen tegen gedwongen abortus en sterilisatie van bvrouwen in Linyi. Zijn proces zou volgens de berichtgeving de dag na de arrestaties op dondersdag 17 beginnen. het heeft er veel van weg dat ze bedoeld zijn als intimidatie van advocaten die een voorvechter van boerenrechten bijstonden (zie "China Detains L:wyers for Peasants Advocate" , New Yorik Times, gevonden via het weblog van World War4 Report.
Op 31 juli en 1 augustus kwamen 300 onderwijzers bij het gemeentehuis van Suzhui bijeen om een petitie aan tre bieden. Daarin vroegen ze onder meer om pensioenen en ziektenkostenverzekering. Het gatra hier om dorpsonderwijzers die rechtstreeks door plaatselijke gemeenschappen in dienst waren genomen tegen zeer laag loon, ter aanvulling van de reguliere docenten. Inmiddels zijn velen van hen hun baan kwijt.
De campagne voor fatsoenlijk inkomen voor deze mensen loopt al jaren en heeft al wel tot toezeggingen en concessies geleid. De ontslagen onderwijzers houden de demonstraties bewust klein, om de autoriteiten niet te provoceren en niet als oppositiegroep gezien te worden. Dat lijkt begrijpelijk, gezien de reactie van de staat: in 2004 arresteerde het ghburreua voor staatveiligheid een van hun aanvoerders en sloopt hem op voor "heropvoeding".
Toch speelt juist de voorzichtigheid de autopriteiten in de kaart. Juist door autoriteiten angst aan te jaren worden ze eerder bewogen tot concessies. Lief zijn tegen onderdrukkers wekt bij de onderdrukkers verachting, hooguit meewarigheid.
Voor informatie over deze campagne, zie "Hubei Community Teachers Launch Major Civil Rights Campaign" , China Labour Bulletin. Via dezelfde website vind je ook een verslag over een sit-in in mei van 700 gepensioneerde docenten in het kleuteronderwijs voor pensioenrechten gelijkwaardig aan die van docenten in basis- en middelbaar onderwijs: "Over 700 retired kindergarten teachers protest to demand for better pensions" .
En op 27 juli kwamen berichten naar buiten over 1000 arbeiders in de Hengli-dabriek in Guangzhou. Daar maken arbeiders sopeelgoed, onder meer voor McDonalds. Het arebeidersprotest groeide uit tot een rel, oproerpolitie, fabriekspolitie en beveliiging kwamen er aan te pas en arresteerden tientallen arbeiders.veel mensen raakten gewond. Zie "Labor rights group reports riot at China factory producing toys for McDonald' s" , Forbes, ook weer gevonden via het weblog van World War 4 Report.
Het verzet van arbeiders, boeren en hun verdedigers blijkt hardnekkig, veelvormig en laait steeds op andere plekken op, zoals bovenstaande berichten laten zien. De strijd tegen de corrupte heersers, gebundeld in een partij die zich nog steeds 'communistisch' noemt om een keiharde kapitalistische praktijk te verhullen, dwingt bewondering af.
En in een situatie waarin onze 'eigen' regeerders lage lonen en slechtere voorzieningen rechtvaardigen met verwijzing naar concurrentie met landen als China, is een verbetering van het levenspeil daar in het belang van arbeiders hier. De strijd van de uitgebuiten wereldwijd is veelvormig. Ze is tegelijk ook een samenhangend, ondeelbaar geheel.
Eerdere berichtgeving over China op dit weblog: "China: economisch wonder, sociaal drama" , 27 juli 2006.
Zo pakten de autoriteiten in Linyi drie advocaten op; twee van hen werden snel weer vrijgelaten maar de derde niet. De advocaten bieden hulp aan Chen Guangcheng, een voorvechter van boerenrechten. Hij had was een rechtszaak begonnen tegen gedwongen abortus en sterilisatie van bvrouwen in Linyi. Zijn proces zou volgens de berichtgeving de dag na de arrestaties op dondersdag 17 beginnen. het heeft er veel van weg dat ze bedoeld zijn als intimidatie van advocaten die een voorvechter van boerenrechten bijstonden (zie "China Detains L:wyers for Peasants Advocate" , New Yorik Times, gevonden via het weblog van World War4 Report.
Op 31 juli en 1 augustus kwamen 300 onderwijzers bij het gemeentehuis van Suzhui bijeen om een petitie aan tre bieden. Daarin vroegen ze onder meer om pensioenen en ziektenkostenverzekering. Het gatra hier om dorpsonderwijzers die rechtstreeks door plaatselijke gemeenschappen in dienst waren genomen tegen zeer laag loon, ter aanvulling van de reguliere docenten. Inmiddels zijn velen van hen hun baan kwijt.
De campagne voor fatsoenlijk inkomen voor deze mensen loopt al jaren en heeft al wel tot toezeggingen en concessies geleid. De ontslagen onderwijzers houden de demonstraties bewust klein, om de autoriteiten niet te provoceren en niet als oppositiegroep gezien te worden. Dat lijkt begrijpelijk, gezien de reactie van de staat: in 2004 arresteerde het ghburreua voor staatveiligheid een van hun aanvoerders en sloopt hem op voor "heropvoeding".
Toch speelt juist de voorzichtigheid de autopriteiten in de kaart. Juist door autoriteiten angst aan te jaren worden ze eerder bewogen tot concessies. Lief zijn tegen onderdrukkers wekt bij de onderdrukkers verachting, hooguit meewarigheid.
Voor informatie over deze campagne, zie "Hubei Community Teachers Launch Major Civil Rights Campaign" , China Labour Bulletin. Via dezelfde website vind je ook een verslag over een sit-in in mei van 700 gepensioneerde docenten in het kleuteronderwijs voor pensioenrechten gelijkwaardig aan die van docenten in basis- en middelbaar onderwijs: "Over 700 retired kindergarten teachers protest to demand for better pensions" .
En op 27 juli kwamen berichten naar buiten over 1000 arbeiders in de Hengli-dabriek in Guangzhou. Daar maken arbeiders sopeelgoed, onder meer voor McDonalds. Het arebeidersprotest groeide uit tot een rel, oproerpolitie, fabriekspolitie en beveliiging kwamen er aan te pas en arresteerden tientallen arbeiders.veel mensen raakten gewond. Zie "Labor rights group reports riot at China factory producing toys for McDonald' s" , Forbes, ook weer gevonden via het weblog van World War 4 Report.
Het verzet van arbeiders, boeren en hun verdedigers blijkt hardnekkig, veelvormig en laait steeds op andere plekken op, zoals bovenstaande berichten laten zien. De strijd tegen de corrupte heersers, gebundeld in een partij die zich nog steeds 'communistisch' noemt om een keiharde kapitalistische praktijk te verhullen, dwingt bewondering af.
En in een situatie waarin onze 'eigen' regeerders lage lonen en slechtere voorzieningen rechtvaardigen met verwijzing naar concurrentie met landen als China, is een verbetering van het levenspeil daar in het belang van arbeiders hier. De strijd van de uitgebuiten wereldwijd is veelvormig. Ze is tegelijk ook een samenhangend, ondeelbaar geheel.
Eerdere berichtgeving over China op dit weblog: "China: economisch wonder, sociaal drama" , 27 juli 2006.
vrijdag 18 augustus 2006
23 september, Amsterdam DEMONSTRATIE tegen oorlog
Op zaterdag 23 september gaan we de straat op tegen de oorlog in het Midden-Oosten. Plaats: Amsterdam, Museumplein. Tijd: 13.00 uur. De oproep "Stop de Oorlog tegen Libanon en de Palestijnen" lees je via www.stopoorlog.nl. Daar lees je ook wie de oproep ondersteunen: mensen van het Nederlands Palestina Komitee, de SP, GroenLinks, de Internationale Socialiste. Zelf onderschrijven van die oproep ook daar, net als flyers voor de demonstratie downloaden om zelf verder te verspreiden. De dag is uitgeroepen tot internationale actiedag. Zo roept de Stop the War Coalition in Groot-Brittanie op om met grote aantallen demonstranten te protesteren bij de conferentie van New Labour, de regeringspartij van oorlogsfanaat Tony Blair. Die vindt plaats in Manchester.
Libanon: nieuwe aanval kwestie van tijd, tenzij...
Het is belangrijk dat de demonstratie van 23 september een groot protest wordt. Ja, er is nu een wapenstilstand in Libabon. Maar in Israel woedt de discussie - niet OF Israel haal nederlaag met nieuw geweld ongedaan moet maken, maar hoe en wanneer. De Israelische schrijver Uri Avineri, actief in de Israelische vredesgroep Gush Shalom schetst in zijn stuk "From Mania to Depression" op Counterpunch niet alleen de klinkende nederlaag die Israel tegen hebzollah incasseerde, maar ook de stemming van verwarring en wraakzucht die de Israelische maatschappij kenschetst. Zijn de talloze doden - 1300 Libanese burgers, 35 Libanese militairen, tussen de 85 (volgens Hezbollah) en 500 (Israelische bronnen) Hezbollah-strijders, 118-120 Israelische soldaten, 8 strijders van Amal (een andere Sjiitische organisatie in Libanon), 7 strijders van de Libanese Communistische Partij - namen en gegevens over deze mensen te vinden in een herdenkingsstuk op de website van die partij -, 17 Syriers, 1 Argentijn, 1 Australier, 6 Brazilianen, 8 Canadezen, 4 Duitsers, 1 Indier, 1 Indonesier, 1 Irakees, 1 Jordanier, 2 Koeweiti's, 1 Nigeriaan, minstens 2 Palestijnen, 2 Filippino's, 1 Srilankaan, 1 Oekrainer, 1 burger van de VS en 2 mensen die werkzaam waren voor de VN - zijn al die doden nog niet genoeg? En de meer dan 4000 gewonden? En de 1 miljoen op de vlucht gejaagde Libanezen, en de half miljoen Israeli's die de wijk namen toen de oorlog die Israel had ontketend op haar eigen burgers terugsloeg? De cijfers heb ik gebaseerd op het overzicht dat Wikipedia hiervan geeft. ALLEMAAL zijn ze slachtoffer van Israelische agressie en van de Amerikaanse militaire en diplomatieke steun voor de aanvalsoorlog die premier Olmert en aandelenhandelaar/ generaal Hamutz hebben ontketend.
Die wapenstilstand is een adempauze, meer niet. Israel wil dat Hezbollah zich ontwapent. Hezbollah peinst er niet over. En gelijk hebben ze. Niet alleen stond en staat hezbollah in haar recht tegenover de Israelische aanval. Ook is het een beetje vreemd dat de verliezer van de oorlog, Israel, van de overwinnaar, het Libanese verzet aangevoerd door Hezbollah, ontwapening eist. Het omgekeerde - ontwapening van Israel, als begin van ontmanteling van de Zionistische staat - zou niet alleen logischer zijn, maar ook erg goed voor de vrede in het Midden-Oosten. Israel hoopt ongetwijfeld dat de VN-macht en het Libanese leger, dan nu in Zuid-Libanon gestationeerd wordt, Hezbollah zullen ontwapenen. Weinig kans, lijkt me: het Libanese leger staat onder gezag van de Libanese regering waar twee Hezbollah-ministers in zitten. Bovendien staan Hezbollah en het Libanese leger in deze strijd aan dezelfde kant, fromeel althans: tegenover het Israelische leger (al was er een Libanese officier die dat even 'vergat' en gezellig babbelde met een Israelische funtionaris: zie het berichtje hierover van Angry Arab News Service , een prachtig weblog van een zeer linkse Libanees in ballingschap).En het idee dat een VN-macht gaat proberen wat net machtige Israelische leger niet is gelukt, lijkt me een absurditeit. Zie voor een achtegrondstuk Gilbert Achcar, "Lebanon: the 33-day war and UNSC Resolution 1701" , op Znet. Een nieuwe aanval van israel lijkt me dan ook een kwestie van tijd - tenzij er wereldwijd voldoende tegendruk wordt opgebouwd. De demonstratie van 23 september moet deel uit maken van die wereldwijde tegendruk.
Iran bedreigd
Maar de oorlogsdreiging is groter dan 'enkel' een volgende ronde in Libanon. Het is inmiddels duidelijdat de Israelische aanvalsoorlog tegen de noorderburen niet alleen met Amerikaanse goedkeuring vooraf plaatsvond, maar ook een verder liggend doel had: Iran. Seymour hersh heeft hier met een artikel dat al snel wijde bekendheid kreeg op gezezen: zie "Watching Lebanon" in de New Yorker.
Niet alleen moest Hezbollah uitgeschakeld worden voor de VS Iran zounaanvallen - om acties vanuit Hezbollah als antwoord op Amerikaanse agressie te voorkomen. Ook waren de Israelische bombadermenten een soort van proefdraaien voor de bo,mbardementen die de VS voor Iran in petto heeft. Dat israel haar doelstellingen - gelukkig! - niet heeft bereikt, dal het pentagon ongetwijfeld tot nadenken stemmebn: misschien is het succes van 'shock and awe'-aanvallen ook tegen Teheran allerminst gegarandeerd. Maar we kunnen er maar beter van uitgaan dat datzelfde Pentagon - aangestuurd vanuit het Witte Huis, waar de Israelische afgang hard is aangekomen, en waar ongetwijfeld ook gezocht wordt naarhet terugdraaien en gewelddadig compenseren ervan - plannen maakt voor een effectiever, dus moorddadiger, scenario. De dreiging van een Amerikaanse aanvalsoorlog tegen Iran is eerder intenser geworden. Datzelfde geldt dan ook voor de noodzaak tot verzet tegen die dreiging. Ook dat onderstreept de urgentie van de demonstratie van 23 september.
Gaza nog steeds onder vuur
Tenslotte mogen we niet vergeten hoe de aanloop naar de huidige Libanon-oorlog verliep. Voordat Hezbollah 2 israelische soldaten gevangen nam, woedde en grootschalig Israelisch geweld op de Gazastrook, een jaar geleden door Israel ontruimd in het kader van de 'disengagement"-politiek van Sharon en Olmert, maar feitelijk nog steeds bezet. Alleen al tussen 27 juni en 8 augustus doodde de staat Israel volgens de Palestine Monitoring Group170 Palestijnen, in grote meerderheid burgers. Dat ging via Israelische beschietingen en vanuit de lucht: 190 luchtaanvallen sinds 27 juli (zie "Gaza: One year after disengagement" , Samar Assad, Counterpunch, 17 augustus). De oorlog tegen de Palestijnen is overschaduwd gerakat door het bloedbad in Libanon. We moeten de aandacht voor de verschrikkingen op de Gazastrook echter weer opvoeren - net als de druk op Israel om aan de terreur tegen de Palestijnen een einde te maken. Dat maakt de demonstratie van 23 september van het grootste belang.
Dat alles bij elkaar betekent: in beweging! Die flyers zijn niet voor niets via de bovengenoemde site te downloaden. En na downloaden komt uitprinten, ophangen op school, cafe, werkplek, shoarmazaak, buurthuis, openbare plakplek, uitdelen aan collega's, klas- of studiegenoten, leden van je voetbalteam of je studievereniging, medespelers in je band, verzin het maar. Maar DOE iets. Ik reken op mededemonstranten uit Sittard, Buitenveldert, Utrecht, Oosterbeek, Groningen, Rotterdam, Breda, Tilburg, Leeuwarden - anywhere. Dit is geen tijd voor dralen en terughoudendheid. Remmen los, voet op het politieke gaspedaal!
Libanon: nieuwe aanval kwestie van tijd, tenzij...
Het is belangrijk dat de demonstratie van 23 september een groot protest wordt. Ja, er is nu een wapenstilstand in Libabon. Maar in Israel woedt de discussie - niet OF Israel haal nederlaag met nieuw geweld ongedaan moet maken, maar hoe en wanneer. De Israelische schrijver Uri Avineri, actief in de Israelische vredesgroep Gush Shalom schetst in zijn stuk "From Mania to Depression" op Counterpunch niet alleen de klinkende nederlaag die Israel tegen hebzollah incasseerde, maar ook de stemming van verwarring en wraakzucht die de Israelische maatschappij kenschetst. Zijn de talloze doden - 1300 Libanese burgers, 35 Libanese militairen, tussen de 85 (volgens Hezbollah) en 500 (Israelische bronnen) Hezbollah-strijders, 118-120 Israelische soldaten, 8 strijders van Amal (een andere Sjiitische organisatie in Libanon), 7 strijders van de Libanese Communistische Partij - namen en gegevens over deze mensen te vinden in een herdenkingsstuk op de website van die partij -, 17 Syriers, 1 Argentijn, 1 Australier, 6 Brazilianen, 8 Canadezen, 4 Duitsers, 1 Indier, 1 Indonesier, 1 Irakees, 1 Jordanier, 2 Koeweiti's, 1 Nigeriaan, minstens 2 Palestijnen, 2 Filippino's, 1 Srilankaan, 1 Oekrainer, 1 burger van de VS en 2 mensen die werkzaam waren voor de VN - zijn al die doden nog niet genoeg? En de meer dan 4000 gewonden? En de 1 miljoen op de vlucht gejaagde Libanezen, en de half miljoen Israeli's die de wijk namen toen de oorlog die Israel had ontketend op haar eigen burgers terugsloeg? De cijfers heb ik gebaseerd op het overzicht dat Wikipedia hiervan geeft. ALLEMAAL zijn ze slachtoffer van Israelische agressie en van de Amerikaanse militaire en diplomatieke steun voor de aanvalsoorlog die premier Olmert en aandelenhandelaar/ generaal Hamutz hebben ontketend.
Die wapenstilstand is een adempauze, meer niet. Israel wil dat Hezbollah zich ontwapent. Hezbollah peinst er niet over. En gelijk hebben ze. Niet alleen stond en staat hezbollah in haar recht tegenover de Israelische aanval. Ook is het een beetje vreemd dat de verliezer van de oorlog, Israel, van de overwinnaar, het Libanese verzet aangevoerd door Hezbollah, ontwapening eist. Het omgekeerde - ontwapening van Israel, als begin van ontmanteling van de Zionistische staat - zou niet alleen logischer zijn, maar ook erg goed voor de vrede in het Midden-Oosten. Israel hoopt ongetwijfeld dat de VN-macht en het Libanese leger, dan nu in Zuid-Libanon gestationeerd wordt, Hezbollah zullen ontwapenen. Weinig kans, lijkt me: het Libanese leger staat onder gezag van de Libanese regering waar twee Hezbollah-ministers in zitten. Bovendien staan Hezbollah en het Libanese leger in deze strijd aan dezelfde kant, fromeel althans: tegenover het Israelische leger (al was er een Libanese officier die dat even 'vergat' en gezellig babbelde met een Israelische funtionaris: zie het berichtje hierover van Angry Arab News Service , een prachtig weblog van een zeer linkse Libanees in ballingschap).En het idee dat een VN-macht gaat proberen wat net machtige Israelische leger niet is gelukt, lijkt me een absurditeit. Zie voor een achtegrondstuk Gilbert Achcar, "Lebanon: the 33-day war and UNSC Resolution 1701" , op Znet. Een nieuwe aanval van israel lijkt me dan ook een kwestie van tijd - tenzij er wereldwijd voldoende tegendruk wordt opgebouwd. De demonstratie van 23 september moet deel uit maken van die wereldwijde tegendruk.
Iran bedreigd
Maar de oorlogsdreiging is groter dan 'enkel' een volgende ronde in Libanon. Het is inmiddels duidelijdat de Israelische aanvalsoorlog tegen de noorderburen niet alleen met Amerikaanse goedkeuring vooraf plaatsvond, maar ook een verder liggend doel had: Iran. Seymour hersh heeft hier met een artikel dat al snel wijde bekendheid kreeg op gezezen: zie "Watching Lebanon" in de New Yorker.
Niet alleen moest Hezbollah uitgeschakeld worden voor de VS Iran zounaanvallen - om acties vanuit Hezbollah als antwoord op Amerikaanse agressie te voorkomen. Ook waren de Israelische bombadermenten een soort van proefdraaien voor de bo,mbardementen die de VS voor Iran in petto heeft. Dat israel haar doelstellingen - gelukkig! - niet heeft bereikt, dal het pentagon ongetwijfeld tot nadenken stemmebn: misschien is het succes van 'shock and awe'-aanvallen ook tegen Teheran allerminst gegarandeerd. Maar we kunnen er maar beter van uitgaan dat datzelfde Pentagon - aangestuurd vanuit het Witte Huis, waar de Israelische afgang hard is aangekomen, en waar ongetwijfeld ook gezocht wordt naarhet terugdraaien en gewelddadig compenseren ervan - plannen maakt voor een effectiever, dus moorddadiger, scenario. De dreiging van een Amerikaanse aanvalsoorlog tegen Iran is eerder intenser geworden. Datzelfde geldt dan ook voor de noodzaak tot verzet tegen die dreiging. Ook dat onderstreept de urgentie van de demonstratie van 23 september.
Gaza nog steeds onder vuur
Tenslotte mogen we niet vergeten hoe de aanloop naar de huidige Libanon-oorlog verliep. Voordat Hezbollah 2 israelische soldaten gevangen nam, woedde en grootschalig Israelisch geweld op de Gazastrook, een jaar geleden door Israel ontruimd in het kader van de 'disengagement"-politiek van Sharon en Olmert, maar feitelijk nog steeds bezet. Alleen al tussen 27 juni en 8 augustus doodde de staat Israel volgens de Palestine Monitoring Group170 Palestijnen, in grote meerderheid burgers. Dat ging via Israelische beschietingen en vanuit de lucht: 190 luchtaanvallen sinds 27 juli (zie "Gaza: One year after disengagement" , Samar Assad, Counterpunch, 17 augustus). De oorlog tegen de Palestijnen is overschaduwd gerakat door het bloedbad in Libanon. We moeten de aandacht voor de verschrikkingen op de Gazastrook echter weer opvoeren - net als de druk op Israel om aan de terreur tegen de Palestijnen een einde te maken. Dat maakt de demonstratie van 23 september van het grootste belang.
Dat alles bij elkaar betekent: in beweging! Die flyers zijn niet voor niets via de bovengenoemde site te downloaden. En na downloaden komt uitprinten, ophangen op school, cafe, werkplek, shoarmazaak, buurthuis, openbare plakplek, uitdelen aan collega's, klas- of studiegenoten, leden van je voetbalteam of je studievereniging, medespelers in je band, verzin het maar. Maar DOE iets. Ik reken op mededemonstranten uit Sittard, Buitenveldert, Utrecht, Oosterbeek, Groningen, Rotterdam, Breda, Tilburg, Leeuwarden - anywhere. Dit is geen tijd voor dralen en terughoudendheid. Remmen los, voet op het politieke gaspedaal!
woensdag 16 augustus 2006
De dubbele fout van Gunther Grass
De Duitse schrijvern Gunther Grass ligt onder vuur. In een interviw afgelopen weekend vertelde de 78-jarige auteur dat hij op 17-jarige leeftijd lid was geworden van de Waffen-SS in de nadagen van het nazi-regime. Veel mensen zijn nu kwaad op hem, meer vanwege het langdurige verzwijgen van zijn verleden dan vanwege zijn rol in de oorlog zelf. Wat valt hier van te denken?
Typisch is het dat de hele onthulling nu pas komt. Het papieren bewijs lag gewoon in een archief. Over Grass heeft Michael Jurgs een biografie geschreven. Noch de schrijver daarvan, noch enige journalist, criticus, historicus af andere alerte geest heeft ooit de moeite genomen om Grass' eerdere versie - dat hij Wehrmachtsoldaat, deel dus van het reguliere leger, was - nagetrokken heeft. En dat terwijl de man met zijn strenge oordelen over het oorlogsverleden van anderen zich ongetwijfeld vijanden heeft gemaakt die hem graag met een onthulling over Grass zelf beentje zouden hebben gelucht. Merkwaardig.
Om te beginnen was het gewoon een foute beslissing van Grass destijds. De reden die hij zelf aanvoerde is wel tamelijk bizar: in de SS vochten mensen uit tal van Europese staten in een verdedigingsoorlog voor de Europese beschaving, tegen het oprukkende Bolsjevisme. De SS als een soort Internationale Brigade, maar dan van rechts! Naief, en als het allemaal niet zo treurig was, ook wel enigszins lachwekkend. Natuurlijk, van vrije informatievoorziening was in de tijd dat Grass zijn stap zette niet echt sprake - maar hij moet toch iets hebben meegekregen van wat zich afspeelde
Er is dan ook geen enkele reden om er omheen te draaien dat Grass' besluit niet deugde, of allerlei verzachtende omstandigheden aan te voeren.Zo ben ik bijvoorbeeld niet zo te spreken over de redenering die zegt: ach, het was een jeugdzonde, hij was pas 17 jaar. Ik ken mensen van 17 die een doordachte politieke positie kiezen, wat mij betreft aan de goede kant van de barricaden. Ik wordt erg kwaad als mensen ter rechterzijde de standpunten van zo iemand afdoen als niet serieus te nemen, want nog jong. Ik werd ook kwaad zodra mijn vader mijn eigen politieke keus voor radicaal-links, de eerste keer dat ik naar de stembus mocht, afgedaan met woorden van 'ach, daar groei je wel over heen als je wat ouder bent' en dergelijke(ik was 19, maar het idee was hetzelfde). Welnu: als ik wil dat mijn eigten keuzes destijds, en de keus van zeventienjarigen nu waar ik het in hoofdzaak mee eens ben gerespecteerd word, en niet als jeugdzonde wordt afgewimpeld, dan mag ook een verkeerde keus niet worden vergoeilijkt als product van jeugdige onbezonnenheid.
Maar, zoals helaas de radicale keus van jonge mensen na verloop van tijd te vaak plaats maakt voor gematigdheid, of zelfs het plaats nemen aan de verkeerde kant van de barricaden, zo is het omgekeerde gelukkig ook mogelijk. Keuzes, op jonge leeftijd gemaakt, verdienen serieus genomen te worden, of het nu goede of verkeerde keuzes zijn. Maar mensen mogen niet levenslang op een eventuele foute keus vastgepind worden. Grass heeft in Amerikaanse krijgsgevangenschap leren inzien hoe kwalijk dat nazi-regime was. Hij is zich als schrijven en als commentator gaan keren tegen nazisme, oorlog, militarisme, herlevend Duits chauvinisme en dergelijke. Hij heeft daarmee een goede strijd gestreden en verdient daarvoor waardering. Een half jaar SS-lidmaatschap maakt geen decennia kritische betrokkenheid bij het maatschappelijke gebeuren ongedaan.
Er zijn mensen die hem nu zelfs zijn Nobelprijs voor Literatuur uit 1999 willen afpakken. Onzin, lijkt mij, het gaat hier niet om dopinggebruik bij een wielerwedstrijd. De literaire kracht van de boeken van Grass wordt op geen enkele manier onderuit gehaald door het feit dat de auteur als mens een serieuze fout heeft gemaakt en die langdurig heeft verzwegen. Opmerkelijk is trouwens dat de oproep om de Nobelp[rijs in te leveren komt van de CDU, de Christendemocratosche partij van opeenvolgende rechtse kanseliers en ministers als Adenauer, Kohl en Strauss. Je zou haast zeggen: okay, grass levert zijn prijs in - op voorwaarde dat het CDU al zijn leden met een vergelijkbaar oorlogsverleden royeert, en alle financiele steun van ondernemers die verdiend hebben aan de oorlog en de holocaust, terugstort of aan een goed doel schenkt. Grass weliswaar zijn prijs kwijt, maar het CDU onttakeld en bankroet, niet eens zo'n slechte deal misschien. Maar er moeten manieren zijn om zo'n rechtse partij te verzwakken zonder dat Grass op deze manier een trap na krijgt, dus toch maar niet...
Veel mensen zijn kwaad op Grass, en dat is wel logisch. Hij maakte zich keer op keer breed voor een kritische en openhartige omgang met het nazi-verleden. Hij drong erop aan dat mensen eventuele fouten uit die tijd eerlijk onder ogen zagen. En nu blijkt dat hem dat zelf niet gelukt was. het woord 'hypocrisie' valt, en daar zit wel iets in. Tegelijk zou het verkeerd zijn om zijn houding ten opzichte fout oorlogsverleden daarmee af te doen. Wat hij zie daarover was op zich terecht - alleen had het evenzeer betrekking op zichzelf als op anderen. Al diegenen die zich nu gerechtvaardigd voelen in het verstoppen van eigen, vaak veel grotere, fouten, nu aan Grass ook iets fouts kleeft, moeten hun zin niet krijgen.
Daarbij is het feit dat Grass zelf met zijn bekentenis komt, dat die hem niet is afgedwongen, een gunstige factor. Mensen die - en terecht! - door willen gaan met het onder ogen zien en kritisch verwerken van het nazi-verleden moeten dan ook Grass' dubbele fout niet goedpraten, maar die fout - het liefst in samenspraak met Grass zelf - gebruiken als zoveelste bouwsteen om te laten zien hoe nodig zo'n kritische verwerking is en blijft.
Het papieren bewijs voor Grass' SS-lidmaatschap vind je op "Bewijs SS-lidmaatschap Grass" , op de website van de NRC. Voor veel van de overige gegevens uit dit stuk heb ik gebruik gemaakt van "Storm grows over Grass's belated SS-confessions", uit de Guardian.
Typisch is het dat de hele onthulling nu pas komt. Het papieren bewijs lag gewoon in een archief. Over Grass heeft Michael Jurgs een biografie geschreven. Noch de schrijver daarvan, noch enige journalist, criticus, historicus af andere alerte geest heeft ooit de moeite genomen om Grass' eerdere versie - dat hij Wehrmachtsoldaat, deel dus van het reguliere leger, was - nagetrokken heeft. En dat terwijl de man met zijn strenge oordelen over het oorlogsverleden van anderen zich ongetwijfeld vijanden heeft gemaakt die hem graag met een onthulling over Grass zelf beentje zouden hebben gelucht. Merkwaardig.
Om te beginnen was het gewoon een foute beslissing van Grass destijds. De reden die hij zelf aanvoerde is wel tamelijk bizar: in de SS vochten mensen uit tal van Europese staten in een verdedigingsoorlog voor de Europese beschaving, tegen het oprukkende Bolsjevisme. De SS als een soort Internationale Brigade, maar dan van rechts! Naief, en als het allemaal niet zo treurig was, ook wel enigszins lachwekkend. Natuurlijk, van vrije informatievoorziening was in de tijd dat Grass zijn stap zette niet echt sprake - maar hij moet toch iets hebben meegekregen van wat zich afspeelde
Er is dan ook geen enkele reden om er omheen te draaien dat Grass' besluit niet deugde, of allerlei verzachtende omstandigheden aan te voeren.Zo ben ik bijvoorbeeld niet zo te spreken over de redenering die zegt: ach, het was een jeugdzonde, hij was pas 17 jaar. Ik ken mensen van 17 die een doordachte politieke positie kiezen, wat mij betreft aan de goede kant van de barricaden. Ik wordt erg kwaad als mensen ter rechterzijde de standpunten van zo iemand afdoen als niet serieus te nemen, want nog jong. Ik werd ook kwaad zodra mijn vader mijn eigen politieke keus voor radicaal-links, de eerste keer dat ik naar de stembus mocht, afgedaan met woorden van 'ach, daar groei je wel over heen als je wat ouder bent' en dergelijke(ik was 19, maar het idee was hetzelfde). Welnu: als ik wil dat mijn eigten keuzes destijds, en de keus van zeventienjarigen nu waar ik het in hoofdzaak mee eens ben gerespecteerd word, en niet als jeugdzonde wordt afgewimpeld, dan mag ook een verkeerde keus niet worden vergoeilijkt als product van jeugdige onbezonnenheid.
Maar, zoals helaas de radicale keus van jonge mensen na verloop van tijd te vaak plaats maakt voor gematigdheid, of zelfs het plaats nemen aan de verkeerde kant van de barricaden, zo is het omgekeerde gelukkig ook mogelijk. Keuzes, op jonge leeftijd gemaakt, verdienen serieus genomen te worden, of het nu goede of verkeerde keuzes zijn. Maar mensen mogen niet levenslang op een eventuele foute keus vastgepind worden. Grass heeft in Amerikaanse krijgsgevangenschap leren inzien hoe kwalijk dat nazi-regime was. Hij is zich als schrijven en als commentator gaan keren tegen nazisme, oorlog, militarisme, herlevend Duits chauvinisme en dergelijke. Hij heeft daarmee een goede strijd gestreden en verdient daarvoor waardering. Een half jaar SS-lidmaatschap maakt geen decennia kritische betrokkenheid bij het maatschappelijke gebeuren ongedaan.
Er zijn mensen die hem nu zelfs zijn Nobelprijs voor Literatuur uit 1999 willen afpakken. Onzin, lijkt mij, het gaat hier niet om dopinggebruik bij een wielerwedstrijd. De literaire kracht van de boeken van Grass wordt op geen enkele manier onderuit gehaald door het feit dat de auteur als mens een serieuze fout heeft gemaakt en die langdurig heeft verzwegen. Opmerkelijk is trouwens dat de oproep om de Nobelp[rijs in te leveren komt van de CDU, de Christendemocratosche partij van opeenvolgende rechtse kanseliers en ministers als Adenauer, Kohl en Strauss. Je zou haast zeggen: okay, grass levert zijn prijs in - op voorwaarde dat het CDU al zijn leden met een vergelijkbaar oorlogsverleden royeert, en alle financiele steun van ondernemers die verdiend hebben aan de oorlog en de holocaust, terugstort of aan een goed doel schenkt. Grass weliswaar zijn prijs kwijt, maar het CDU onttakeld en bankroet, niet eens zo'n slechte deal misschien. Maar er moeten manieren zijn om zo'n rechtse partij te verzwakken zonder dat Grass op deze manier een trap na krijgt, dus toch maar niet...
Veel mensen zijn kwaad op Grass, en dat is wel logisch. Hij maakte zich keer op keer breed voor een kritische en openhartige omgang met het nazi-verleden. Hij drong erop aan dat mensen eventuele fouten uit die tijd eerlijk onder ogen zagen. En nu blijkt dat hem dat zelf niet gelukt was. het woord 'hypocrisie' valt, en daar zit wel iets in. Tegelijk zou het verkeerd zijn om zijn houding ten opzichte fout oorlogsverleden daarmee af te doen. Wat hij zie daarover was op zich terecht - alleen had het evenzeer betrekking op zichzelf als op anderen. Al diegenen die zich nu gerechtvaardigd voelen in het verstoppen van eigen, vaak veel grotere, fouten, nu aan Grass ook iets fouts kleeft, moeten hun zin niet krijgen.
Daarbij is het feit dat Grass zelf met zijn bekentenis komt, dat die hem niet is afgedwongen, een gunstige factor. Mensen die - en terecht! - door willen gaan met het onder ogen zien en kritisch verwerken van het nazi-verleden moeten dan ook Grass' dubbele fout niet goedpraten, maar die fout - het liefst in samenspraak met Grass zelf - gebruiken als zoveelste bouwsteen om te laten zien hoe nodig zo'n kritische verwerking is en blijft.
Het papieren bewijs voor Grass' SS-lidmaatschap vind je op "Bewijs SS-lidmaatschap Grass" , op de website van de NRC. Voor veel van de overige gegevens uit dit stuk heb ik gebruik gemaakt van "Storm grows over Grass's belated SS-confessions", uit de Guardian.
Handig, zo'n terreurpaniek
Handig, zo' n terreurpaniek - voor de autoriteiten. Je kunt er oorlogen mee rechtvaarigen, je kunt er de ene stap nar de andere richting politiestaat mee onderbouwen, je kunt de mensen er angst mee inboezemen. Helaas werkt het truukje ook nog - voor zo lang als het duurt.
Zo is de politie in New York na de bomaanslagen in Londen willekeurige controles van bagage van passagiers bij de metro gaan houden. Daartegen heeft de New York Civil Rights Unon een geding aangespannen voor de rechtbank. In hoger beroep heeft de 2nd Circuit US Court of Appeal uitgesproken dat die anbreuk op de privacy - het gaat om het controleren van mensen die op geen enkele manier verdacht zijn, in het wilde weg - volgens de Grondwet is toegestaan.
In de New York Daily News waaraan bovenstaande is ontleend lees je hoe blij en opgelucht is met de uitspraak, en met wat voor bizarre praat de rechtbank haar uitspraak rechtbreit: wie de controles niet wil kan toch naar een ander metrostation lopen? En: terroristen worden niet graag verrast dus een incidentele controle nu en dan kan - je weet maar nooit - de booswichten op het verkeerde been zette (gevonden via het weblog van World War 4 Report.
Treurig is dat repressieve acties - en nog wel een stuk ingrijpender dan bovengenoemde -
bij nogal wat Amerikanen (en niet alleen zij) steun ondervinden. Een Gallup-opoiniepeiling meldt dat 39 procent van de ondervraagden een apart idenytiteitsbewijs voor Moslims wel ziet zitten; 34 procent gelooft dat Moslims achter Al Qaeda staan; 22 procent zou geen Moslims als buren willen. Niet alleen is het de politicie gelukt een aanzienlijk deel van de bevolking de stuipen op het lijf te jagen voor alom tegewoordige terroristen; ook is het ze voor een flink deel gelukt om in het bewustzijn van te veel mensen de koppeling tussen Moslims en terrorisme/ extremisme tot iets vanzelfsprekends te maken.
Het weblog Lenin's Tomb, waar ik dit bericht vond, wijst er fijntjes op dat zelfs het gerucht dat Iran aparte identiteitssymbolen voor leden van religieuze minderheden - met name joden - overwoog, de wereld te klein was. Het verhaal uit Iran bleek een spookverhaal - maar bovengenoemde cijfers zijn echt.
Het meten met twee maten valt vaker op in deze materie. Over Moslims en de Islam mag je vandaga alles zeggen, je krijgt er nog eervolle vermeldingen voor ook, en complimenten dat je de "vrijheid van Meningsuiting" hooghoudt. Over andere godsdiensten en bevolkingsgroepen ligt dat anders. Dat ondervond Douglas Giles, docent wereldgodsdiensten op de Roosevelt Universiteit in Chicago. Hij mocht geen vragen van studenten toestaan over Palestina en Israel. Een student, van Pakistaanse herkomst, stelde een vraag over Palestijnse rechten. Iemand diende een klacht in. Gevolg: Giles verliest zijn baan.
Kun je je voorstellen dat mensen ontslagen worden wegens kritiek op de Syrische of Iraanse politiek, of het toetaan van vragen door studenten daarover? Maar Israel in dan ook inderdaad in veel van de media en 'wetenschappelijke' wereld, een 'Heilige Staat', zoals Noam Chomsky dat sarcastisch noemt.
De Observer komt in hetzelfde artikel met meer voorbeelden van intimidatie op universiteiten van kritische geluiden jegens Israel. Ik trof het aan via de website War in Context, waar allerlei berichten over de oorlogen in het Midden-oosten, en daraaan verbonden politieke ontwikkelingen een plek vinden.
Het begint trouwens griezelig gewoon te worden dat docenten via verklikkers in problemen komen, een verschijnsel dat thuishoort in maoistisch China, fascistisch Duitsland en nu dus ook in de Verenigde Staten. Ik constateer het maar - iets om in gedachten te houden voordat de verenigde Staten weer een land binnevalt om er " de democratie te helpen brengen."
Zo is de politie in New York na de bomaanslagen in Londen willekeurige controles van bagage van passagiers bij de metro gaan houden. Daartegen heeft de New York Civil Rights Unon een geding aangespannen voor de rechtbank. In hoger beroep heeft de 2nd Circuit US Court of Appeal uitgesproken dat die anbreuk op de privacy - het gaat om het controleren van mensen die op geen enkele manier verdacht zijn, in het wilde weg - volgens de Grondwet is toegestaan.
In de New York Daily News waaraan bovenstaande is ontleend lees je hoe blij en opgelucht is met de uitspraak, en met wat voor bizarre praat de rechtbank haar uitspraak rechtbreit: wie de controles niet wil kan toch naar een ander metrostation lopen? En: terroristen worden niet graag verrast dus een incidentele controle nu en dan kan - je weet maar nooit - de booswichten op het verkeerde been zette (gevonden via het weblog van World War 4 Report.
Treurig is dat repressieve acties - en nog wel een stuk ingrijpender dan bovengenoemde -
bij nogal wat Amerikanen (en niet alleen zij) steun ondervinden. Een Gallup-opoiniepeiling meldt dat 39 procent van de ondervraagden een apart idenytiteitsbewijs voor Moslims wel ziet zitten; 34 procent gelooft dat Moslims achter Al Qaeda staan; 22 procent zou geen Moslims als buren willen. Niet alleen is het de politicie gelukt een aanzienlijk deel van de bevolking de stuipen op het lijf te jagen voor alom tegewoordige terroristen; ook is het ze voor een flink deel gelukt om in het bewustzijn van te veel mensen de koppeling tussen Moslims en terrorisme/ extremisme tot iets vanzelfsprekends te maken.
Het weblog Lenin's Tomb, waar ik dit bericht vond, wijst er fijntjes op dat zelfs het gerucht dat Iran aparte identiteitssymbolen voor leden van religieuze minderheden - met name joden - overwoog, de wereld te klein was. Het verhaal uit Iran bleek een spookverhaal - maar bovengenoemde cijfers zijn echt.
Het meten met twee maten valt vaker op in deze materie. Over Moslims en de Islam mag je vandaga alles zeggen, je krijgt er nog eervolle vermeldingen voor ook, en complimenten dat je de "vrijheid van Meningsuiting" hooghoudt. Over andere godsdiensten en bevolkingsgroepen ligt dat anders. Dat ondervond Douglas Giles, docent wereldgodsdiensten op de Roosevelt Universiteit in Chicago. Hij mocht geen vragen van studenten toestaan over Palestina en Israel. Een student, van Pakistaanse herkomst, stelde een vraag over Palestijnse rechten. Iemand diende een klacht in. Gevolg: Giles verliest zijn baan.
Kun je je voorstellen dat mensen ontslagen worden wegens kritiek op de Syrische of Iraanse politiek, of het toetaan van vragen door studenten daarover? Maar Israel in dan ook inderdaad in veel van de media en 'wetenschappelijke' wereld, een 'Heilige Staat', zoals Noam Chomsky dat sarcastisch noemt.
De Observer komt in hetzelfde artikel met meer voorbeelden van intimidatie op universiteiten van kritische geluiden jegens Israel. Ik trof het aan via de website War in Context, waar allerlei berichten over de oorlogen in het Midden-oosten, en daraaan verbonden politieke ontwikkelingen een plek vinden.
Het begint trouwens griezelig gewoon te worden dat docenten via verklikkers in problemen komen, een verschijnsel dat thuishoort in maoistisch China, fascistisch Duitsland en nu dus ook in de Verenigde Staten. Ik constateer het maar - iets om in gedachten te houden voordat de verenigde Staten weer een land binnevalt om er " de democratie te helpen brengen."
zaterdag 12 augustus 2006
Terreuralarm, vals alarm?
Al twee dagen worden we doodgegooid met de verhalen over de grootschalige terreuracties die op het nippertje verijdeld zouden zijn door de Britse, Amerikaanse en Pakistaanse autoriteiten. Gestrande reizigers, uitgevallen vluchten, lang wachten bij het inchecken op vliegvelden - het is allemaal heel erg. Zo erg in feite, dat de luchtterreur van het Israelische militaire apparaat in Libanon, en het hardnekkige Hezbollah-verzet erdoor naar de achtergrond is gedrongen.
Immers, de gestrande reizigers zijn voor het meerendeel Europeaan of Amerikaan. De doden in Libanon zijn Arabisch, en elk excuus om daar zo min mogelijk aandacht aan te besteden is goed genoeg. De giga-bommelding zal dus zowel in de militaire en politieke hoofdkwartieren van Israel als in Washington, de hoofdsponsor van de Libanon-oorlog, hartelijk verwelkomd zijn.
Maar, nadat ook de rooie ravotr bij deze zijn Grote Geschoktheid over de Boosaardige Terroristenplannen, en zijn Immense Opluchting dat de snode plannen Verijdeld zijn, tot uiting heeft gebracht, resten er toch wel wat kanttekeningen, observaties en vragen. Zoals daar zijn:
1. Waarom zouden we ook maar EEN woord geloven wat Britse en Amerikaanse autoriteiten over de hele zaak naar buiten brengen? Dit zijn de staten die ons met leugens ("massavernietigingswapens". "Saddam, de maat van Bin Laden") de aanvalsoorlog tegen Irak brachten in 2003. NIETS van hun beweringen verdient als waarheid of feit behandeld te worden, GEEN ENKEL woord uit hun mond heeft ook maar enige geloofwaardigheid. Misschien waren er inderdaad aanslagen in voorbereiding. Misschien is het verhaal van A tot Z verzonnen, zoals veel van de "informatie" in de aanloop naar de Irak-oorlog verspreid werd, verzinsels bleken. WETEN doen we feitelijk vrijwel helemaal NIETS.
2. Er zijn nu al redenen tot sterke twijfel aan de officiele verhalen. De World Socialist Web Site, die bovenstaand punt maakt, stelt ook al enkele relevante vragen:
4. Juan Cole maakt nog een wezenlijk punt: hoe kan het zijn dat onder Britse moslims mensen te vinden zijn die dit type aanslagen voorbereiden, of ze goedkeuren? Daar heeft de aanval op Irak, maar ook de onderdrukking van Palestijnen door Israel, met Westerse goedkeuring, vermoedelijk niet weinig mee te maken. De woede die dat oproept draagt bij tot een bereidheid om aanslagen te plegen en/ of goed te keuren: "De oorlogen in Irak en Afghanistan hebben bijgedragen aan de radicalisering onder Britse moslims van de tweede generatie" schrijft Cole, ongetwijfeld terecht.
Niet alleen helpt de 'Oorlog tegen Terrorisme' niet tegen terrorisme - als de verhalen over het complot tegen vliegtuigen tenminste enige grond van waarheid heeft - de 'Oorlog tegen Terrorisme" waar zowel de Afghaanse als de Iraakse oorlog deel van uitmaken, roept zelf juist terroristische reactie op en werkt dus, in eigen termen, averechts.
Immers, de gestrande reizigers zijn voor het meerendeel Europeaan of Amerikaan. De doden in Libanon zijn Arabisch, en elk excuus om daar zo min mogelijk aandacht aan te besteden is goed genoeg. De giga-bommelding zal dus zowel in de militaire en politieke hoofdkwartieren van Israel als in Washington, de hoofdsponsor van de Libanon-oorlog, hartelijk verwelkomd zijn.
Maar, nadat ook de rooie ravotr bij deze zijn Grote Geschoktheid over de Boosaardige Terroristenplannen, en zijn Immense Opluchting dat de snode plannen Verijdeld zijn, tot uiting heeft gebracht, resten er toch wel wat kanttekeningen, observaties en vragen. Zoals daar zijn:
1. Waarom zouden we ook maar EEN woord geloven wat Britse en Amerikaanse autoriteiten over de hele zaak naar buiten brengen? Dit zijn de staten die ons met leugens ("massavernietigingswapens". "Saddam, de maat van Bin Laden") de aanvalsoorlog tegen Irak brachten in 2003. NIETS van hun beweringen verdient als waarheid of feit behandeld te worden, GEEN ENKEL woord uit hun mond heeft ook maar enige geloofwaardigheid. Misschien waren er inderdaad aanslagen in voorbereiding. Misschien is het verhaal van A tot Z verzonnen, zoals veel van de "informatie" in de aanloop naar de Irak-oorlog verspreid werd, verzinsels bleken. WETEN doen we feitelijk vrijwel helemaal NIETS.
2. Er zijn nu al redenen tot sterke twijfel aan de officiele verhalen. De World Socialist Web Site, die bovenstaand punt maakt, stelt ook al enkele relevante vragen:
"(...)als Blair in gesprekken was met Bush gedurende het weekend over een 'op handen zijnde' terroristische aanslag, waarom vertrok hij dan toch voor zijn vakantie op Barbados op dinsdag? En, gegeven het feit dat van de samenzwering gezegd werd dat ze vliegtuigen tot doelwit had, waarom lieten de geheime diensten hem dat dan doen?3. Als er WEL sprake was van een echt complot van echte terroristen die een echte bloedige aanslag aan het voorbereiden waren, dan betekent dat iets onthutsend eenvoudigs voor de zogenaamde "Oorlog tegen Terrorisme" die BUsh na 11 september 2001 ontketend heeft: hij werkt niet. Bijna vijf jaar na de aanslagen van die datum bereidt Al Qaeda doodleuk soortgelijke aanslagen voor, volgens een bericht zelfs vanuit hetzelfde land waar Bin Laden destijds gezeten zou hebben: Afghanistan. Inmiddels is na Afghanistan ook irak in puin gegooid, als hoofdschotel van die fameuze oorlog. Maar "een leger van 136.000 man in het veld kan niet voorkomen dat er elke dag bommen ontploffen in Irak", zoals Juan Cole terecht stelt. Laat staan dat zo'n troepenmacht helpt voorkomen dat mensen bommen laten ontploffen in vliegtuigen tussen Londen en de VS.
En als de dreiging van de samenzwering als gevaarlijk genoeg gezien werd om het opvoeren van het terreur-alarm van 'ernstig' nara 'kritiek' in het Verenigd Koninkrijk, en naar 'code red' in de VS, te rechtvaardigen, waarom werden er dan vijf dagen geen arrestaties verricht? En waarom werd het terreuralarm dan pas na de arrestaties opgeschroefd, en niet ervoor?"
4. Juan Cole maakt nog een wezenlijk punt: hoe kan het zijn dat onder Britse moslims mensen te vinden zijn die dit type aanslagen voorbereiden, of ze goedkeuren? Daar heeft de aanval op Irak, maar ook de onderdrukking van Palestijnen door Israel, met Westerse goedkeuring, vermoedelijk niet weinig mee te maken. De woede die dat oproept draagt bij tot een bereidheid om aanslagen te plegen en/ of goed te keuren: "De oorlogen in Irak en Afghanistan hebben bijgedragen aan de radicalisering onder Britse moslims van de tweede generatie" schrijft Cole, ongetwijfeld terecht.
Niet alleen helpt de 'Oorlog tegen Terrorisme' niet tegen terrorisme - als de verhalen over het complot tegen vliegtuigen tenminste enige grond van waarheid heeft - de 'Oorlog tegen Terrorisme" waar zowel de Afghaanse als de Iraakse oorlog deel van uitmaken, roept zelf juist terroristische reactie op en werkt dus, in eigen termen, averechts.
zondag 6 augustus 2006
PC-problemen
Zoals vaste lezers wellicht al opviel zit de regelmaat er qua bloggen momenteel niet helemaal in. Ook hebben mensen wel eens langere stukken van me gelezen dan de laatste twee (al heeft beknoptheid ook zijn charme...). De reden: mijn PC is zieltogend, althans, daar lijkt het op. Ik zit dus te tikken in een internetcafe, wat niet gratis is en ook bepaald geen werkplek is waar ik me goed kan concentreren. vandaar: korte stukken, en wellicht ook in de toekomst met ruime pauzes ertussen. Hoe lang het duurt? Geen idee... blijf checken, ik doe m'n best...
Grote betogingen tegen Israelische aggressieoorlog
Wederom grote protesten tegen de Israelische oorlog in Libanon. Via Juan Cole's webvite "Informed Comment" vond ik informatie over een demonstratie in Cairo, Egypte tegen de Israelische agressie: 5000 mensen. Betogers wilden van het verzamelpunt bij de Al-Azhar-moskee optrekken naar de binnenstad van Cairo. Een enorme politiemacht belette dat. Demonstranten uitten hu woede tegen Israel's agressie, maar ook tegen de lafheid van de Egyptische president Mubarak. Hier zien we hoe de solidariteit tegenover Israel in Arabische staten zich tegelijk tegen de machthebbers in die staten zelf keert ( "Demos Sweep Muslim Countries Against Israeli Offensive" ).
Intussen waren er ook demonstraties in Frankrijk en Engeland. De grootste was in Londen: de politie telde (?? schatte?? verzon???) 20.000 betogers (zie bijvoorbeeld "Protest marches in London, Paris" , Aljazeera), organisatoren hadden het over 100.000 demonstranten. Op het weblog 'Lenin's Tomb' staat een prachtig verslag: "At least 100.000 march against US-Israeli Aggression". daar vindt je ook foto's en video-impressies. Goede site trouwens, 'Lenin's Tomb'!
Intussen waren er ook demonstraties in Frankrijk en Engeland. De grootste was in Londen: de politie telde (?? schatte?? verzon???) 20.000 betogers (zie bijvoorbeeld "Protest marches in London, Paris" , Aljazeera), organisatoren hadden het over 100.000 demonstranten. Op het weblog 'Lenin's Tomb' staat een prachtig verslag: "At least 100.000 march against US-Israeli Aggression". daar vindt je ook foto's en video-impressies. Goede site trouwens, 'Lenin's Tomb'!
vrijdag 4 augustus 2006
Israel's agressieoorlog blijft niet onbeantwoord
Driehonderdduizend kinderen in Libanon, van huis en haard verdreven door Israelische bommen en raketten ( "Traumatised and afraid - 300.000 children who want to go home" , Independent). Opnieuw tientallen doden door Israelisch geweld, voorspelbaar beantwoord met raketten van Hezbollah waarvan er een een ongekend verre 80 kilometer op Israelisch grondgebied neerkwam ( "Dozens killed in Israeli air raids" , Aljazeera). In Israel vielen acht doden.
De voortdenderende Iraelische agressie mag niet onbeantwoord blijven - en blijft niet onbeantwoord. De Venezuelaanse president Chavez geeft het goede voorbeeld: hij haalt de venezuelaanse ambassadeur terug uit Israel uit protest ("Venezuela pulls out ambassador" , Al Jazeera). Sjiiten in Irak geven het goede voorbeeld en gaan bij tienduizenden de straat op uit solidariteit met Hezbollah ( "Iraq's Shia in 'million man march' " , Aljazeera). Een Israelisch officier geeft het goede voorbeeld en weigert aan de agressieoorlog mee te doen, en moet 28 dagen de cel in ( "Israeli Soldier Incarcerated for refusing to Fight" , OneWorld.net) . Hopelijk krijgen al deze voorbeelden op grote schaal navolging.
De voortdenderende Iraelische agressie mag niet onbeantwoord blijven - en blijft niet onbeantwoord. De Venezuelaanse president Chavez geeft het goede voorbeeld: hij haalt de venezuelaanse ambassadeur terug uit Israel uit protest ("Venezuela pulls out ambassador" , Al Jazeera). Sjiiten in Irak geven het goede voorbeeld en gaan bij tienduizenden de straat op uit solidariteit met Hezbollah ( "Iraq's Shia in 'million man march' " , Aljazeera). Een Israelisch officier geeft het goede voorbeeld en weigert aan de agressieoorlog mee te doen, en moet 28 dagen de cel in ( "Israeli Soldier Incarcerated for refusing to Fight" , OneWorld.net) . Hopelijk krijgen al deze voorbeelden op grote schaal navolging.
dinsdag 1 augustus 2006
Mexico blijft b(r)oeien
Grote mensenmenigten verrichten momenteel grootse daden in Mexico Stad. Nadat vele honderdduizenden mensen, mogelijk twee miljoen in totaal, zondag 30 julie de derde manifestatie op rij hielden, begonnen veel van de betogers zich op te maken voor een lange verblijf op straat (zie "Lopez Obrador supporters Occupy Heart of Mexico City", Agence France Presse).
Lopez de Obrador, de linkse presidentskandidaat had opgeroepen tot de straatprotesten. Die richten zicht tegen de fraude waarmee de rechtse kandidaat Calderon het presidentschap toegespeeld dreigt te krijgen. Obrador eist een serieuze hertelling, en de honderdduizenden betogers zetten die eis kracht bij, zeer tegen de zin van Calderon. Dat de protesten niet langer bestaan uit afzonderlijke manifestaties, maar continu gaan worden volgehouden, geeft de hele situatie een extr dynamiek, in revolutionaire richting.
Dat blijkt ook uit de toespraak die Obrador - op zichzelf een heel gematigd-linkse man - hield. Grote stukken zijn te lezen via het weblog El Machete, gewijd aan de Mexicaanse presidentsverkiezingen. Een paar fragmenten:
Nee, dit was niet de toespraak van een revolutionair. Maar de woorden bieden wel een weerklank van de spanning tussen een establishment dat met bedrog haar kandidaat wil doordrukken en een grote beweging die haar democratische recht om een president te kiezen en die keus gerespecteerd te zien, wil afdwingen op straat. Obrador hoopt die botsing beheerst te houden en te beperken tot legale kanalen. Maar de beweging is zo sterk - en tegelijk de halsstarrigheid van rechts zo groot - dat het ernsig de vraga is of dit gaat lukken. En een miljoenenmassa die voor zichzelf gaat optreden en zich niet laat inkapselen - dat betekent een revolutionaire miljoenenmassa, in wezen zo niet in bewustzijn van elke afzonderlijke deelnemer.
Dit gevecht tegen verkiezingsfraude staat niet op zichzelf. Nog steeds woedt er een verwoede strijd in Oaxaca tegen het plaatselijke bestuur, de gouverneur voorop. Die had een politiemacht losgelaten op stakende docenten en hun sympathisanten. Sindsdien is die staking tot een soort volksopstand uitgegroeid. Nancy Davies geeft op Narco News recente informatie over de gespannen situatie daar. Mexico blijft b(r)oeien vanaf de onderkant.
Lopez de Obrador, de linkse presidentskandidaat had opgeroepen tot de straatprotesten. Die richten zicht tegen de fraude waarmee de rechtse kandidaat Calderon het presidentschap toegespeeld dreigt te krijgen. Obrador eist een serieuze hertelling, en de honderdduizenden betogers zetten die eis kracht bij, zeer tegen de zin van Calderon. Dat de protesten niet langer bestaan uit afzonderlijke manifestaties, maar continu gaan worden volgehouden, geeft de hele situatie een extr dynamiek, in revolutionaire richting.
Dat blijkt ook uit de toespraak die Obrador - op zichzelf een heel gematigd-linkse man - hield. Grote stukken zijn te lezen via het weblog El Machete, gewijd aan de Mexicaanse presidentsverkiezingen. Een paar fragmenten:
In een land als het onze, met zoveel ongelijkheid en voorrechten, verkrijgt
de democratie een fundamentele sociale dimensie en wordt een kwestie van
overleven. Democratie is de enige optie, de enige hoop voor de armen, voor de
meerderheid van het volk, om hun leef- en werkomstandigheden te
verbeteren.
Als de hekken van de democratie gesloten zijn, kan het alternatief slechts
zijn: onderwerping of geweld. Daarom moeten we onze democratie verdedigen en
versterken.
(...)
Zoals ik gezegd heb, ondanks een proces geplaagd door onregelmatigheden en
frauduleuze handelingen, mogen we - mannen en vrouwen - trots zijn dat ze ons
niet met stembiljetten konden verslaan. Daarom weigeren ze de pakketten met
stembriefjes te openen en de stemmen te tellen, stem voor stem, stemburau voor
stembureau.
(...)
Ik zal nooit toegeven dat deze verkiezing schoon, vrij of eerlijk was. Dat
zou erop neer komen dat ik verraad aan mezelf zou plegen. Maar ik heb de
kandidaat van rechts gezegd dat als hij zich uitspreekt voor het hertellen van
de stemmen, dat ik de uitslag daarvan zal accepteren - ik stop dan met het
oproepen van burgers om te demonstreren.
(...)
... onze geschiedenis leert ons vele lessen. We moeten onthouden dat alles,
alles wat we in onze geschiedenis hebben bereikt wat vrijheden, gerechtigheid en
democratie betreft, veroverd is door de organisatie en de strijd van het
volk.
Niets - of bijna niets - is ooit een ruimhartige concessie van de machten
geweest. We werden een onafhankelijk land, niet omdat de Spaanse kroon aldus
besloot, maar vanwege de volksstrijd geleid door Hidalgo en Morelos.
We hadden een hervorming, niet vanwege de wil van de conservatieven, maar
vanwege de overtuiging en vasthoudendheid van de liberalen. En het weinige of
vele dat we bereikten in termen van sociale rechtvaardigheid, hebben we te
danken aan de Mexicaanse Revolutie, aan de strijd van Madero, Villa en
Zapata.
We moeten nooit denken dat de democratie bekrachtigd wordt van de top naar
beneden. Dit is slechts mogelijk met de inzet en mobilisatie van burgers.
Democratie, net als gerechtigheid of vrijheid, is niet iets om voor te bedelen;
die moet worden veroverd.
(...)
Ik stel voor dat we hier blijven, dat we hier blijven - dag en nacht -
totdat de stemmen geteld zijn en we een president-elect hebben met de mate van
legitimiteit die Mexicanen verdienen.
Nee, dit was niet de toespraak van een revolutionair. Maar de woorden bieden wel een weerklank van de spanning tussen een establishment dat met bedrog haar kandidaat wil doordrukken en een grote beweging die haar democratische recht om een president te kiezen en die keus gerespecteerd te zien, wil afdwingen op straat. Obrador hoopt die botsing beheerst te houden en te beperken tot legale kanalen. Maar de beweging is zo sterk - en tegelijk de halsstarrigheid van rechts zo groot - dat het ernsig de vraga is of dit gaat lukken. En een miljoenenmassa die voor zichzelf gaat optreden en zich niet laat inkapselen - dat betekent een revolutionaire miljoenenmassa, in wezen zo niet in bewustzijn van elke afzonderlijke deelnemer.
Dit gevecht tegen verkiezingsfraude staat niet op zichzelf. Nog steeds woedt er een verwoede strijd in Oaxaca tegen het plaatselijke bestuur, de gouverneur voorop. Die had een politiemacht losgelaten op stakende docenten en hun sympathisanten. Sindsdien is die staking tot een soort volksopstand uitgegroeid. Nancy Davies geeft op Narco News recente informatie over de gespannen situatie daar. Mexico blijft b(r)oeien vanaf de onderkant.
Abonneren op:
Posts (Atom)