WE DID IT! G8 geblokkkeerd

WE DID IT! We hebben urenlang de G8-top opgesloten achter hun peperdure hek, de drie toegangswegen plus een spoorlijntje geblokkeerd met in totaal duizenden actievoerders. WE DIT IT - we hebben de hele grootschalige politiemacht, de immense veiligheidsoperatie van 100 miljoen euro, de inzet van 16.000 politieagenten met hun waterkanonnen, hun pantserwagens, traangas en hun pepperspray, hun helmen en hun honden, tot een lachertje, een aanfluiting gemaakt.

Er slapen politiechefs en wellicht ministers minder goed, de nachten na de glorieuze Slag van Heiligendamm die op punten maar zeer overtuigend is gewonnen door een vrijwel overal vreedzaam leger van actievoerders is gewonnen van het bovenbeschreven veiligheidslegioen. Iemand moet immers de schuld krijgen van de vernedering die het veiligheidsestablishment door de vrolijke, vriendelijke en veelkleurige activisten uit tal van landen is toegebracht? Wat moeten Bush en Blair en de andere vijf wel denken nu mevrouw Merkel niet eens voor rust en orde heeft weten te zorgen?

Ik hoorde zelfs, via berichten die ons tijdens het actievoeren bereikten, dat de bevoorrading van de G8, over zee moest plaats vinden. Dat wil ik geloven. Al die kaviaar en champagne die ongetwijfeld nodig was om de humeuren van de hoge heren en dame enigszins draaglijkte houden, alle adviseurs die moeten helpen voorkomen dat een Bush alleen maar wartaal en gebrabbel voortbrengt, moesten wel naar Heiligendamm. Invliegen was lastig, het was nogal veel om allemaal in Airforce One te proppen. Per helikopter had wellicht gekund, maar die waren in groten getale al in gebruik om groepen ME-ers her en der in korenvelden te deponeren om daar vergeefse pogingen te doen om behendig oprukkende stoeten actievoerders tegen te houden. En op de toegangswegen zaten wij, niet al te lang daarna. Het ontbrak nog maar net dat her en der de diensmededeling omgeroepen werd: wegens actiewerkzaamheden rijden er geen luxetransporten naar Heiligendamm, de G8 zet boten in, rekent U op minstens enkele uren vertraging...

Goed. Ik zal mijn welhaast ongebreidelde en zeer triomfantelijke vrolijkheid enigszins trachten te kanaliseren in een verslag van de overwinningsdag, 6 juni 2007, en de aanloop ervan. Ik doe dat enkele uren na thuiskomst, ik heb wat krantenkoppen en mediaberichtgeving gezien, of ervan vernomen, maar ik kies er bewust voor om me niet heel uitvoerig op internet in te lezen in hoe alles nou precies is verlopen. Wat volgt is dus geen omvattend verslag van de acties als geheel, maar de ervaringen en indrukken van één van de deelnemers eraan.

Dat we de toegangswegen tot de G8 wilden blokkeren wisten we van te voren. Maar, zoals doorgaans bij dit type van acties tijdens grote conferenties van de hotemetoten, bleef lang erg veel onduidelijk over de vorm die deze blokkades zouden aannemen. Nadat de zaterdagsdemonstratie geëindigd was met rellen (zie eerder verslag) werd het erg onzeker of het op een enigszins verantwoorde manier mogelijk was om tot blokkades te komen waar ook niet-professionele actievoerders (met een wat problematisch woord ook wel 'gewone mensen' genoemd) konden deelnemen.

Dat het hierbij voornamelijk een symbolische daad zou worden, het aangeven van de wil om de G8 plat te leggen door een fysieke daad van confrontatie, maar zonder het idee dat we in dat platleggen ook werkelijk zouden slagen - dat was mij duidelijk. Hetzelfde gold voor de meesten van de groep Internationale Socialisten en anderen waarmee ik in actie was. In kleinschalige blokkades op vrijwel onbereikbare landweggetjes, los van contact met een bredere massabeweging, hadden we weinig zin, en we zagen er ook weinig nut in. Maar hoe dan wel?

Dinsdagavond was het beeld ontstaan dat blokkades van de grotere uitvalswegen vanuit Rostock er niet in zaten, bij kennelijk gebrek aan animo onder sommige van de organisatoren van de acties. Juist zulke blokkades konden zowel grootschalig als toegankelijk zijn, en het schrappen ervan was bepaald een tegenslag. Er zouden, zo leek het, voornamelijk kleinschaliger blokkades, ver buiten de stad, worden gehouden.

We gingen kijken of het toch mogelijk was om iets zinnigs aan het blokkeren bij te dragen, ook nu de hele opzet ons minder positief leek.. Het alternatief, deelnemen aan de alternatieve top die de linkse beweging tegenover de G8 had georganiseerd, was zinnig. Samen discussiëren over die andere wereld waar we voor opkomen en de wegen waarlangs we dat denken te bereiken - het is harde noodzaak. Maar het kriebelde, voor mij en voor anderen: we waren naar Rostock gekomen, niet allereerst om te luisteren en te praten,, maar om daden te stellen, om actie te voeren.

Maar dan wel zinnige actie, en was dat onder deze omstandigheden mogelijk? Ik was sceptisch, gezien de kleinschalige aanpak; maar toen een flinke groep zich toch bereid verklaarde te blokkeren, besloot ik me daar bij te voegen. Alleen de praktijk kon immers uitwijzen of mijn scepsis terecht was, en dat betekende dus: uitproberen! Bovendien waren het gewoon fijne mensen die wel gingen blokkeren, en ik wilde het samen met die mensen meemaken en doen.

Hoe zou het gaan? We zouden via trein en een voettocht naar een verzamelpunt gaan, vanwaar we een stuk toegangsweg zouden gaan blokkeren. En verder dan maar zien. O ja, er was ook iets gezegd over door politielinies heenglippen als de vingers van een hand, uiteengestoken. Hoe je echter een ME-linie op een weg of plein moest doorbreken door je in verschillende rijen op te stellen en dan door te breken was mij een raadsel.

De avond en nacht werd veel gepraat, en wat mij betreft weinig geslapen. Ik was bloednerveus en angstig voor de confrontatie waaraan ik me tegelijk niet wilde onttrekken. Om half zeven de tent uit, laatste voorbereidingen, en op p[ad. Waar zou de politie ons opwachten? Al meteen bij de uitgang van het actiekamp? Bij het nabijgelegen treinstation? Zou de trein door de politie worden stilgezet bij aankomst, en vervolgens ongeopend teruggestuurd zou worden? Allemaal mogelijkheden die geopperd werden.

Maar niets daarvan. De weg was vrij, op het vertrekstation was geen agent te bekennen, en de trein kwam ongestoord aan en de deuren gingen open. Door de tunnel naar de uitgang liepen we, luid alvast scanderend. Mooie akoestiek immers, in zo'n tunnel. Bij de uitgang stonden dan zowaar een handvol groene ME-ers. Ik was bijna opgelucht dat ze er nog waren, zo merkwaardig en zelfs verontrustend voelde hun afwezigheid eerder aan.

Er volgde een stevige voettocht, een paspoortcontrole van de politie, op vriendelijke toon afgehandeld. Daarna verzamelden we ons op een sportterrein waar we legaal mochten manifesteren. Een demonstrantenreservaat, noem ik zoiets. Enkelen van ons moesten echter 'eventjes' mee met agenten: ze hadden, o doodzonde, mondkapjes en azijn meegenomen, tegen eventueel traangas, en dat moest allemaal vooral heel nauwkeurig geadministreerd worden. Na enige tijd voegden onze maten zich gewoon weer bij ons, wellicht wat azijn armer, een lesje kapitalistische staatsinrichting rijker.

De antikapitalistische picnic, want daar kwam het samenzijn aldaar op neer, groeide gestaag. Mensen waren aan het voetballen, aan het kletsen, en de groepjes nieuwe demonstranten aan het verwelkomen die zich bij ons voegden. Toen er opeens twee bussen met actievoerders werden uitgeladen, weerklonk uit hun honderden kelen "A- anti- anticapitalista!"Dat werd door de al aanwezigen krachtig bijgevallen. Uiteindelijk waren er een paar duizend mensen verzameld op het terrein. Wat zou onze volgende stap worden? Zelf verwachtte ik dat we ons op het weggetje zouden groeperen dat vanaf het terrein verder liep. dan lopen richting blokkeerplek, en maar kijken waar en wanneer de politie onze opmars een halt zou toepassen, en wat er dan zou volgen. Van die verwachting klopte weinig tot niets.

Op een gegeven moment gingen we ons groeperen, in verschillende stoeten achter vlaggen van verschillende kleur. Wij zouden de gele vlag volgen. Maar waar zou die ons heen brengen? Niet naar het weggetje, dat ontdekten we al snel. We zagen opeens een groepje ME-ers rennen in het naastgelegen korenveld. Dat haalde weinig uit. Want even later liepen wij zelf in optocht midden door dat korenveld, een stoet van honderden actievoerders. Een honderdtal meters naast ons liep een andere stoet.

Toen werd de grootsheid van het eerder genoemde idee van de vingers van een hand duidelijk. Een meesterlijke krijgslist, een aanpak waar de politie - ondanks dat ik inmiddels heb begrepen dat deze aanpak helemaal niet nieuw is - geen effectief antwoord op had. Zo waren we op pad, in stevig tempo op enigszins ongemakkelijk terrein, in de hete zon. "A-anti-anticapitalista!" klonk het weer. En dat klonk vrolijk, maar tevens veel serieuzer dan in de tunnel op het station, eerder die dag.

Het eerste veld doortrokken we vrijwel probleemloos. Daarna een stukje op een weggetje. Daarna links, de velden weer in. Helikopters! En niet een enkele, om van grote hoogte ons allemaal in de gatren te houden. nee, een hele reeks, vijf, zes achter mekaar, steeds opnieuw, en veel grotere ook dan die vliegende uitkijkposten. En ze vilogen ook lager. "We all live in a terrorist regime!" zongen we als antwoord, op de deun van Yellow Submarine. Onze vrolijkheid had plaatsgemaakt voor uitdagende grimmigheid, middelvingers gingen de lucht in tegen die arrogante vliegende machtssymbolen.

Even later zagen we dat de machtsuitoefening vanuit die helikopters niet puur symbolisch was. Enkele heli's stonden een eind verderop in de velden. Kort daarna stond er opeens een lijn van enkele tientallen zwartgeklede ME-ers in het korenveld. Een groep van ons week uit naar links, een andere naar rechts. Enkele groene ME-ers met honden doken op, tamelijk gestrest en agressief.

Maar wij bewogen verder, aan beide zijden om de ME-linie heen - als 'linie' geen al te groot woord is voor de rommelig opererende groep gehelmde agenten die niet alleen duidelijk humeurig waren, maar ook enigszins van slag. Het zal ook niet meevallen, zo'n zware kleding, en dan rondhobbelen op een akker, om mensen tegen te houden die opgewekt en ongewapend oprukken.

Zo was inmiddels duidelijk geworden dat het menens werd. Tegelijk groeide er al een triomfgevoel: hoe ver waren we al niet gekomen! Het kat-en-muisspel was vermoeiend maar het werd steeds duidelijker dat de strategie waar we een onderdeel van waren, meesterlijk was gekozen, dat onze scepsis erover geheel en al misplaatst was. De andere kant had op onze grillige maar tegelijk doordachte aanpak nauwelijks grip.

Het volgende weggetje naderde - en dat stond vol politie met busjes. Niet genoeg echter om ons de doorgang te beletten. Tussen de wat verspreid staande agenten glipten en renden we, het volgende korenveld in. Even later: sproeiend water uit de lucht - met een luchtje. Ik vermoedde traangas door het water van het ingezette waterkanon. Daarna: plukjes rook voor me in het veld. Die aanblik kende ik: traangasgranaten die waren afgevuurd. In open land is dat echter niet half zo effectief als in een nauwe straat. En blijkbaar was het niet dichtbij genoeg. Ik voelde wat geprik in mijn neus en ogen, maar indrukwekkend vond ik het niet.

Anderen hadden meer traangas te incasseren gekregen, en hadden echt last van hun ogen. Later hoorde ik dat sommigen van ons ook met pepperspray waren bestookt: een agent houdt je vast, een ander spuit het smerige spul recht in je gezicht. Erg pijnlijk aan ogen, en het geeft een branderig gevoel aan de huis, dat is het effect van dit gemene wapen.

Het volgende weggetje kwam in zicht, nadat we zigzaggend door het terrein banjerden. Dat weggetje zag er niet goed uit. Een hele rij politiebusjes, enkele waterkanonnen en twee pantserwagens. En ME-ers, zowel groene als de veel agressiever opererende zwartgeklede types. Ik verwachtte een 'begroeting' met traangassalvo's. Maar dat gebeurde niet. Er gebeurde iets heel anders.

Even later stonden we oog in oog met een lijntje van pakweg acht groene ME-ers op het weggetje. Vooruit springen en kijken hoever we kwamen. Niet erg ver dus, ik had de greppel niet opgemerkt langs de weg, en struikelde. Hergroeperen in de akker dan maar. het leek er niet van te komen.

Maar zo heel veel ME-ers stonden er niet voor onze neus. Rechts achter ons op het veld was een grote groep andere actievoerders zichtbaar. De politiemacht moest zijn krachten verdelen door de meerdere vingers van de actievoerdershand die we vormden. Maar, al waren het er niet veel, die ME-ers voor ons, het leken er toch genoeg om ons te stuiten.

Eentje begon te jennen en uit te dagen en te gebaren: kom maar op. Dat had hij wellicht beter kunnen laten. Ik begon een tirade, zei dat ze zich moesten schamen, om ongewapende mensen zo met geweld te behandelen, dat ze de acht grootste oorlogsmisdadigers verdedigden, dat ze er met al hun geweld niet in geslaagd waren om ons te beletten om al zover te komen. ZIJ waren de losers in dit spel. En zo voorts. Erg leuk, zo vonden kameraden, al vonden de agenten kennelijk van niet. Ze keken niet zo heel erg gelukkig.

Voor mijzelf was het ook een manier om mijn angst onder controle te houden en om te zetten in gerichte en tevens beheerste woede. Al ontken ik niet dat ik me tegelijk uitstekend vermaakte op deze manier. Een mens in een complex wezen, en dat geldt ook voor een actievoerder aan een greppel bij een weggetje in de buurt van Heiligendamm. Ik neem er trouwens ook geen woord van terug.

Een klein eindje recht van mij was intussen een aantal van ons er in geslaagd op de weg te komen. Zitten inhaken, en een kleine blokkade was een feit. De agenten voor ons hadden blijkbaar opeens iets anders te doen want ze lieten het stuk weg voor me ineens ook vrij. Hoppaaa, weer een groep op de weg. Tussen ons en het al eerdere groepje weg lag misschien 15 meter. Aaneensluiten, zo werd voorgesteld. Zo gezegd zo gedaan, we liepen luid leuzen roepend naar de andere groep, en even later zat er een dertigtal mensen te blokkeren, en ik was er eentje van.

Het werd afwachten, leuzen roepen (waar ik inmiddels bijna te nerveus voor was), en verder afwachten. Voor onze neus stond een waterkanon, dat af en toe de lopen naar ons richtte. Onder het waterkanon zag ik voeten van zwartgeklede ME-ers zich opstellen. Even later stond het blok van deze ME-ers - twintig of zoiets - voor het waterkanon, tegenover ons. Heel veel pers keek toe, wij schreeuwden "the whole world is watching", maar ook: "Wir sind friedlich, was seidst Du?" En kortzichtige actievoerder vond het nodig om de omroep ZDF voor kapitalistisch uit te schelden. Hoe waar die omschrijving mag zijn, het is niet echt de manier om een journalist van zo'n omroep tot positiever berichtgeving over ons te bewegen, en een maat van me riep dan ook , terecht: "wees blij dat die journalisten er zijn" of iets dergelijks.

Kort daarop: "Hier spricht die Polizei...": dat we de weg vrij moesten vrijmaken. We scandeerden verder en bereidden ons voor. Even later begonnen ME-ers te sjorren aan ons, vooraan de blokkade maar ook achteraan. Een grove handgreep in het gezicht van een actievoerder zag ik. Later hoorde ik van mede-blokkeerders dat ME-ers door collega's voor nog veel grover geweld werden weerhouden, met als reden: de media zijn er bij... Zelf reageerde ik niet toen de agente die me af wilde voeren me maande 'vrijwillig' te gaan. Dus boog ze mijn pols voorover. een gebroken pols sprak me niet aan dus ik stond onwillig op. Ik werd richting greppel geduwd. weert de vraag: ga je nu? Weer geen antwoord. Duw, greppel in, greppel andere kant uitgeklauterd. Daar zag ik de een na de andere van de mensen van onze groep, de rest stond aan de overkant. De blokkade was hier voorbij, op de weg stond nu een lijn van zwartjas-ME-ers.

Wij probeerden vervolgens die weg op te komen, niet om daar te blokkeren maar om ons verder te verplaatsen, vermoedelijk terug, zo leek het mij. Veel verder zouden we immers toch niet komen? Wèl dus - maar niet meteen. De agenten lieten ons eerst de weg niet op gaan. Maar even later werd dit groepje kennelijk een andere kant op gecommandeerd, en lag het stukje weg voor ons open.

Maar voordat we onze weg vervolgden zagen we waarom onze kleine blokkade perse weg moest. Een enorme stoet van politiebusjes, waterkanonnen en wat al niet zette zich in beweging. Kennelijk was deze hele legermacht ergens anders nodig om actievoerders tegen de houden of te verdrijven, en wij beletten hun de doorgang. Zo droeg de ene blokkade bij aan de andere.

Kort overleg nu, en we gingen verder, langs een volgend akkerland. Maar eerst konden we van plaatselijke bewoners onze broodnodige waterflessen bijvullen. Zoiets geeft een enorm goed gevoel: dat actievoerders kennelijk niet alleen staan, dat onze acties herkend en gedragen worden door allerlei mensen ver daarbuiten. Wat wij doen doet er kennelijk toe, voor heel veel anderen.

Verder ging het nu, langs en door het volgende stuk akkerland. Rogge en tarwe hadden we al gehad, nu was het kennelijk (volgens een van ons) sla waar we tussendoor liepen. Ik had mijn twijfels: met steeds kleinere groepen steeds verder doordringen, terwijl we toch wel gestrest waren en inmiddels ook flink moe - was dat vruchtbaar? We kwamen aan tussen wat huizen - en daar bevond zich een heuse blokkade van honderden mensen! Weg waren de twijfels, weer bleek hoe goed georganiseerd de gekozen aanpak was.

Op de blokkade was het intussen gezellig, leuzen vlogen in het rond, mensen waren vrijwel aan het picknicken. En aan het genieten van de overwinning - want dat we een gevoelige tik aan het uitdelen waren, daar in de landerijen rondom Heiligendamm, dat werd steeds duidelijker. We hadden inmiddels ook al berichten gehoord over duizenden actievoerders die elders blokkeerden en dergelijke.

De sfeer was totaal niet dreigend, al wisten we dat dit kon veranderen. Ik ging een vooraan kijken. een surrealistisch tafereel ontrolde zich aan mijn oog. Een handvol politiebusjes, zes of zo. In de meesten ervan zaten agenten. De een sliep, de ander had een broodje in zijn mond, weer anderen waren wat met elkaar aan het keuvelen. Twee zaten met de benen buiten het busje. Een sfeer van grenzeloze verveling heerste er. Om de busjes heen echter zaten de opgewekte actievoerders vrolijk te blokkeren. Aan de agenten besteedden ze zo te zien geen enkele aandacht. Heel bizar om te zien, na de confrontaties eerder op de dag.

Af en toe kwam er ook een groepje groene ME-ers langs, die tamelijk chagrijnig voor ze uitkeken. Even later kwamen ze weer terug. verslagen vijanden, zo zag het er een beetje uit. De meesten van ons keken niet eens. Een paar van ons lachten af en toe, meewarig maar niet zonder een vleugje welverdiende hoon ook.

Het werd duidelijk dat er op korte termijn op deze plek niet heel direct veel spannends ging gebeuren. De groep uit Nederland zou de volgende dag weer met de bus naar huis gaan. We waren dus niet van plan om eindeloos te blijven, en zijn in een hele lange wandeling teruggelopen naar een buitenwijk van Rostock.

Af en toe kregen we via de mobiele telefoon berichten van hoe de acties in de media aandacht kregen. We - al die duizenden actievoerders die dag - bleken de G8 echt een tijdje via land onbereikbaar te hebben gemaakt. We hadden daadwerkelijk de G8 geblokkeerd, en niet puur symbolisch, zoals de inschatting van te voren toch was. WE DID IT!