Momenteel is er nogal wat deining rond mensen die voor CDA en PvdA op de lijst gezet waren. Het gaat om kandidaten van Turkse afkomst, en de commotie ontstond toen zij weigerden het standpunt van die partijen over de Armeense kwestie te onderschrijven. PvdA en CDA verwijderde om deze mensen van hun lijst. Het draaide er om dat de kandidaten weigerden te erkennen dat Turkije tijdens de Eerste Wereldoorlog zich schuldig maakte aan genocide jegens het Armeense volk.
Ik was nogal verbaasd, en – net als veel Turken die overwegen de verkiezingen te boycotten - meer dan een klein beetje boos over deze gang van zaken. Verbaasd: ik wist niet dat CDA en PvdA een officieel standpunt hadden over de Armeense genocide. Ik ben ook benieuwd of alle kandidaten op de lijst van die partijen van dat standpunt op de hoogte zijn. Wordt ook degenen die niet van Turkse afkomst zijn gevraagd of ze de het bestaan van de Armeense genocide erkennen? Zo ja, wat is dan de zin daarvan? Heeft Nederland een plan om de nabestaanden te helpen, recht te doen aan de overlevenden, of iets dergelijks? Ik hoor daar, als kiezer die niets moet hebben van genocide waar ook ter wereld, graag meer van.
Zo niet, waarom dan dit standpunt, en vooral: waarom de druk op kamerleden van Turkse herkomst om een niet-operationeel standpunt te onderschrijven? Het is bekend dat ontkenning van die genocide een stevig bestanddeel is van Turks nationalistische ideeën die zeer breed in het politieke spectrum leven, zeker niet alleen bij rechts en uiterst rechts.
Kamerkandidaten onder druk zetten om zich van dat bestanddeel te distantiëren wekt om mij sterk de indruk van een loyaliteitstest: ben je bereid de zaak te bezien door ‘de’ Nederlandse bril? Ook als je daarmee breekt met ‘de’ Turkse versie van de geschiedenis? Aan wie ben je loyaal, aan je oude vaderland of aan het nieuwe waarvoor je parlementslid wil worden? Dat is de strekking van de eis om het bestaan van de Armeense genocide te erkennen.
Het gaat hier niet om recht of waarheid, het gaat er domweg om mensen van Turkse te laten voelen dat ze mee mogen doen in ‘onze’ maatschappij, maar enkel op ‘onze’ voorwaarden. Dat zweemt naar racisme. Vandaar dat ik niet alleen verbaasd was over de gang van zaken, maar ook boos. De woede onder veel Turken over dit misbruik van de Armeense genocide als loyaliteitstest is terecht.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten