Maandagmiddag wasliep ik rond op de Universiteit van Tilburg (UvT). Van gebouw naar gebouw, om posters op te hangen voor de openbare bijeenkomsten die de Internationale Socialisten houden over de acties tegen de G8 in de eerste week van juni (1) .
Ik werd er nogal treurig van. De hele uitstraling van de UvT is in de loop der jaren nog sterieler en commerciëler geworden dan die al was. En alles is gereguleerd, ook het ophangen van posters. Bijna alle borden waren verdeeld over de diverse verenigingen en instellingen die met de universiteit te maken hadden. Slechts enkele borden waren free-for-all. Zelfs bij het bord op de Universiteitsbibliotheek stond bijna dreigend dat het bord enkel bedoeld was voor zaken die gerelateerd waren aan de Universiteit. Wat is er over van de universiteit als plaats van kritische meningsvorming en botsende opvattingen?
De hele sfeer die er hing: snelle mensen liepen door de strakke gangen, waar de walm van carrière en zakelijkheid je tegemoet stroomde. een glazen looptunnel die nog maar een jaar geleden plaats bood aan tal van posters (ook netjes gereglementeerd al) was nu griezelig clean en levenloos. Je zal er studeren, in zo'n sfeer. Of, misschien nog erger, je zal er werken...
terwijl ik de sfeer tot me door liet dringen en er wat sombertjes over mijmerde, hoorde ik opeens muziek. radio? Van die gladde achtergrondmuziek om het flitsende imago nog te versterken? nee. Getokkel, gitaarmuziek. Ik herkende het deuntje en was zeer verbaasd: Nick Drake, "Man in a shed". Een breekbaar liedje van een breekbare, veel te vroeg overleden, artiest.
Toen ik langsliep zag ik wie voor dit onverwachte moois zorgden: een meisje en een jongen, ik vermoed studenten, allebei met gitaar. Ik knikte ze vriendelijk toe, liep verder om een poster op te hangen. Teruglopend langs de beide jonge muzikanten hoorde ik dat het meisje zong, zachtjes. Ik was bijna blijven staan om een praatje te maken maar ik liet het bij nog een glimlach.
En ik dacht en denk iets van: als zelfs in de steriele, ultrazakelijke UvT twee jonge mensen muziek van Nick Drake zitten te maken - gemaakt in een tijd toen deze mensen misschien nog niet eens geboren waren - , dan is er hoop. Dan krijgt de zakelijkheid niet het laatste woord. Zelfs niet op de Universiteit van Tilburg.
(1)Die bijeenkomsten waar de poster over ging:Titel: "Hoe wij de G8 blokkeerden". Data: donderdag 21 juni in Tilburg, COS West en Midden Brabant, Stationsstraat 39; donderdag 28 juni Kultuurhuis Bosch, Apeldoornseweg 4, Arnhem. Allebei om 20.00 uur. Op www.internationalesocialisten.org lees je meer, ook over vergelijkbare bijeenkomsten in andere steden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
helaas komt het beeld van "poster regulering" me erg bekend voor.
op de universiteit van utrecht moet je tegenwoordig een "stempel" op je poster laten zetten voordat die op een van de prikborden mag hangen.
zo'n stempel krijg je alleen als het een poster is van een studievereniging...
Een reactie posten