Een prachtig gezicht inderdaad: ex-president Clinton die zijn ondervrager Chris Wallace bij het rechtse TV-station Fox eens stevig de les leest. Waar Wallace Clinton de les las omdat hij Bin nladen niet had gepakt, kaatste Clinton terug: ik probeerde het, en het lukte me niet. Jullie conservatieven probeerden het niet eens. En waarom stellen jullie dit soort vragen an mij, en nooit aan jullie conservatieve vrienden? Wallace's antwoord dat er over Afghanistan en Irak zoveel te vragen viel, was, laten we zeggen, wat zwakjes. Via deze link kun je zelf kijken. Ik vond de link in een stuk van Juan Cole, die de behandeling van Clinton door Fox vergelijkt met de behandeling die mensen als Cheney krijgen van deze omroep.
Maar voor we Clinton ophemelen als Grote Vijand van Onze Republikeinse Vijanden, is toch een kleine waarschuwing wellicht niet ongepast. Zo beweerde Clinton dat, als hij nog president zou zijn geweest, er geen 20.000 mensen op Bin Laden zouden jagen maar - zo was de suggestie - veel meer. En dan denk ik: nòg meer soldaten in Afghanistan? Nòg meer dorpen gebombardeerd, nòg meer berichten van 10 of 50 of 100 'Taliban-strijders' "uitgeschakeld" bij "gevechten"?
Wat Clinton deed is zichzelf presenteren tegenover de Fox-fans - niet als tegenstander van Bush "Oorlog tegen terrrorisme" maar als degene die diezelfde oorlog beter kon voeren dan Bush het deed. Clinton is geen antwoord op de neoconservatieven; Clinton is de bétere neoconservatief. Dat is de boodschap die zijn tegenaanval richting Fox uitstraalde.
Het is met Clinton's reputatie trouwens een raar geval. Zo verfoelijk is het presidentschap van BUsh, dat veel progressieve mensen een zekere sympathie voor zijn voorganger Clinton niet weteh te onderdrukken. Dat blijkt op rare plekken. Zo las ik op het weblog van SP-leider Jan Marijnissen het stukje: "Clinton: Ontwikkelingshulp beter dan dure oorlog". Daarin een bericht dat Clinton ziet dat armoede een oorzaak van terrorisme is; wie terrorisme wil bestrijden kan dus beter armoede te lijf gaan dan oorlogen voeren. het bericht staat er zonder verder commentaar van Marijnissen zelf.
Opvallend vond ik de commentaren die mensen neerzetten eronder. "Hij heeft groot gelijk. Maar er moet streng toezicht komen op alle managers in de zogenaamde ontwikkeling hulp sector"(reactie 2). "Wat mis ik clinton als president"(reactie 4). "qua intentie klinkt Clinton prima, maar ook hij schijnt te denken dat de oplossing (...) een kwestie van geld is..." (reactie 6). vervolgens ontspint zich een op zichzelf fascinerende discussie over ontwikkelingssamenwerking.
Prachtig allemaal. Maar is iedereen dan werkelijk de oorlogen van president Clinton zelf vergeten? Een kort overzicht:
*1992-1993: Amerikaanse mariniers in Somalië. Duizenden Somalische doden. Clinton trekt troepen terug nadat Somalische guerrillastrijders een Black hawk helicopter neerhalen en met gesneuvelde Amerikaanse militairen beginnen te slepen.
*1995: NAVO-bombardementen op Bosnisch-Servische posities, in de slotfase van de Bosnische burgeroorlog.
*1998: Kruisraketten op Afghanistan (een Al Qaeda-basis) en Soedan, op een 'fabriek voor chemische wapens' die een doodgewone, maar voor Soedan onmisbare, medicijnfabriek bleek te zijn. Niemand weet hoeveel Soedanezen zijn overleden omdat ze geen medicijnen meer kregen omdat die fabriek kapotgegooid was. Beide aanvallen waren een vergelding voor aanslagen op Amerikaanse ambassades die aan Al Qaeda werden toegeschreven.
*1999: twee maanden lang luchtoorlog tegen Joegoslavië, met intensieve bombardementen. Vele honderden doden onder de burgerbevolking, infrastructuur aan gruzelementen.
*1992-2000: geregeld bommengooierij op Irak, tot tweemaal per week. tegelijk handhaving van een wreed embargo tegen dat land. Vele honderdduizenden Iraakse burgers gekrepeerd vanwege die boycot.
Dat was het bloedige gezicht van het presidentschap van Clinton: bommen op eenieder die in de weg liep, met boycot vooraf en hongerembargo toe. Alles bij elkaar is het aantal doden dat Clinton als president op zijn geweten heeft, aanzienlijk groter dan de toch niet geringe score van George Bush tot nu toe. Ik geef toe, Bush heeft nog een paar jaar te gaan en loopt flink op zijn voorganger in.
Natuurlijk kan Clinton sindsdien op andere gedachten zijn gekomen en spijt hebben van zijn wandaden destijds. Maar nergens blijkt dat uit.
Als omroeppresentatoren nu eens een lastige vraag over dit oorlogsverleden van Clinton zouden stellen dan zou ik ze toejuichen. Maar in de schreeuwpartij tussen Fox en Clinton past slechts strikte neuttraliteit, het is gewoon jmmer dan ze niet allebei tegelijk op hun gezicht konden gaan. Voor alles wat ook maar zweemt naar heimwee naar Clinton lijkt mij minder dan geen enkele reden.
(bijgewerkt op 1 okt. 2006)
woensdag 27 september 2006
zondag 24 september 2006
Anti-oorlogsacties:Amsterdam, Washington, Manchester
Zaterdag 23 september: weer een dag van acties tegen de oorlogen van het Genootschap tot het Terroriseren van Medemensen terwille van Onze Heilige Olie, met haar hoofdkwartier in Washington D.C, haar directeur Bush en haar filiaalchefs Blair en Balkenende.
Op het Museumplein in Amsterdam voerden tegen de duizend mensen actie. Door wat persoonlijke narigheid en daardoor oververmoeidheid was ik er helaas zelf niet bij. En uit de verslagen zie ik dat ik wat goeds gemist heb.
Na een manifestatie met sprekers ging er een luchtalarm af, waarna actievoerders voor dood op de grondliggen. Daarmee brachten ze de oorlogsdreiging en de bloedige vooruitzichten symbolisch in beeld. Zelf was ik niet zo blij met het veranderen van de oorsprornkelijke opzet: een demonstratie. Gezamenlijk in een boze optocht met leuzen door de binnenstad spreekt me meer aan dan symbolisch overlijden: liever rooieravotr dan dooieravotr... Maar ik snap ook dat een optocht met een relatief klein aantal mensen al gauw kan overkomen als teken van zwakte, van onmacht - en dan is een actie met een sterke symbolische uitstraling een goed initiatief.
Achteraf kan ik niet anders zeggen dan: terechte keus, en goed gedaan! De twee vrienden die erbij waren en die ik telefonisch sprak, klonken enthousiast. Media-aandacht was er, het NOS-journaal gaf een korte maar positieve impressie, op de site van de Volkskrant staat een behoorlijk stuk. Eenb verslag met mooie foto's is al te vinden op de site van de Internationale Socialisten, mede-organisatoren van het protest dat gedragen werd door een coalitie met een hele diverse samenstelling. De volgende stap voor de beweging in Nederland: een anti-oorlogsconferentie in Amsterdam op 29 oktober.
Intussen voeren mensen ook actie in het land waar het hoofdkwartier van het bloedige Genootschap waar ik eerder over sprak. In de VS is een actieweek van burgerlijke ongehoorzaamheid en andere activiteiten gaande, van vooral religieuze groepen. Onderdeel ervan was het aanbieden van een 'Declaration of Peace' bij het Witte Huis, afgelopen donderdag. daarbij blokkeerden actievoerders een ingang. De politie pakte 34 van hen, waaronder Leslie Cagan van de anti-oorlogscoalitie ' United for Peace and Justice ', op.
Hoogtepunt van anti-oorlogsprotest was ongetwijfeld de grote demonstratie die de Stop The War Coalition hield in de Britse stad Manchester. Daar vindt de jaarlijkse Labour-conferentie plaats. De demonstratie had de kernachtige leus: "Time to Go"- tijd voor Blair om te vertrekken, tijd voor de troepen om te vertrekken uit Afghanistan en Irak.
De actie was opvallend groot voor een landelijke demonstratie die buiten Londen gehouden werd. De politie verdubbelde haar oorspronkelijke 10.000 naar 20.000, organisatoren spraken van 30.000, volgens Aljazeera. Lenin's Tomb heeft, zoals gebruikelijk, een heel leuk geschreven persoonlijke impressie, met mooie foto's en links naar video. In dat stuk is sprake van 50.000 actievoerders. De Socialist Worker spreekt van 50.000 tot 60.000 deelnemers en heeft verslagen, foto's en links naar video met toespraken van onder meer Lindsey German van de Stop the War Coalition.
Met de acties in Amsterdam Washington en Manchester gaven anti-oorlogsactivisten een goed signaal af, dat brede weerklank geniet. Iets op op verder te bouwen nu Washington aanstuurt op de volgende grote oorlog - tegen Iran.
Op het Museumplein in Amsterdam voerden tegen de duizend mensen actie. Door wat persoonlijke narigheid en daardoor oververmoeidheid was ik er helaas zelf niet bij. En uit de verslagen zie ik dat ik wat goeds gemist heb.
Na een manifestatie met sprekers ging er een luchtalarm af, waarna actievoerders voor dood op de grondliggen. Daarmee brachten ze de oorlogsdreiging en de bloedige vooruitzichten symbolisch in beeld. Zelf was ik niet zo blij met het veranderen van de oorsprornkelijke opzet: een demonstratie. Gezamenlijk in een boze optocht met leuzen door de binnenstad spreekt me meer aan dan symbolisch overlijden: liever rooieravotr dan dooieravotr... Maar ik snap ook dat een optocht met een relatief klein aantal mensen al gauw kan overkomen als teken van zwakte, van onmacht - en dan is een actie met een sterke symbolische uitstraling een goed initiatief.
Achteraf kan ik niet anders zeggen dan: terechte keus, en goed gedaan! De twee vrienden die erbij waren en die ik telefonisch sprak, klonken enthousiast. Media-aandacht was er, het NOS-journaal gaf een korte maar positieve impressie, op de site van de Volkskrant staat een behoorlijk stuk. Eenb verslag met mooie foto's is al te vinden op de site van de Internationale Socialisten, mede-organisatoren van het protest dat gedragen werd door een coalitie met een hele diverse samenstelling. De volgende stap voor de beweging in Nederland: een anti-oorlogsconferentie in Amsterdam op 29 oktober.
Intussen voeren mensen ook actie in het land waar het hoofdkwartier van het bloedige Genootschap waar ik eerder over sprak. In de VS is een actieweek van burgerlijke ongehoorzaamheid en andere activiteiten gaande, van vooral religieuze groepen. Onderdeel ervan was het aanbieden van een 'Declaration of Peace' bij het Witte Huis, afgelopen donderdag. daarbij blokkeerden actievoerders een ingang. De politie pakte 34 van hen, waaronder Leslie Cagan van de anti-oorlogscoalitie ' United for Peace and Justice ', op.
Hoogtepunt van anti-oorlogsprotest was ongetwijfeld de grote demonstratie die de Stop The War Coalition hield in de Britse stad Manchester. Daar vindt de jaarlijkse Labour-conferentie plaats. De demonstratie had de kernachtige leus: "Time to Go"- tijd voor Blair om te vertrekken, tijd voor de troepen om te vertrekken uit Afghanistan en Irak.
De actie was opvallend groot voor een landelijke demonstratie die buiten Londen gehouden werd. De politie verdubbelde haar oorspronkelijke 10.000 naar 20.000, organisatoren spraken van 30.000, volgens Aljazeera. Lenin's Tomb heeft, zoals gebruikelijk, een heel leuk geschreven persoonlijke impressie, met mooie foto's en links naar video. In dat stuk is sprake van 50.000 actievoerders. De Socialist Worker spreekt van 50.000 tot 60.000 deelnemers en heeft verslagen, foto's en links naar video met toespraken van onder meer Lindsey German van de Stop the War Coalition.
Met de acties in Amsterdam Washington en Manchester gaven anti-oorlogsactivisten een goed signaal af, dat brede weerklank geniet. Iets op op verder te bouwen nu Washington aanstuurt op de volgende grote oorlog - tegen Iran.
zaterdag 23 september 2006
Dewinter en Marijnissen in Buitenhof: driedubbel schande
Morgen komt Filip Dewinter, leider van het Vlaams Belang, zijn zegje doen in het TV-programma Buitenhof - evenals SP-aanvoerder Jan Marijnissen. Het is een driedubbele schande: dat Flip spreekt, dat Buitenhof hem die ruimte geeft, en dat Marijnissen bereid is met hem in dezelfde sturio te zitten in hetzelfde programma.
Het Vlaams Belang is één van de sterkste fascistische partijen in Europa en dreigt bij komende gemeenteraadsverkiezingen verder op te rukken. Haar opkomst getuigt van het voslagen falen van antiracisme, en van links in het algemeen, in België. Zou links erin geslaagd zijn de brede onvrede die neoliberale bezuinigingspolitiek ook in dat land onder arbeiders heeft gewekt, te combineren met een principiële verdediging van de positie van migranten en vluchtelingen, en daarbij de potentiële aanhang niet voor domoren had uitgemaakt maar ze hoop had gegeven op een solidair en progressief alternatief, dan was het nooit zover gekomen.
Gelukkig zijn er tegengeluiden in opkomst. De website Blokwatch getuigt daarvan en verdient aandacht. Dat de onvrede op sociaal-economisch terrein groot is, bleek in oktober en november vorig jaar uit grote stakingen en demonstraties. Tevens zijn er initiatieven om een steviger links op te bouwen. Zo is er "Une autre gauche est possible"(een ander links is mogelijk), en het Comité voor een Andere Politiek : zinnige, bemoedigende initiatieven. Een nuttig achtergrondstuk over links in België tegenover de opkomst van de fascisten vond ik in Grenzeloos: "Een 'andere politiek' tegen het Vlaamse Belang? ", door Saskia Bouwmans.
Ik weet het, mijn woorden over het falen van links in België zijn hard. Maar ze gelden niet alleen voor België. Het falen van links in Nederland is niet kwalitatief geringer. Als links in 2002 de terechte onvrede die de Paarse bezuinigaars hadden opgewekt, had weten te combineren met principiële stellingname tegen islamofobie, met het verdedigen van migranten en vluchtelingen, zonder de potentiële Fortuyn-aanhangers bij voorbaat tot bekrompen domoren te verklaren, hadden we nooit de doorbraak van het Fortuynisme van dat jaar gezien. Dan was de Fortuynisering van de Nederlandse politiek, waar met name mevrouw Verdonk model voor staat, nooit zo effectief geweest. En dan zou links aan de vooravond van de verkiezingen op ruime voorsprong staan na het sloopwerk van Balkenende's BezuinigingsBrigades I, II en II. En een werkelijke politieke hergroepering, zoals wellicht het Comite voor een Andere Politiek en'Un autre gauche...' die op gang brengen, komt in Nederland ook niet echt van de grond.
En nu mag Dewinter zijn uiterst rechtse vriendjes een hart onder de riem komen steken via Buitenhof. Daarmee geeft dit programma deze fascist een platform, een megafoon, gratis Zendtijd voor de Politieke Partijen die af zal stralen op zijn geestverwanten Pastors, Eerdmans en anderen. Daarmee betonen degenen die dat programma samenstellen zich als collaborateurs, en degenen die hem als gesprekspartners morgen te woord staan eveneens. Journalisten dit dit lezen mogen dat hun Buitenhof-collega's wel eens duidelijk maken.
Maar fascist Flip is niet de enige gast in Buitenhof. Jan Marijnissen, aanvoerder van de SP en daramee van een politieke kracht die tegenwicht hoort te bieden tegen rechts en uiterst rechts, komt ook. Naar mijn idee heeft hij twee fatsoenlijke keuzes. De eerste is: zoveel mogelijk mensen van zijn achterban van 46.000 leden en honderdduizenden sympathisanten en bondgenoten waarschuwen, oproiepen naar Buitenhof te komen en helpen voorkomen dat De Winter spreekt. Ja, het is kort dag. Als straks Flip Dewinter het regeringsgebouw in Vlaanderen binnenmarcheert is de dag nog korter, en aanzienlijk duisterder.
Is de achterban oproepen voor actie teveel gevraagd? Dan optie twee: wegblijven daar, mijnheer Marijnissen. Een programma dat fascisten de ruimte geeft, is een programma dat op zo'n moment een boycot verdient. Ik zou zeggen, geachte Jan Marijnissen: stuur Buitenhof een e-mail, bel ze op, ga er langs, en maak ze duidelijk: OF Flip de Winter blijft weg uit Buitenhof, OF ik blijf weg en voeg me bij de hopelijk aanwezige actievoerders buiten. Tegenover fascisten past geen halfzachte houding. Wie niet aan de ene kant staat, die speelt de andere kant in de kaart.
Noot:
(1)De stevige plek die de SP zich verworven heeft, en die door Saskia Bouwmans in verband gebracht wordt met het verschil in kracht van het tegenwicht tegen rechts, heeft hier iets mee te maken. Het verkiezingsprogramma van die partij echter laat zien dat het met de linksheid van de SP steeds meer tegenvalt. En de SP functioneert tegenlijk deels als rem voor open initiatieven in de geest van genoemde Belgische netwrken, en in de geest van de groepering Respect in Groot-Brittannië. En de houding van de SP-leiding tegenover uiterst rechts blinkt uit door extreme voorzichtigheid, soms, zoals rond de Buitenhof-uitzending, uitmondend in plichtsverzuim.
Dirk, bedankt voor de tip!
Het Vlaams Belang is één van de sterkste fascistische partijen in Europa en dreigt bij komende gemeenteraadsverkiezingen verder op te rukken. Haar opkomst getuigt van het voslagen falen van antiracisme, en van links in het algemeen, in België. Zou links erin geslaagd zijn de brede onvrede die neoliberale bezuinigingspolitiek ook in dat land onder arbeiders heeft gewekt, te combineren met een principiële verdediging van de positie van migranten en vluchtelingen, en daarbij de potentiële aanhang niet voor domoren had uitgemaakt maar ze hoop had gegeven op een solidair en progressief alternatief, dan was het nooit zover gekomen.
Gelukkig zijn er tegengeluiden in opkomst. De website Blokwatch getuigt daarvan en verdient aandacht. Dat de onvrede op sociaal-economisch terrein groot is, bleek in oktober en november vorig jaar uit grote stakingen en demonstraties. Tevens zijn er initiatieven om een steviger links op te bouwen. Zo is er "Une autre gauche est possible"(een ander links is mogelijk), en het Comité voor een Andere Politiek : zinnige, bemoedigende initiatieven. Een nuttig achtergrondstuk over links in België tegenover de opkomst van de fascisten vond ik in Grenzeloos: "Een 'andere politiek' tegen het Vlaamse Belang? ", door Saskia Bouwmans.
Ik weet het, mijn woorden over het falen van links in België zijn hard. Maar ze gelden niet alleen voor België. Het falen van links in Nederland is niet kwalitatief geringer. Als links in 2002 de terechte onvrede die de Paarse bezuinigaars hadden opgewekt, had weten te combineren met principiële stellingname tegen islamofobie, met het verdedigen van migranten en vluchtelingen, zonder de potentiële Fortuyn-aanhangers bij voorbaat tot bekrompen domoren te verklaren, hadden we nooit de doorbraak van het Fortuynisme van dat jaar gezien. Dan was de Fortuynisering van de Nederlandse politiek, waar met name mevrouw Verdonk model voor staat, nooit zo effectief geweest. En dan zou links aan de vooravond van de verkiezingen op ruime voorsprong staan na het sloopwerk van Balkenende's BezuinigingsBrigades I, II en II. En een werkelijke politieke hergroepering, zoals wellicht het Comite voor een Andere Politiek en'Un autre gauche...' die op gang brengen, komt in Nederland ook niet echt van de grond.
En nu mag Dewinter zijn uiterst rechtse vriendjes een hart onder de riem komen steken via Buitenhof. Daarmee geeft dit programma deze fascist een platform, een megafoon, gratis Zendtijd voor de Politieke Partijen die af zal stralen op zijn geestverwanten Pastors, Eerdmans en anderen. Daarmee betonen degenen die dat programma samenstellen zich als collaborateurs, en degenen die hem als gesprekspartners morgen te woord staan eveneens. Journalisten dit dit lezen mogen dat hun Buitenhof-collega's wel eens duidelijk maken.
Maar fascist Flip is niet de enige gast in Buitenhof. Jan Marijnissen, aanvoerder van de SP en daramee van een politieke kracht die tegenwicht hoort te bieden tegen rechts en uiterst rechts, komt ook. Naar mijn idee heeft hij twee fatsoenlijke keuzes. De eerste is: zoveel mogelijk mensen van zijn achterban van 46.000 leden en honderdduizenden sympathisanten en bondgenoten waarschuwen, oproiepen naar Buitenhof te komen en helpen voorkomen dat De Winter spreekt. Ja, het is kort dag. Als straks Flip Dewinter het regeringsgebouw in Vlaanderen binnenmarcheert is de dag nog korter, en aanzienlijk duisterder.
Is de achterban oproepen voor actie teveel gevraagd? Dan optie twee: wegblijven daar, mijnheer Marijnissen. Een programma dat fascisten de ruimte geeft, is een programma dat op zo'n moment een boycot verdient. Ik zou zeggen, geachte Jan Marijnissen: stuur Buitenhof een e-mail, bel ze op, ga er langs, en maak ze duidelijk: OF Flip de Winter blijft weg uit Buitenhof, OF ik blijf weg en voeg me bij de hopelijk aanwezige actievoerders buiten. Tegenover fascisten past geen halfzachte houding. Wie niet aan de ene kant staat, die speelt de andere kant in de kaart.
Noot:
(1)De stevige plek die de SP zich verworven heeft, en die door Saskia Bouwmans in verband gebracht wordt met het verschil in kracht van het tegenwicht tegen rechts, heeft hier iets mee te maken. Het verkiezingsprogramma van die partij echter laat zien dat het met de linksheid van de SP steeds meer tegenvalt. En de SP functioneert tegenlijk deels als rem voor open initiatieven in de geest van genoemde Belgische netwrken, en in de geest van de groepering Respect in Groot-Brittannië. En de houding van de SP-leiding tegenover uiterst rechts blinkt uit door extreme voorzichtigheid, soms, zoals rond de Buitenhof-uitzending, uitmondend in plichtsverzuim.
Dirk, bedankt voor de tip!
donderdag 21 september 2006
Met links leven we langer, zegt zelfs NRC
Prachtig verschijnsel toch, onze kritische en vrije pers. Neem nu bijvoorbeeld de NRC. Op haar website zag ik, nog wel onder het kopje “Wetenschap”, een artikel onder de titel: “Sterfte hoger in land met dictatuur”.
Wordt nu zelfs de ‘wetenschap’ ingezet om de Zegeningen van de Westerse Democratie aan te prijzen? Is er geen bijlage van ene krant meer veilig voor de Oorlog der Beschavingen?
Aan de andere kant: nogal wiedes, ook wel weer, zo’n conclusie. In zelfs een beperkte vorm van democratie hebben arme mensen ten minste nog enige ruimte om voor hun rechten op te komen, fatsoenlijke voorzieningen te eisen en voor een deel in de wacht te slepen ook. En zoiets is goed voor de gezondheid van mensen, en drukt de sterfte. Geen zeer opmerkelijke conclusie, maar goed. Ook een krant moet zijn pagina’s ergens mee vullen, toch?
Welnu, toch maar eens gelezen, het artikel. Eens kijken hoe ze de conclusie zelf onderbouwden. Openingszinnen: “Landen waar langdurig sociaaldemocraten regeerden, kennen minder kindersterfte en een hogere gemiddelde leeftijd dan landen waar christendemocraten, liberalen of een dictator aan de macht waren.”
Dat is wel iets heel anders dan wat de kop suggereert. Sterfte varieert niet allereerst naar gelang er dictatuur of democratie is. Sterftecijfers varieren naar gelang rechts of links langdurig regeren – met links in het voordeel. Dat is de strekking, een conclusie waar zelfs de NRC niet omheen komt.
De titel had echter moeten luiden: "Sterfte hoger waar rechts regeert." Maar dat gaat de VVD, pardon de NRC dan toch weer te ver.
Wordt nu zelfs de ‘wetenschap’ ingezet om de Zegeningen van de Westerse Democratie aan te prijzen? Is er geen bijlage van ene krant meer veilig voor de Oorlog der Beschavingen?
Aan de andere kant: nogal wiedes, ook wel weer, zo’n conclusie. In zelfs een beperkte vorm van democratie hebben arme mensen ten minste nog enige ruimte om voor hun rechten op te komen, fatsoenlijke voorzieningen te eisen en voor een deel in de wacht te slepen ook. En zoiets is goed voor de gezondheid van mensen, en drukt de sterfte. Geen zeer opmerkelijke conclusie, maar goed. Ook een krant moet zijn pagina’s ergens mee vullen, toch?
Welnu, toch maar eens gelezen, het artikel. Eens kijken hoe ze de conclusie zelf onderbouwden. Openingszinnen: “Landen waar langdurig sociaaldemocraten regeerden, kennen minder kindersterfte en een hogere gemiddelde leeftijd dan landen waar christendemocraten, liberalen of een dictator aan de macht waren.”
Dat is wel iets heel anders dan wat de kop suggereert. Sterfte varieert niet allereerst naar gelang er dictatuur of democratie is. Sterftecijfers varieren naar gelang rechts of links langdurig regeren – met links in het voordeel. Dat is de strekking, een conclusie waar zelfs de NRC niet omheen komt.
De titel had echter moeten luiden: "Sterfte hoger waar rechts regeert." Maar dat gaat de VVD, pardon de NRC dan toch weer te ver.
woensdag 20 september 2006
Lesje democratie uit Hongarije
Een liegende leider van het land, een bandopname die dat bewijst,een boze bevolking die de straat op gaat, een bestorming van het gebouw van de staatstelevisie. Je zou willen dat het over de Verenigde Staten ging, of over Nederland. Maar deze les in democratie komt uit Hongarije.
De liegende leider is premier Ferencs Gyurcsany. Op een bijeenkomst van zijn Socialistische Partij zei hij: “We logen in de ochtend en we logen in de avond. Er is weinig keus, omdat we er een rotzooi van maakten. Niet een beetje, maar heel erg. Geen Europees land heeft zoiets domkoppigs gedaan als wij. We hebben duidelijk de afgelopen anderhalf jaar door gelogen. Je kunt ons geen belangrijke regeringsmaatregel laten zien waar we trots op kunnen zijn, behalve dan dat we, op het eind, erin geslaagd zijn de regering van de afgrond weg te trekken.”
De opname van deze uitspraken lekte uit, en 5000 mensen gingen de straat op en eisten het aftreden van de jokkebrokkende regeringschef. Zoals het idee dat gif in de straten tot afreden van een regering hoort te leiden uit Ivoorkust tot ons moet komen, zo moet kennelijk het concept dat regeringsleugens aftreden tot uitkomst hoort te hebben, tot ons gebracht worden vanaf de straten van Budapest.
Wat is de Gyurcsany voor iemand? Hij staat aan het hoofd van een regering van de Socialistische Partij. Aan die partij is, behalve de naam, weinig socialistisch te ontwaren. De partij is voortgekomen uit de oude Communistische partij die Hongarije beheerste toen dat land nog als bureaucratisch geleid kapitalisme (opgeleukt met rode vlaggen, en dus ‘Socialisme’genoemd) functioneerde, tot 1990. Sindsdien is en een sociaal-democratische partij geworden, met de vrije markt hoog in het vaandel, Tony Blair en Wouter Bos op z’n Hongaars, zullen we maar zeggen. Het huidige beleid bestaat dan ook uit bezuinigen, mensen laten betalen voor gezondheidszorg en universitair onderwijs, en belastingverhoging, met als drijfveer het grote – maar van regeringswege verhulde – begrotingstekort.
Gyurcsany zelf is zo’n typische 'communist'die zich bij het draaien van de wind tot zakenman heeft omgevormd, en die zich flink verrijkt heeft uit allerlei onduidelijke transacties. Botte uitspraken zijn een sterke kant van hem. Zo noemde hij ooit het Saudische voetbalteam “terroristen”.Van enige progressiviteit bij de man is weinig te bespeuren. Een beetje links gunt de man de kopzorg die de huidige straatprotesten hem opleveren, van ganser harte.
Maar wie gaan de straat op, en waar komt hun steun vandaan? Belangrijkste oppositiekracht is de rechtse partij FIDESZ, die de demonstraties steunde. Onder de demonstranten waren felle nationalisten, en als voetbalvandaal bekend staande mensen. Een herdenkinsgbeeld vopor Russische soldaten die de nazi-bezetters hadden verdreven, is in het kielzog van de rellen beschadigd, radicaal-nationalistische symboliek was bepaald niet van de lucht.
Alles wijst erop dat de, volslagen terechte, woede van mensen tegen een liegende, bedriegende en stelende regering gekaapt wordt door hard rechts. Dat is de tragiek in een land waar ‘links’geassocieerd wordt met de zittende macht en haar Stalinistische voorgangers, en een authentiek links nog niet van de grond is.
De taferelen deden denken aan de aanvang van de Hongaarse revolutie: ook toen bestormden opstandelingen het staatsomroepgebouw. Maar ze deden ook een heel klein beetje denken aan de rellen waarmee allerlei fascistische groeperingen in 1934 de Franse regering ten val probeerden te brengen als reactie op een corruptieschandaal: een soortgelijke woede, gekaapt door hoogst onwelriekende onrechtmatige politieke krachten. Al lijkt me nu in Hongarije de fascistische deelname een randverschijnsel, en niet de kern zoals destijds in Frankrijk.
De strijd tussen de premier en FIDESZ is me lood om oud ijzer. Maar toch, maar toch, maar toch… Ik zie liever dat de leugens van de macht beantwoord worden met straatprotest dan met een hernieuwde stem op die liegende machthebbers – of het bij die liegende machthebbers nu om Bush’ Republikeinen gaat of om Balkenende I , II en III. Als rechts dit protest kaapt dan wordt het voor links hoog tijd om het zinnige sentiment waar rechts gebruik van maakt uit te bouwen tot iets beters. Want een switch van Socialistische Partij naar FIDESZ gaat voor de getergde bevolking geen vooruitgang opleveren.
De liegende leider is premier Ferencs Gyurcsany. Op een bijeenkomst van zijn Socialistische Partij zei hij: “We logen in de ochtend en we logen in de avond. Er is weinig keus, omdat we er een rotzooi van maakten. Niet een beetje, maar heel erg. Geen Europees land heeft zoiets domkoppigs gedaan als wij. We hebben duidelijk de afgelopen anderhalf jaar door gelogen. Je kunt ons geen belangrijke regeringsmaatregel laten zien waar we trots op kunnen zijn, behalve dan dat we, op het eind, erin geslaagd zijn de regering van de afgrond weg te trekken.”
De opname van deze uitspraken lekte uit, en 5000 mensen gingen de straat op en eisten het aftreden van de jokkebrokkende regeringschef. Zoals het idee dat gif in de straten tot afreden van een regering hoort te leiden uit Ivoorkust tot ons moet komen, zo moet kennelijk het concept dat regeringsleugens aftreden tot uitkomst hoort te hebben, tot ons gebracht worden vanaf de straten van Budapest.
Wat is de Gyurcsany voor iemand? Hij staat aan het hoofd van een regering van de Socialistische Partij. Aan die partij is, behalve de naam, weinig socialistisch te ontwaren. De partij is voortgekomen uit de oude Communistische partij die Hongarije beheerste toen dat land nog als bureaucratisch geleid kapitalisme (opgeleukt met rode vlaggen, en dus ‘Socialisme’genoemd) functioneerde, tot 1990. Sindsdien is en een sociaal-democratische partij geworden, met de vrije markt hoog in het vaandel, Tony Blair en Wouter Bos op z’n Hongaars, zullen we maar zeggen. Het huidige beleid bestaat dan ook uit bezuinigen, mensen laten betalen voor gezondheidszorg en universitair onderwijs, en belastingverhoging, met als drijfveer het grote – maar van regeringswege verhulde – begrotingstekort.
Gyurcsany zelf is zo’n typische 'communist'die zich bij het draaien van de wind tot zakenman heeft omgevormd, en die zich flink verrijkt heeft uit allerlei onduidelijke transacties. Botte uitspraken zijn een sterke kant van hem. Zo noemde hij ooit het Saudische voetbalteam “terroristen”.Van enige progressiviteit bij de man is weinig te bespeuren. Een beetje links gunt de man de kopzorg die de huidige straatprotesten hem opleveren, van ganser harte.
Maar wie gaan de straat op, en waar komt hun steun vandaan? Belangrijkste oppositiekracht is de rechtse partij FIDESZ, die de demonstraties steunde. Onder de demonstranten waren felle nationalisten, en als voetbalvandaal bekend staande mensen. Een herdenkinsgbeeld vopor Russische soldaten die de nazi-bezetters hadden verdreven, is in het kielzog van de rellen beschadigd, radicaal-nationalistische symboliek was bepaald niet van de lucht.
Alles wijst erop dat de, volslagen terechte, woede van mensen tegen een liegende, bedriegende en stelende regering gekaapt wordt door hard rechts. Dat is de tragiek in een land waar ‘links’geassocieerd wordt met de zittende macht en haar Stalinistische voorgangers, en een authentiek links nog niet van de grond is.
De taferelen deden denken aan de aanvang van de Hongaarse revolutie: ook toen bestormden opstandelingen het staatsomroepgebouw. Maar ze deden ook een heel klein beetje denken aan de rellen waarmee allerlei fascistische groeperingen in 1934 de Franse regering ten val probeerden te brengen als reactie op een corruptieschandaal: een soortgelijke woede, gekaapt door hoogst onwelriekende onrechtmatige politieke krachten. Al lijkt me nu in Hongarije de fascistische deelname een randverschijnsel, en niet de kern zoals destijds in Frankrijk.
De strijd tussen de premier en FIDESZ is me lood om oud ijzer. Maar toch, maar toch, maar toch… Ik zie liever dat de leugens van de macht beantwoord worden met straatprotest dan met een hernieuwde stem op die liegende machthebbers – of het bij die liegende machthebbers nu om Bush’ Republikeinen gaat of om Balkenende I , II en III. Als rechts dit protest kaapt dan wordt het voor links hoog tijd om het zinnige sentiment waar rechts gebruik van maakt uit te bouwen tot iets beters. Want een switch van Socialistische Partij naar FIDESZ gaat voor de getergde bevolking geen vooruitgang opleveren.
maandag 18 september 2006
Pauselijke kwalijkheden
De paus heeft gesproken, in Regensburg vorige week. Zijn onderwerp: de verbondenheid tussen rede en geloof in het Katholieke geloof, de invloed van het Grienks-Hellenistische denken om het vroeg Christendom, etcetera, und so weiter, enzovoorts. Allemaal heel gewichtig. Geen enkele aanleiding tot ook maar de geringste opwinding, zou je zeggen.
Maar in die toespaak moest kennelijk, voor de contrastwerking neem ik aan, gewezen worden op ander opvattingen: dat het geloof buiten de rede stond, dat je het geloof niet alleen met woorden zou kunnen verbreiden maar ook met geweld. Een volgens de paus zeer foute opvatting, zo wil hij ons doen geloven.
Nu had de paus daarvoor tal van citaten kunnen hanteren en tal van voorbeelden kunnen aanhalen. het verbreiden van het geloof met het zwaard in de hand is in het Katholicisme een eerbiedwaardige traditie, met een zeer lange voorgeschiedenis. Om maar eens wat open deuren in te trappen: Cortez in Mexico, Pizarro in Peru, beiden met het zwaard in de hand bezig het Ware Katholieke Geloof te verbreiden terwijl ze de aanwezige goudschatten roofden en de inheemse bevolking niet alleen onder dwang bekeerde maar tevens tot dwangarbeid veroordeelde. Als de paus daarnaar had verwezen, een citaat over deze misere had voorgedragen, en van dat stuk Katholiek erfgoed totaal en volledig afstand had genomen, dan was hij iets minder ongeloofwaardig geweest.
Maar nee, de paus koos een ander citaat, van een Byzantijs christelijk keizer, Manuel II Paleologus, in een al dan niet fictieve conversatie met een Perziche gesprekspartner. Daarin haalt Paleologus hard uit naar Mohammed, grondlegger van de Islam, doe "alleen slechte en onmenselijke dingen, zoals het bevel om het geloof dat hij predikte met het zwaard te verbreiden", had gebracht.
Eerder in de toespraak verwees de paus naar een vers uit de Koran waarin staat dat er "in het geloof geen dwang" bestaat - maar hij stelde dat later in de Islam het leerstuk van de 'heilige oorlog' was ontwikkeld en ook in de Koran zijn neerslag had gevonden. Anders gezegd: tegenover een Christendom dat rede en geloof combineerde, staat een Islam waarin die rede ontbrak en waarin geweld ter verbreiding van het geloof werd aangeprezen. Zo ziet - zo moeten we toch concluderen uit de toespraak - de paus het verschil tussen Islam en Christendom.
Logisch dat Moslims erg boos werden: als de aanvoerder van de ene wereldgodsdienst zo negatief praat over de grondlegger van een andere wereldgodsdienst, plegen aanhangers van zo n andere wereldgodsdienst dat niet lichtvaardig op te vatten. Het feit dat het Katholicisme zichzelf met grof geweld verbreidde maakt te uitspraken van de paus hypocriet.
Het feit dat juist ook Katholieke plunder- en veroveringstochten - de Kruistochten - eeuwenlang het Midden-Oosten hebben geteisterd, en dat het Midden-Osten nog maar kort geleden grotendeels door Westerse staten met een Christelijke, deels Katholieke, bevolking en traditie, is onder Moslims niet vergeten. De pauselijke uitspraak in Regensburg is een voortzetting van die koloniale Westerse arrogantie. Moslims, en zij niet alleen, zijn daar terecht razend over.
Intussen heeft de boosheiod van veel Moslims de paus bewogen tot een tactische, maar nogal ongeloofwaardige, terugtocht. Hij zegt nu dat het citaat va Paleologus "in geen enkel opzicht mijn eigen standpunt weergeeft." Waarom kwam hij dan met het citaat, en waarom stond er in de oorspronkeleijke redevoering dan geen kritisch commentaar waarmee de paus van dat citaat afstand nam?
Nog fraaier: de paus betuigt "diepe spijt." Over zijn beledigende citaat over Mohammed? Nee: "over de reacties in sommige landen op enkele passages uit mijn rede aan de Universiteit van Regensburg die beledigind voor de gevoeligheden van Moslims zijn opgevat." Hiermee voegt hij aan zijn eerste belediging jegens Moslims feitelijk een tweede toe.
Wat de zaak extra kwalijk maakt is de hele strekking van de redevoering: een rationeel en niet met dwang opererend Katholicisme jegens ene irrationeel gewelddadig alternatief, dat nergens nader wordt oopschreven - maar wel aangeduid met dat citaat over Mohammed. Het lijkt, kortom, wel sterk op een als wetenschap gecodeerde verhandeling over Christendom versus islam, Westerse cultuur versus Oosterse barbarij. Het is de Botsing der Beschavingen van Samuel Huntington, het is de kruistocht van George Bush tegen 'Islamofascisme', het een katholieke verwoording van de Islamofobe ideologie achter de "Oorlog tegen Terreur". Mij verbaast hetd an ook niet dat de Islamofobe politicus Geert Wilders zich al solidair heeft verklaard met de paus. Soort zoekt soort.
En hoe toevallig zou het trouwens zijn - Gary Leupp wijst hierop - dat de gesprekspartner uit de dialoog waaruit de paus citeert, de man die de hatelijkheden over Mohammed naar zijn hoofd geslingerd kreeg, uitgerekend een Perziche man was? Perzie heet tegenwoordig Iran. Wil de paus ons hier indirect iets meedelen, bijvoorbeeld aan welke kant hij staat in de volgende ronde van de kruisto... pardon de "Oorlog tegen Terrorisme"?
Nog enkele commentaren die ik de moeite waard vond en die ik ter voorbereiding van het bovenstaande heb gebruikt:
*Tariq Ali, "A Bavarian Provocation", Counterpunch, 17 september 2006;
*Juan Cole, "Pope's Trip to Turkey in Doubt - Protests Grow", Informed Comment, 16 september 2006.(vooral relevant over de relevantie van het koloniale verleden als achtergrond en verklaring voor de vermeende 'overgevoeligheid' van Moslims;
*"Putting Fire out with Gasoline", 'Under the Seme Sun', 17 september 2006 (over hoezeer de paus niet zijn uitspraken, maar de felle reactie erop, betreurt).
Maar in die toespaak moest kennelijk, voor de contrastwerking neem ik aan, gewezen worden op ander opvattingen: dat het geloof buiten de rede stond, dat je het geloof niet alleen met woorden zou kunnen verbreiden maar ook met geweld. Een volgens de paus zeer foute opvatting, zo wil hij ons doen geloven.
Nu had de paus daarvoor tal van citaten kunnen hanteren en tal van voorbeelden kunnen aanhalen. het verbreiden van het geloof met het zwaard in de hand is in het Katholicisme een eerbiedwaardige traditie, met een zeer lange voorgeschiedenis. Om maar eens wat open deuren in te trappen: Cortez in Mexico, Pizarro in Peru, beiden met het zwaard in de hand bezig het Ware Katholieke Geloof te verbreiden terwijl ze de aanwezige goudschatten roofden en de inheemse bevolking niet alleen onder dwang bekeerde maar tevens tot dwangarbeid veroordeelde. Als de paus daarnaar had verwezen, een citaat over deze misere had voorgedragen, en van dat stuk Katholiek erfgoed totaal en volledig afstand had genomen, dan was hij iets minder ongeloofwaardig geweest.
Maar nee, de paus koos een ander citaat, van een Byzantijs christelijk keizer, Manuel II Paleologus, in een al dan niet fictieve conversatie met een Perziche gesprekspartner. Daarin haalt Paleologus hard uit naar Mohammed, grondlegger van de Islam, doe "alleen slechte en onmenselijke dingen, zoals het bevel om het geloof dat hij predikte met het zwaard te verbreiden", had gebracht.
Eerder in de toespraak verwees de paus naar een vers uit de Koran waarin staat dat er "in het geloof geen dwang" bestaat - maar hij stelde dat later in de Islam het leerstuk van de 'heilige oorlog' was ontwikkeld en ook in de Koran zijn neerslag had gevonden. Anders gezegd: tegenover een Christendom dat rede en geloof combineerde, staat een Islam waarin die rede ontbrak en waarin geweld ter verbreiding van het geloof werd aangeprezen. Zo ziet - zo moeten we toch concluderen uit de toespraak - de paus het verschil tussen Islam en Christendom.
Logisch dat Moslims erg boos werden: als de aanvoerder van de ene wereldgodsdienst zo negatief praat over de grondlegger van een andere wereldgodsdienst, plegen aanhangers van zo n andere wereldgodsdienst dat niet lichtvaardig op te vatten. Het feit dat het Katholicisme zichzelf met grof geweld verbreidde maakt te uitspraken van de paus hypocriet.
Het feit dat juist ook Katholieke plunder- en veroveringstochten - de Kruistochten - eeuwenlang het Midden-Oosten hebben geteisterd, en dat het Midden-Osten nog maar kort geleden grotendeels door Westerse staten met een Christelijke, deels Katholieke, bevolking en traditie, is onder Moslims niet vergeten. De pauselijke uitspraak in Regensburg is een voortzetting van die koloniale Westerse arrogantie. Moslims, en zij niet alleen, zijn daar terecht razend over.
Intussen heeft de boosheiod van veel Moslims de paus bewogen tot een tactische, maar nogal ongeloofwaardige, terugtocht. Hij zegt nu dat het citaat va Paleologus "in geen enkel opzicht mijn eigen standpunt weergeeft." Waarom kwam hij dan met het citaat, en waarom stond er in de oorspronkeleijke redevoering dan geen kritisch commentaar waarmee de paus van dat citaat afstand nam?
Nog fraaier: de paus betuigt "diepe spijt." Over zijn beledigende citaat over Mohammed? Nee: "over de reacties in sommige landen op enkele passages uit mijn rede aan de Universiteit van Regensburg die beledigind voor de gevoeligheden van Moslims zijn opgevat." Hiermee voegt hij aan zijn eerste belediging jegens Moslims feitelijk een tweede toe.
Wat de zaak extra kwalijk maakt is de hele strekking van de redevoering: een rationeel en niet met dwang opererend Katholicisme jegens ene irrationeel gewelddadig alternatief, dat nergens nader wordt oopschreven - maar wel aangeduid met dat citaat over Mohammed. Het lijkt, kortom, wel sterk op een als wetenschap gecodeerde verhandeling over Christendom versus islam, Westerse cultuur versus Oosterse barbarij. Het is de Botsing der Beschavingen van Samuel Huntington, het is de kruistocht van George Bush tegen 'Islamofascisme', het een katholieke verwoording van de Islamofobe ideologie achter de "Oorlog tegen Terreur". Mij verbaast hetd an ook niet dat de Islamofobe politicus Geert Wilders zich al solidair heeft verklaard met de paus. Soort zoekt soort.
En hoe toevallig zou het trouwens zijn - Gary Leupp wijst hierop - dat de gesprekspartner uit de dialoog waaruit de paus citeert, de man die de hatelijkheden over Mohammed naar zijn hoofd geslingerd kreeg, uitgerekend een Perziche man was? Perzie heet tegenwoordig Iran. Wil de paus ons hier indirect iets meedelen, bijvoorbeeld aan welke kant hij staat in de volgende ronde van de kruisto... pardon de "Oorlog tegen Terrorisme"?
Nog enkele commentaren die ik de moeite waard vond en die ik ter voorbereiding van het bovenstaande heb gebruikt:
*Tariq Ali, "A Bavarian Provocation", Counterpunch, 17 september 2006;
*Juan Cole, "Pope's Trip to Turkey in Doubt - Protests Grow", Informed Comment, 16 september 2006.(vooral relevant over de relevantie van het koloniale verleden als achtergrond en verklaring voor de vermeende 'overgevoeligheid' van Moslims;
*"Putting Fire out with Gasoline", 'Under the Seme Sun', 17 september 2006 (over hoezeer de paus niet zijn uitspraken, maar de felle reactie erop, betreurt).
zaterdag 16 september 2006
Nederland subsidieert dreigende regime change in Iran
De Verenigde Staten bereiden zich voor op hun volgende aanvalsoorlog. Doelwit: Iran. Opzet: regime change. Het excuus bestaat uit drogredenen en leugens, de echte redenen heten olie en hegemonie. De voorgenomen middelen: bombardementen, voorafgegaan door/ gecombineerd met sancties en steun aan oppositiegroepen, hetzij vanwege hun pro-westerse koers, hetzij vanwege een poging om ze in pro-westerse richting te beinvloeden. Bij dat laatste doet Nederland mee.
Het oorlogsexcuus dat de Verenigde Staten aanvoeren heet 'kernwapens'. Iran ontwikkelt kernenergie en heeft een programma ter verrijking van uranium. Het Witte Huis beweert dat dit een streven naar kernwapens aantoont. Bij herhaling hebben VN-functionarissen en het Internationaal Atoomagentschap IAEA beweringen van Amerikaanse politici in die richting krachtig weersproken als "onjuiste, misleidende en ongefundeerde beweringen". De baas van het IAEA, El Baradei is één van degenen die de Amerikaanse zekerheid dat Iran kernwapens ontwikkelt, stevig tegenspreekt. In het overzichtje "Outrageous and Dishonest", op 'Lenin's Tomb' staan diverse VN/IAEA-uistpraken hierover netjes geciteerd.
Intussen gaat de oorlogsvoorbereiding door, hoezeer de Amerikaanse regeringspropaganda ook tegenspraak ondervindt van experts. Plannen voor bombardementen worden momenteel bijgewerkt terwijl in de top van de inlichtingendienst verwoede discussie woedt over de waarde van informatie die erop zou wijzen dat Iran aan kernwapens werkt. "Het lijkt erop dat Iran het nieuwe Irak wordt", zegt een Amerikaanse contraterrorisme-functionaris in een krantenbericht dat ik vond via Raw Story. En op 'A Tiny Revolution' staan VN-uitspraken van destijds en van nu keurig onder elkaar, compleet met de verontschuldiging van een Pentagon-reporter en van de uitvoerdend redacteur van de Washington Post, in een excuus-artikel waarin die krant erkent dat de regeringspropaganda onevenredig veel, en de kritische geluiden onevenredig weinig ruimte kregen (gevonden via 'Under the Same Sun', een mooi weblog waar na weken stilte weer leven in komt).
Intussen werkt de 'internationale gemeenschap' - lees: die staten die het spel meespelen, voor de Europese staten die in de campagne tegen Iran de rol van good cop naast de Amerikaanse bad cop op zich nemen - aan sancties, waarmee het Iraanse regime geïsoleerdmoet worden en het klimaat verder rijp gemaakt moet worden voor oorlog. Bovendien zoeken de komende agressors naar bondgenoten in Iran zelf. Via allerlei instituten probeert de VS oppositiegroepen te financieren om ook intern de druk op het bewind te vergroten. En hier doet Nederland aan mee.
De Nederlandse bijdrage bestaat in ieder geval uit 630.00 euro aan belastinggeld - jouw en mijn geld - voor de Amerikaanse stichting Freedom House. Die laatste financiert hier pro-westerse oppositiekrachten en media mee. Datzelfde deed ze onder meer in Oekraine (ín de de zogeheten 'Oranje Revolutie' die akelig oranje oogde en geen revolutie was). Dit stond op 16 september in de NRC, die zich daarmee heel even als echte kritische nieuwsbron ontpopte.
Subsidie aan oppositie tegen het bewind van de politiestaat die Iran wel degelijk is, oogt humanitair en democratisch. Maar organisaties als Freedom House worden gebruikt door de regering van de VS om de politiek in landen waar ze belangen heeft te beinvloeden. Amerikaans regeringsgeld dus om de Iraanse politiek naar haar hand te zetten. Het is oorlog tegen het Iraanse bewind, maar dan met andere middelen.
Het doel is de vervanging door het Iraanse regime door een bewind dat meer bereid is dan het huidige om zich te schikken in de ambitie van de VS om de hegemonie en de greep op de olie in het Midden-Oosten te versterken. Winst en macht, niet vrijheid en democratie, zijn de doelstellingen van de VS, en het werk van Freedom House moet aan die doelstellingen bijdragen.
Een nadere blik op Freedom House geeft al ernstig te denken: een eerdere leider ervan was James Woolsey, ex-CIA-directeur en groot voorstander van de oorlog tegen Irak. De huidige baas heet Peter Ackerman. Hij "leidt een groepering die bijeenkomsten in het nabijgelegen Dubai heeft georganiseerd waarbij de nadruk lag op de lessen die getrokken konden worden uit de opstanden in Serrvië en Oekraine. De Iraanse deelnemers aan de bijeenkomst werden later opgepakt", aldus de NRC.
Die arrestaties laten duidelijk zien: oppositiefiguren hebben van dit type steun last. Wie geld krijgt, direct of indirect, van de regering(en) van straten die bombardementen op Iran voorbereiden, kan wel heel makkelijk hetb stempel opgedrukt krijgen van agent van die regering(en). Dat maakt zulke mensen nog makkelijker doelwit van de repressie. "Don't let imperialists hijack Iran's movement from below", zo bepleit de Socialist Worker daarom.
Nederlands regeringsgeld wordt dus ingezet om aan dit kapen van Iraanse oppositie mee te werken. In totaal heeft, alweer volgens de NRC, de Nederlandse regering, 15 miljoen euro voor dit soort projecten uitgetrokken. Daarmee demonstreert Nederland wederom wat ze is: een als mensenrechtenorganisatie vermomde schurkenstaat.
Het oorlogsexcuus dat de Verenigde Staten aanvoeren heet 'kernwapens'. Iran ontwikkelt kernenergie en heeft een programma ter verrijking van uranium. Het Witte Huis beweert dat dit een streven naar kernwapens aantoont. Bij herhaling hebben VN-functionarissen en het Internationaal Atoomagentschap IAEA beweringen van Amerikaanse politici in die richting krachtig weersproken als "onjuiste, misleidende en ongefundeerde beweringen". De baas van het IAEA, El Baradei is één van degenen die de Amerikaanse zekerheid dat Iran kernwapens ontwikkelt, stevig tegenspreekt. In het overzichtje "Outrageous and Dishonest", op 'Lenin's Tomb' staan diverse VN/IAEA-uistpraken hierover netjes geciteerd.
Intussen gaat de oorlogsvoorbereiding door, hoezeer de Amerikaanse regeringspropaganda ook tegenspraak ondervindt van experts. Plannen voor bombardementen worden momenteel bijgewerkt terwijl in de top van de inlichtingendienst verwoede discussie woedt over de waarde van informatie die erop zou wijzen dat Iran aan kernwapens werkt. "Het lijkt erop dat Iran het nieuwe Irak wordt", zegt een Amerikaanse contraterrorisme-functionaris in een krantenbericht dat ik vond via Raw Story. En op 'A Tiny Revolution' staan VN-uitspraken van destijds en van nu keurig onder elkaar, compleet met de verontschuldiging van een Pentagon-reporter en van de uitvoerdend redacteur van de Washington Post, in een excuus-artikel waarin die krant erkent dat de regeringspropaganda onevenredig veel, en de kritische geluiden onevenredig weinig ruimte kregen (gevonden via 'Under the Same Sun', een mooi weblog waar na weken stilte weer leven in komt).
Intussen werkt de 'internationale gemeenschap' - lees: die staten die het spel meespelen, voor de Europese staten die in de campagne tegen Iran de rol van good cop naast de Amerikaanse bad cop op zich nemen - aan sancties, waarmee het Iraanse regime geïsoleerdmoet worden en het klimaat verder rijp gemaakt moet worden voor oorlog. Bovendien zoeken de komende agressors naar bondgenoten in Iran zelf. Via allerlei instituten probeert de VS oppositiegroepen te financieren om ook intern de druk op het bewind te vergroten. En hier doet Nederland aan mee.
De Nederlandse bijdrage bestaat in ieder geval uit 630.00 euro aan belastinggeld - jouw en mijn geld - voor de Amerikaanse stichting Freedom House. Die laatste financiert hier pro-westerse oppositiekrachten en media mee. Datzelfde deed ze onder meer in Oekraine (ín de de zogeheten 'Oranje Revolutie' die akelig oranje oogde en geen revolutie was). Dit stond op 16 september in de NRC, die zich daarmee heel even als echte kritische nieuwsbron ontpopte.
Subsidie aan oppositie tegen het bewind van de politiestaat die Iran wel degelijk is, oogt humanitair en democratisch. Maar organisaties als Freedom House worden gebruikt door de regering van de VS om de politiek in landen waar ze belangen heeft te beinvloeden. Amerikaans regeringsgeld dus om de Iraanse politiek naar haar hand te zetten. Het is oorlog tegen het Iraanse bewind, maar dan met andere middelen.
Het doel is de vervanging door het Iraanse regime door een bewind dat meer bereid is dan het huidige om zich te schikken in de ambitie van de VS om de hegemonie en de greep op de olie in het Midden-Oosten te versterken. Winst en macht, niet vrijheid en democratie, zijn de doelstellingen van de VS, en het werk van Freedom House moet aan die doelstellingen bijdragen.
Een nadere blik op Freedom House geeft al ernstig te denken: een eerdere leider ervan was James Woolsey, ex-CIA-directeur en groot voorstander van de oorlog tegen Irak. De huidige baas heet Peter Ackerman. Hij "leidt een groepering die bijeenkomsten in het nabijgelegen Dubai heeft georganiseerd waarbij de nadruk lag op de lessen die getrokken konden worden uit de opstanden in Serrvië en Oekraine. De Iraanse deelnemers aan de bijeenkomst werden later opgepakt", aldus de NRC.
Die arrestaties laten duidelijk zien: oppositiefiguren hebben van dit type steun last. Wie geld krijgt, direct of indirect, van de regering(en) van straten die bombardementen op Iran voorbereiden, kan wel heel makkelijk hetb stempel opgedrukt krijgen van agent van die regering(en). Dat maakt zulke mensen nog makkelijker doelwit van de repressie. "Don't let imperialists hijack Iran's movement from below", zo bepleit de Socialist Worker daarom.
Nederlands regeringsgeld wordt dus ingezet om aan dit kapen van Iraanse oppositie mee te werken. In totaal heeft, alweer volgens de NRC, de Nederlandse regering, 15 miljoen euro voor dit soort projecten uitgetrokken. Daarmee demonstreert Nederland wederom wat ze is: een als mensenrechtenorganisatie vermomde schurkenstaat.
Een aangename en leerzame avond
Zo, dat was een aangename avond in Café Lambiek in Tilburg, afgelopen donderdag. Ik was uitgenodigd om daar te komen spelen/ zingen, op een avond waar dichters en singer/songwriters hun ding ten gehore mogen brengen. Ik zing, speel gitaar en schrijf incidenteel een liedje, en mocht invallen voor iemand.
Er waren drie muzikanten, en een dichter/verhalenverteller. Bram, de dichter/ verhalenverteller, kwam maar ten dele boven het geroezemoes uit, maar z’n relativerende aankondigingen van eigen werk waren erg grappig. Het werk zelf zou ik nog eens in alle rust willen lezen of beluisteren.
Chrissie, een jonge meid met een prachtstem, zong tamelijk melancholieke liederen die op veel bijval konden rekenen, en bepaald niet ten onrechte (en het was haar tweede keer op een podium, aldus de presentator - ga er maar aanstaan!). Demian (of Damian) zong erg grappig-opgewekte liedjes,. Zijn ‘Hou me vast’ – met de prachtige zinsnede ‘liefde is het leukste van dichtbij’ ( of ‘veel leuker’…, I’m not sure) bleef hangen en is een klein juweeltje in het genre.
Na afloop bood het open podium aangename verrassingen. Jacques Mees kende ik al van culturele avonden in De Verdieping (Tilburg) waar ik zelf ook wel eens speel. Daar zingt hij meestal folk en country en sixties/seventies spul (van Hank Williams via Bob Dylan tot Townes van Zandt, het soort muziek waar ik zelf ook mee wegloop). Nu zong hij, als ik het goed had, eigen werk. Met zijn schurende stem is dat altijd een genoegen. Een handvol anderen volgden, en Tom, de organisator van de avond, verraste me met een drietal ijzersterke songs en een stem die stond als een huis.
En ja, zelf mocht ik het spits afbijten. Dat viel niet mee, ik ben zoveel publiek niet gewend (ik denk zeker vijftig, zestig mensen, in mijn beleving bijna een stadion vol), en zoals gezegd, het was vrij rumoerig. Uit het spaarzame applaus leidde ik af dat het maar matig aansloeg, maar dat was volgens mensen achteraf meer een kwestie van de gezelligheid in de zaal dan van echt falen aan mijn kant.
De keus van mijn repertoire kan ik bij dit soort gelegenheden beter wat bijstellen, richting wat steviger, minder breekbaar repertoire. En er vlogen weer tekstpapieren van de muziekstandaard, maar dat schijnt er bij mij een beetje bij te horen, zoals mensen die mij wel eens zien spelen al weten. Leerzaam voor een volgende keer was het allemaal zeker wel, en er was wel degelijk waardering te bespeuren, al voelt het war raar om dat over jezelf te zeggen…
Ik opende met een lied van Bob Dylan: ‘Ballad of Donald White’ uit 1962, het verhaal van een wegens moord ter dood veroordeelde, die terugblikt op alle tegenslag in zijn leven om zich dan af te vragen: ben ik de vijand van jullie maatschappij, of het slachtoffer ervan?. Daarna ‘We are everywhere ’, van David Rovics, gevolgd door ‘If I had a Rocket Launcher ’, van de Canadese zanger Bruce Cockburn.
Daarna drie eigen nummers: ‘Never (will we surrender)’, ‘Living Nighmare (mijn hommage aan George Bush…), en ‘We got them on the run’, over de diverse grote protesten waarrmee we in de andersglobalistische/ anti-oorlogsbeweging de diverse topconferenties van machthebbers van passende ‘ondersteuning’ voorzien – zoals in Genua, waar onze betrokkenheid werd beantwoord met grof politiegeweld en het doden van Carlo Giuliano.
Daarna sloot ik af met twee van mijn favoriete liefdesliedjes: ‘When we are gone’ van Tom Paxton (generatiegenoot van Bob Dylan) - nu ik het on-line check, blijkt het liedje 'Every Time (when we are gone)´te heten' - , en ‘Make you feel my love’, een vrij recent lied van Bob Dylan.
Mijn eigen songs – het draaide qua muziek immers om singers/ songwriters – kwamen niet allemaal uit de verf. Ik heb me er de laatste tijd ook weinig mee ingehouden. Waarom matige eigen songs maken en laten horen als Bob Dylan vele tientallen prachtsongs gemaakt heeft waarmee ik ook, en vaak beter, kan uitdrukken wat ik voel en bedoel? Maar goed, deze keer toch eens in mijn zeer beperkte repertoire van eigen makelij gedoken.
‘Living nighmare’ had ik geprobeerd bij te schaven, iets subtieler qua muziek. Maar deze poging tot ‘pimpen’- zo heet dat tegenwoordig toch? – kwam in de wat onrustige locatie niet uit de verf, en was bovendien eigenlijk nog niet af. En ‘Got them on the run’ moest het zonder slotcouplet stellen, dat fladderde van de muziekstandaard af…
Maar ‘Never...’ werkte kennelijk wel, zoals ook bleek uit waarderende woorden achteraf van iemand. Het is de wereld, gezien door de bril van een vechtende Palestijn of Libanees of Irakees – een bril die een veel betere kijk op de wereld geeft dan de in het Westen nog te gangbare kijk. Al zeg ik het zelf, het een niet totaal mislukte poging tot songschrijven. Hier is de tekst – ook handig voor mezelf, papieren kunnen zoekraken…
Never (will we surrender)
Refr: No, never will we surrender
Not even in our scariest nightmares
Never, never shall they defeat us
Not even in their wildest dreams
Not even in our wildest dreams
With our stones and ramshackle rifles
In Ramallah and Jenin
Against their tanks and murderous missiles
They may kill us – yet we win
Refr.: Never...
Like we defend out homes in Lebanon
Lake we defend our homes in Bagdad
They may starve us, but not into submission
If They dream of victory they must be mad
refr.: Never...
And you who sit and watch your telly
Does their slaughter still make sense
Will you tolerate their terror
Or will you come to our defense?
Copyleft (c) Peter Storm, overname is uitstekend als je mijn naam er netjes bij zet…
Er waren drie muzikanten, en een dichter/verhalenverteller. Bram, de dichter/ verhalenverteller, kwam maar ten dele boven het geroezemoes uit, maar z’n relativerende aankondigingen van eigen werk waren erg grappig. Het werk zelf zou ik nog eens in alle rust willen lezen of beluisteren.
Chrissie, een jonge meid met een prachtstem, zong tamelijk melancholieke liederen die op veel bijval konden rekenen, en bepaald niet ten onrechte (en het was haar tweede keer op een podium, aldus de presentator - ga er maar aanstaan!). Demian (of Damian) zong erg grappig-opgewekte liedjes,. Zijn ‘Hou me vast’ – met de prachtige zinsnede ‘liefde is het leukste van dichtbij’ ( of ‘veel leuker’…, I’m not sure) bleef hangen en is een klein juweeltje in het genre.
Na afloop bood het open podium aangename verrassingen. Jacques Mees kende ik al van culturele avonden in De Verdieping (Tilburg) waar ik zelf ook wel eens speel. Daar zingt hij meestal folk en country en sixties/seventies spul (van Hank Williams via Bob Dylan tot Townes van Zandt, het soort muziek waar ik zelf ook mee wegloop). Nu zong hij, als ik het goed had, eigen werk. Met zijn schurende stem is dat altijd een genoegen. Een handvol anderen volgden, en Tom, de organisator van de avond, verraste me met een drietal ijzersterke songs en een stem die stond als een huis.
En ja, zelf mocht ik het spits afbijten. Dat viel niet mee, ik ben zoveel publiek niet gewend (ik denk zeker vijftig, zestig mensen, in mijn beleving bijna een stadion vol), en zoals gezegd, het was vrij rumoerig. Uit het spaarzame applaus leidde ik af dat het maar matig aansloeg, maar dat was volgens mensen achteraf meer een kwestie van de gezelligheid in de zaal dan van echt falen aan mijn kant.
De keus van mijn repertoire kan ik bij dit soort gelegenheden beter wat bijstellen, richting wat steviger, minder breekbaar repertoire. En er vlogen weer tekstpapieren van de muziekstandaard, maar dat schijnt er bij mij een beetje bij te horen, zoals mensen die mij wel eens zien spelen al weten. Leerzaam voor een volgende keer was het allemaal zeker wel, en er was wel degelijk waardering te bespeuren, al voelt het war raar om dat over jezelf te zeggen…
Ik opende met een lied van Bob Dylan: ‘Ballad of Donald White’ uit 1962, het verhaal van een wegens moord ter dood veroordeelde, die terugblikt op alle tegenslag in zijn leven om zich dan af te vragen: ben ik de vijand van jullie maatschappij, of het slachtoffer ervan?. Daarna ‘We are everywhere ’, van David Rovics, gevolgd door ‘If I had a Rocket Launcher ’, van de Canadese zanger Bruce Cockburn.
Daarna drie eigen nummers: ‘Never (will we surrender)’, ‘Living Nighmare (mijn hommage aan George Bush…), en ‘We got them on the run’, over de diverse grote protesten waarrmee we in de andersglobalistische/ anti-oorlogsbeweging de diverse topconferenties van machthebbers van passende ‘ondersteuning’ voorzien – zoals in Genua, waar onze betrokkenheid werd beantwoord met grof politiegeweld en het doden van Carlo Giuliano.
Daarna sloot ik af met twee van mijn favoriete liefdesliedjes: ‘When we are gone’ van Tom Paxton (generatiegenoot van Bob Dylan) - nu ik het on-line check, blijkt het liedje 'Every Time (when we are gone)´te heten' - , en ‘Make you feel my love’, een vrij recent lied van Bob Dylan.
Mijn eigen songs – het draaide qua muziek immers om singers/ songwriters – kwamen niet allemaal uit de verf. Ik heb me er de laatste tijd ook weinig mee ingehouden. Waarom matige eigen songs maken en laten horen als Bob Dylan vele tientallen prachtsongs gemaakt heeft waarmee ik ook, en vaak beter, kan uitdrukken wat ik voel en bedoel? Maar goed, deze keer toch eens in mijn zeer beperkte repertoire van eigen makelij gedoken.
‘Living nighmare’ had ik geprobeerd bij te schaven, iets subtieler qua muziek. Maar deze poging tot ‘pimpen’- zo heet dat tegenwoordig toch? – kwam in de wat onrustige locatie niet uit de verf, en was bovendien eigenlijk nog niet af. En ‘Got them on the run’ moest het zonder slotcouplet stellen, dat fladderde van de muziekstandaard af…
Maar ‘Never...’ werkte kennelijk wel, zoals ook bleek uit waarderende woorden achteraf van iemand. Het is de wereld, gezien door de bril van een vechtende Palestijn of Libanees of Irakees – een bril die een veel betere kijk op de wereld geeft dan de in het Westen nog te gangbare kijk. Al zeg ik het zelf, het een niet totaal mislukte poging tot songschrijven. Hier is de tekst – ook handig voor mezelf, papieren kunnen zoekraken…
Never (will we surrender)
Refr: No, never will we surrender
Not even in our scariest nightmares
Never, never shall they defeat us
Not even in their wildest dreams
Not even in our wildest dreams
With our stones and ramshackle rifles
In Ramallah and Jenin
Against their tanks and murderous missiles
They may kill us – yet we win
Refr.: Never...
Like we defend out homes in Lebanon
Lake we defend our homes in Bagdad
They may starve us, but not into submission
If They dream of victory they must be mad
refr.: Never...
And you who sit and watch your telly
Does their slaughter still make sense
Will you tolerate their terror
Or will you come to our defense?
Copyleft (c) Peter Storm, overname is uitstekend als je mijn naam er netjes bij zet…
vrijdag 15 september 2006
Random reading matters, no. 3
Maoism and Jihadism
Billmon, in "The Far Enemy"on his blog 'Whiskey Bar' , evaluates the successes and failures of the United States in its struggle against Al Qaeda and related movements since 9/11. Yes, het recognises that there have been no major big attacks on the 'Homeland' since 9/11. But Jihadism has become rooted in classic guerilla fashion. Billmon makes an interesting comparison between Jihadist guerrilla politics and their earlier Maoist/ Third Worldist variety(Vietnam, Algeria, Cuba, Nicaragua, etc.). He does not think it very likely that the US will succeed in Al Qaeda-like groups, now that they have rooted themselves deeply on whole provinces of, for instance, Iraq.
However much I disagree with these Jihadist groups, I don't think that a failure of the American Empire to be victorious against them wpuld necessarily be bad (as Billmon still seemsto imply, however hosilehe is towards whhat he consistently calls'the Cheney administration'). On the contrary. A defeat of the main imperial power poweg - against whatever resistance grouping, no matter what its ideology may be - is much to be preferred above the boost in self-confidence, leding to new adventures and agressions, that an American victory would bring the rulers of that empire.
Billmon does not seem to share that conclusion. Still, his doom-laden but alway humorously written analyses are always worth reading, in this case as in others.
After Tony Blair
It finally seems that Tony Blair is on the way out. The day that he leaves Downing Street 10 will be the occasion for immense releif and joy, for millions of opponents of war, ineqality and oppression, in Britain and elsewhere. I will have my bottle of wine ready, though satreet celebrations would be even more in order.
However, what will happen after he leaves? What are the prospects for the economy, for workers' struggle, and what should the attitude of left wingers be? That is the sublect of "After New Labour", on the weblog 'Lenin's Tomb'. Het anbalyses what is happening to unemployument - of both the the real and the statistically-challenged variety. He anlalyses strength and weaknesses of the trade unions who "will have to stop sitting on their complacent arses and act". His conclusion: "Only our own actions will bring about the changes that we need to see."
That conclusion applies to the Netherlands as well, now that the parliamentary elections of November 22 are almost upon us. No matter how big the parliamentary left will become, no matter how welcome their victory will be - the main fight will be our own fight, in the officesand factories, and out on the street where we belong as long as the powerful hold power.
Billmon, in "The Far Enemy"on his blog 'Whiskey Bar' , evaluates the successes and failures of the United States in its struggle against Al Qaeda and related movements since 9/11. Yes, het recognises that there have been no major big attacks on the 'Homeland' since 9/11. But Jihadism has become rooted in classic guerilla fashion. Billmon makes an interesting comparison between Jihadist guerrilla politics and their earlier Maoist/ Third Worldist variety(Vietnam, Algeria, Cuba, Nicaragua, etc.). He does not think it very likely that the US will succeed in Al Qaeda-like groups, now that they have rooted themselves deeply on whole provinces of, for instance, Iraq.
However much I disagree with these Jihadist groups, I don't think that a failure of the American Empire to be victorious against them wpuld necessarily be bad (as Billmon still seemsto imply, however hosilehe is towards whhat he consistently calls'the Cheney administration'). On the contrary. A defeat of the main imperial power poweg - against whatever resistance grouping, no matter what its ideology may be - is much to be preferred above the boost in self-confidence, leding to new adventures and agressions, that an American victory would bring the rulers of that empire.
Billmon does not seem to share that conclusion. Still, his doom-laden but alway humorously written analyses are always worth reading, in this case as in others.
After Tony Blair
It finally seems that Tony Blair is on the way out. The day that he leaves Downing Street 10 will be the occasion for immense releif and joy, for millions of opponents of war, ineqality and oppression, in Britain and elsewhere. I will have my bottle of wine ready, though satreet celebrations would be even more in order.
However, what will happen after he leaves? What are the prospects for the economy, for workers' struggle, and what should the attitude of left wingers be? That is the sublect of "After New Labour", on the weblog 'Lenin's Tomb'. Het anbalyses what is happening to unemployument - of both the the real and the statistically-challenged variety. He anlalyses strength and weaknesses of the trade unions who "will have to stop sitting on their complacent arses and act". His conclusion: "Only our own actions will bring about the changes that we need to see."
That conclusion applies to the Netherlands as well, now that the parliamentary elections of November 22 are almost upon us. No matter how big the parliamentary left will become, no matter how welcome their victory will be - the main fight will be our own fight, in the officesand factories, and out on the street where we belong as long as the powerful hold power.
woensdag 13 september 2006
Saint Patrick Battallion, of hoe je de goeie kant kiest in oorlogstijd
Vorig jaar was ik door vrienden/ kameraden uitgenodigd om mee te gaan naar een optreden vande linkse folkzanger David Rovics. Daar hoorde ik voor het eerst ' Saint Patrick Battalion ', een prachtig lied over een episode uit de Amerikaanse oorlog tegen Mexico in de jaren veertig van de negentiende eeuw. Een aantal Ieren in de Verenigde Staten deserteerden naar de Mexicaanse kant, en Rovics zong:
"From Dublin to San Diego
We witnessed freedom denied
So we formed the Saint Patrick Battalion
And we fought on the Mexican Side"
De 'we' in het lied zijn John Riley en zijn strijdmakkers. Maar wie zijn dat?
Vandaag kwam ik op internet even op MR zine, een dagelijkse tussenstop wat mij betreft. Daar viel mijn oog op een paatje met de tekst: "En memoria de los soldados irlandeses del heroico Batallón de San Patricio." Ik dacht terug aan het lied van Rovics en klikte eens op het plaatje. Dat bracht mij op een pagina getiteld "13 de septiembre de 1848: Ciudad de México - Los irlandeses". De pagina waar ik dit las is onderdeel van een website van de linkse schrijver Eduadro Galeano. Kennelijk is het vandaag precies 158 jaar geleden dat er iets belangrijks voorviel rond deze Ieren die destijds de goede kant wisten te kiezen. Maar mijn Spaans is ontoereikend om het zelf te dokteren.
Toch even verder zoeken wat er meer over te vinden was. Ik kwam terecht op "San Patricios - the Irishmen who died for Mexico". Mede op basis daarvan het volgende.
Het bataljon stond onder aanvoering van John Riley en vocht dapper in een laatste veldslag van die oorlog. De VS interneerde overlevende leden van het batalijon, bracht ze voor de krijgsraad en executeerde een aantal van hen. Die executies vonden plaats op 12 september 1848, een dag eerder dus dan de 13 september waar MR zine naar verwees.
De gevallenen van Saint Patrick Battalion zijn in Mexico een soort nationale helden. Maar juist ook voor linkse mensen die wars (dienen te) zijn van nationalisme, zijn John Riley en zijn kameraden voorbeelden. Ze bewijzen dat internationalisme geen boekenwijsheid is, enkel achter een bureau bedacht door Marx of Trotsy of wie dan ook, maar een keus die mensen in de praktijk zelf maken. Een kwestie van de goeie kant kiezen. Het laatste woord is aan David Rovics:
"We were the red-headed fighters for freedom
Amidst these brown-skinned women and men
Side by side we fought against tyranny
and I daresay we'd do it again".
Update: als ik wat bveter had opgelet (of hebben ze dat pas later online gezet, ndat ik het bovenstaande gemaakt had?) had ik naast het plaatje op MR zine dat mijn aandacht trok, wellichtook de link ernaast gezien naar het artikel "The Irish Soldiers of Mexico"van Michael Hogan. Daar staat het verhaal, uitvoerig en gedocumenteerd, met context en al. Aanrader.
"From Dublin to San Diego
We witnessed freedom denied
So we formed the Saint Patrick Battalion
And we fought on the Mexican Side"
De 'we' in het lied zijn John Riley en zijn strijdmakkers. Maar wie zijn dat?
Vandaag kwam ik op internet even op MR zine, een dagelijkse tussenstop wat mij betreft. Daar viel mijn oog op een paatje met de tekst: "En memoria de los soldados irlandeses del heroico Batallón de San Patricio." Ik dacht terug aan het lied van Rovics en klikte eens op het plaatje. Dat bracht mij op een pagina getiteld "13 de septiembre de 1848: Ciudad de México - Los irlandeses". De pagina waar ik dit las is onderdeel van een website van de linkse schrijver Eduadro Galeano. Kennelijk is het vandaag precies 158 jaar geleden dat er iets belangrijks voorviel rond deze Ieren die destijds de goede kant wisten te kiezen. Maar mijn Spaans is ontoereikend om het zelf te dokteren.
Toch even verder zoeken wat er meer over te vinden was. Ik kwam terecht op "San Patricios - the Irishmen who died for Mexico". Mede op basis daarvan het volgende.
Het bataljon stond onder aanvoering van John Riley en vocht dapper in een laatste veldslag van die oorlog. De VS interneerde overlevende leden van het batalijon, bracht ze voor de krijgsraad en executeerde een aantal van hen. Die executies vonden plaats op 12 september 1848, een dag eerder dus dan de 13 september waar MR zine naar verwees.
De gevallenen van Saint Patrick Battalion zijn in Mexico een soort nationale helden. Maar juist ook voor linkse mensen die wars (dienen te) zijn van nationalisme, zijn John Riley en zijn kameraden voorbeelden. Ze bewijzen dat internationalisme geen boekenwijsheid is, enkel achter een bureau bedacht door Marx of Trotsy of wie dan ook, maar een keus die mensen in de praktijk zelf maken. Een kwestie van de goeie kant kiezen. Het laatste woord is aan David Rovics:
"We were the red-headed fighters for freedom
Amidst these brown-skinned women and men
Side by side we fought against tyranny
and I daresay we'd do it again".
Update: als ik wat bveter had opgelet (of hebben ze dat pas later online gezet, ndat ik het bovenstaande gemaakt had?) had ik naast het plaatje op MR zine dat mijn aandacht trok, wellichtook de link ernaast gezien naar het artikel "The Irish Soldiers of Mexico"van Michael Hogan. Daar staat het verhaal, uitvoerig en gedocumenteerd, met context en al. Aanrader.
Leonard Peltier: nog steeds onterecht gevangengehouden
Vandaag wordt Leonard Peltier 62 jaar. Dat is een goede aanleiding om aandacht te besteden aan een van de langst zittende politieke gevangenen in de Verenigde Staten.
Peltier is Native American, ‘Indiaans’, om dat dubieuze woord eenmalig te gebruiken. Het woord is raar: dat Columbus verdwaald was en dacht in India beland te zijn in 1492 is geen reden om de oorspronkelijke bewoners van het Amerikaanse continent blijvend met het bijbehorende etiket op te zadelen. Hij was activist in de American Indian Movement (AIM), een organisatie die in de eerste helft van de jaren zeventig gewapenderhand strijd voerde in het Pine Ridge reservaat, waar de Oglala, deel van de Lakota Nation, de inheems- Amerikaanse gemeenschap waartoe Peltier behoort, woonde.
Wereldbekend werd de AIM in 1973 toen hun activisten het dorpje Wounded Knee bezetten. Dat was een plek met een hoge symboolwaarde voor inheemse Amerikanen: daar vond in december 1890 het laatste grote bloedbad, aangericht door het Amerikaanse leger tegen een groep kleumende, hongerige en vrijwel weerloze oorspronkelijke Amerikanen plaats – van dezefde Oglala Natie.
De Amerikaanse staat beantwoordde de AIM-bezetting in 1973 met een beleg door de FBI. Dat duurde 71 dagen. Nadat de actie voorbij was – met twee doden aan AIM-kant en 1200 arrestaties – volgde op het Pine Ridge-reservaat bloedige jaren. AIM-activisten vochten tegen de FBI en tegen en door de collaborerende voorzitter van de Oglala-gemeenschap op Pine Ridge ingehuurde gewapende bendes. Feitel;ijk woedde er tegelijk een strijd tegen FBI-bezetting, en een burgeroorlog tussen AIM-verzetsstrijders en collaborateurs.
Bij een schietpartij tussen FBI en AIM in 1975 vielen aan FBI-kant twee doden. Daarvoor pakte de Amerikaanse staat Leonard Peltier op. Die heeft nooit ontkend dat hij bij de schietpartij betrokken was. Maar hij spreekt met grote klem tegen dat hij de twee manden in koelen bloede heeft omgelegd.
Het proces dat volgde was zo dubieus dat ook Amnesty International pleitte voor zijn vrijlating. Sinds jaar en dag nemen mensen het voor hem op, tot Subcomandante Marcos van de Zapatistas toe, die Peltier in 1999 een solidariteitsboodschap stuurde. Een enkeling komt met beweringen dat Peltier naderhand opgeschept zou hebben over de dood van de FBI-ers. Maar om iemand dertig jaar lang op te sluiten zijn beweringen niet genoeg – zeker niet als ze komen van een getuige die door de staat ‘onkostenvergoeding’ heeft gehad.
Leonard Peltier zit vast, niet vanwege een overtuigend aan hem toegeschreven moord, maar omdat hij zich teweer stelde tegen de onderdrukking van zijn volk. Hij is, net als Mumia Abu-Jamal, een zwarte activist die om soortgelijke redenen nog steeds vastzit, een politieke gevangene, en dient onmiddellijk te worden vrijgelaten.
De strijd voor vrijlating van Pakt deel uit van de strijd voor zelfbeschikking van de oorspronkelijke bevolking van de Verenigde Staten. Tegelijk is het een strijd tegen een justitie-apparaat dat de rechtvaardigheid aan haar laars lapt, en niet pas sinds de CIA-gevangenissen die momenteel tot zulke terechte verontwaardiging leiden.
Peltier zelf blijf positief. “Ik blijf bidden en hopen dat ik op een dag de steun die ik nodig heb krijg van het Amerikaanse volk en dat ik op een dag de gevangenis uit kan lopen. Ik ben vol hoop en mijn geest is sterk op mijn 63-ste levensjaar. Ik ga door met mijn voortdurende strijd.”
Meer lezen:
Leonard Peltier, “Crazy Horse in Chains – 30 years in Prison and the Struggle Continues”, Counternpuch, 13 september 2006 (zo kwam ik ook het feit dat Peltier vandaag jarig is op het spoor);
'Leonard Peltier Defense Committee – official website'
“
Dan Frosch, “The Truth about Leonard”, In These Times, 18 maart 2004 (hier vond ik het bericht over de getuige ten nadele van Leonard);
“Wounded Knee Siege: 1973:AIM”, op de website 'Redhawk’s Lodge', gewijd aan de cultuur van de Lakota Natie; een van de talloze stukken die een momentje Googlen naar Wounden Knee opleverde;
“Subcomandante Insurgente Marcos to Leonard Peltier”, Znet, oktober 1999.Geen inpoldering Markermeer a.u.b., ook niet op voorstel van de SP
De SP profileeert zich sinds jaar en dag als praktische voorvechter van natuurbescherming en milieubehoud. Kamerlid van het eerste uur Remi Poppe met allerlei acties tegen vervuilende bedrijven een stevige reputatie opgebouwd. De partij voerde actie tegen gasboring in de Biesbosch, zette zich in voor behoud van de Waddenzee. De SP nam begin van dit jaar deel aan het verzet tegen het kappen van een stuk bos bij Schinveld, waar bomen moesten wijken voor een aanvliegroute van AWACS-vliegtuigen van een NAVO-basis.
Wat de inzet van de SP sterk maakte was de koppeling die de partij maakte tussen de belangen van mensen onderaan tegen de top van de bedrijven, en de verdediging van natuur en milieu tegen diezelfde macht van grote ondernemers. Geen opgeklopte tegenstelling tussen mensen en het milieu, maar het inzicht dat armoede en sociale uitsluiting dezelfde wortel had als milieuverwoesting: het ongebreidelde winststreven van ondernemers. Voeg daarbij de activistische houding van de SP, gekoppeld aan de inzet om hun kritiek met stevig onderzoek te onderbouwen, en de reputatie van de SP als praktische milieupartij met antikapitalistische insteek is zeer verklaarbaar.
Jammer was vaak wel dat de SP de neiging had om haar acties op dit gebeid, net als rond andere thema, erg op eigen houtje te voeren en niet veel naar samenwerking op basis van gelijkwaardigheid te zoeken. Daar is trouwens de laatste jaren wel een en ander ten goed e veranderd: zelf herinner ik mij uit 1995 de deelname van de SP aan een breed comité tegen de Franse kernproeven van dat jaar. Dat comité organiseerde en redelijk forse demonstratie in Amsterdam.
Hoe bleek steekt bij dit alles toch de huidige SP af, als we naar het concept-programma kijken. Hoofdstuk 7 ervan heet Beter groen, en omvat het voorgestane milieubeleid van de partij. Dat begint met paragrafen over de positie van de boeren, met name de armeren onder hen – niet verkeerd op zich, maar ook niet rechtstreeks milieubeleid. Op de paragraaf over dierenwelzijn is weinig aan te merken, en ook het idee om werk te maken van energiebesparing is onberispelijk. Maar het is allemaal wel weer heel voorzichtig, een reeks van vriendelijke goede voornemens.
En vooral: het is heel beleidsmatig, de activistische toonzetting is vrijwel verdwenen. Nergens ziet de SP kennelijk een rol weggelegd voor een actief agerende milieubeweging. Niet als waakhond tegen een door projectontwikkelaars aangejaagd beleid. Niet als bron voor expertise die onafhankelijk van gevestigd gezag op oppermachtig ondernemerdom naar voren gebracht wordt. Niet als kracht waarvoor een partij als de SP een natuurlijke partner en bondgenoot is – of zou moeten zijn.
Alleen het losser raken van de band tussen de SP,als een steeds bestuurlijker wordende partij, en een activistisch georiënteerde milieubeweging, kan naar mijn idee verklaren dat er minstens één onzalig plan het SP-programma binnen is gedrongen: het voorstel tot een onderzoek om de Markerwaard in te polderen. Dit staat er: “Naast een snelle uitbouw van de Ecologische Hoofdstructuur willen we in de komende kabinetsperiode een onderzoek laten uitvoeren om het Markermeer in te polderen. Tussen Amsterdam is veel behoefte aan nieuw land voor woningen en recreatie, maar ook aan nieuwe natuur met een hogere ecologische waarde. Door in dit gebied ruimte te geven aan nieuwe natuur zou in Nederland naast het Waddengebied, onze enige wildernis van internationale betekenis, een natuurgebied van formaat kunnen staan.” En in het lijstje voorstellen lezen we onder punt 7.2: “We laten onderzoeken hoe in het Markermeer een groot natuurgebied kan ontstaan.”
Het is ongelofelijk, maar het staat er echt. Maar ik heb een mededeling voor de programmaschrijvers van de SP: dat grote natuurgebied ligt daar al, dat heet het Markermeer. Een groot stuk open water, gebied waar vissen zwemmen, maar tevens ook waar duizenden vogels rust en eten vinden.
Toegegeven, dat Markermeer heeft niet het knuffelgehalte van de zeehondjes van Greenpeace, het is geen kijkcijferkanon zoals de Komodovaranen van Steve Irwin, en noch landschappelijk, noch qua reputatie kan het tippen aan het Naardermeer. Maar waarom ons druk maken over het behoud van het Naardermeer als tegelijk de plek waar aalscholvers uit dat Naardermeer vis kunnen vangen, dreigt te worden ingepulderd?
En waarom? Om nieuwe natuur te maken!? Ik zou zeggen: geen nieuwe natuur voor de oude op is, het idee dat natuur een soort park is dat je naar believen aan kunt leggen en af kunt wegen tegen het slopen van oude natuur – het is denken als boekhouders, niet als milieubeschermers. Natuur leg je niet aan, natuur laat je de ruimte, dan doet de natuur het uitstekend zelf.
En dan de inpoldering zelf – want die gaat aan de aanleg van zulke prachtige nieuwe natuur vooraf. Die aanleg betekent: bouwbedrijven aan de slag, onrust in het gebied, energieverbuik op grote schaal, vervuiling, een feest voor duurbetaalde consultants en projectontwikkelaars die hun begroting met 100 of 200 of 300 procent gaan overschrijden, zoals altijd gebeurt. Dat levert dan weer een Parlementaire Enquete op, ongetwijfeld.
En als die polder er dan ligt, met dank aan die projectontwikkelaars, gelooft de SP dan dat aanleg van natuur in die polder voorrang gaat krijgen boven de favoriete activiteit van diezelfde projectontwikkelaars: woningen, bedrijven, prestigeprojecten? Het hele idee om de Markerwaaard aan te leggen versterkt juist die belangen die natuur en milieu bedreigen, en die aan de al te grootschalige aanleg van natuur weerstand zullen bieden – vanuit een versterkte machtspositie, met dank aan dit SP-plan dat de deur voor zoiets open zet.
Kennelijk is de SP vergeten dat mensen die zich druk maakten over het milieu in de late twintigste eeuw stelling genomen hebben tegen de inpoldering van het Markermeer. Die stellingname blijkt uit berichtgeving uit 1997 van de Vereniging Milieudefensie. En er is, neem ik aan, niet voor niets een Vereniging tot Behoud van het IJsselmeer. Is de SP daar te rade gegaan voor advies, voor ze met dit absurde vorstel kwam? Het is te hopen dat de partij snel op haar schreden terugkeert en vanuit haar eerdere, antikapitalistische en activistische invalshoek, de resterende natuur helpt verdedigen en het milieu helpt redden – tegen allerlei plannen en ideetjes ten gunste van projectontwikkelaars in.
maandag 11 september 2006
Loose Change, rammelende claims
Eindelijk heb ook ik 'Loose Change' bekeken, de documentaire over 9/11 waarin de theorie dat de aanslagen van die dag een 'inside job' waren vanuit (mensen in) de Bush-regering en/of het inlichtengenapparaat van de VS. De film cirkuleert al maanden op internet en via doorgekopieerde CD's en heeft een soort cultstatus bereikt.
Ik was al een tijdje van plan om hem te gaan bekijken, op zoek als ik was en ben naar een bevredigend antwoord op de vraag of er iets in zit, in die theorie van 'ze hebben het zelf gedaan'. Gisteren zond BNN hem uit, en dank zij het weblog van Jan Marijnissen waar een stukje over aan 9/11 gewijde TVprogramma's stond, kwam ik daar nog net op tijd achter Zo, toch eens wat aardigs over de SP-aanvoerder gezegd, na mijn welgemeende onvriendelijkheden over het SP-programma van de afgelopen tijd. Bedankt, Jan...
De film is meeslepend kijkvoer. In hoog tempo krijgen we de aanloop - met de waarschuwingen dat er iets op handen was, de aanval op het Pentagon - een kruisraket, geen vliegtuig, volgens Loose Change; het instorten van de WTC-gebouwen (kwestie van een van te voren voorbereide 'controlled demolition', aldus de film); de crash van het vierde vliegtuig in Pennsylvania (dat vliegtuig is veilig elders geland, zegt de film), de aandelenhandel-met-voorkennis vlak voor de aanslagen; de Bin Lade-video van novembder, een overduidelijke fake zoals de film probeert aan te tonen.
Het gaat in een zodanig tempo dat de kijker weinig tijd krijgt om argumenten te wegen, ritmisch-pompende achtergronddeun voert de spanning op, de stem die het ene verdachte feit na het andere voordraagt, klinkt onderkoeld-dreigend, op een bepaalde manier meeslepend. Vooral daardoor deed de film denken aan Oliver Stone's film JFK, vooral de scene waarom Kevin Kostner, in zijn rol als advocaat, zijn slotpleidooi houdt waarin hij de hele samenzwering die Kennedy het leven kostte, uit de doeken doet.
Maar JFK is een speelfilm en claimt geen historische waarheid weer te geven. Loose Change wel. De film is onderdeel van wat door aanhangers, niet zonder arrogantie, de '9/11 Truth Movement' genoemd wordt: de kringen van mensen die zeggen dat het type samenwzering zoals Loose Change dat schetst, de realiteit weergeven. De film, en andere documentatie waarmee die'Waarheidsbeweging' mee komt, dienen dan ook niet allereerst als artistiek product ('meeslepend, goed gemaakt') gewogen te worden, maar getest op hun aantoonbare waarheidsgehalte. En op die gronden vallen ze toch op allerlei punten door de mand.
Dat bleek al toen ik zelf eens op de website van Loose Change ging rondneuzen. Daarom staat keurig aangegeven waarop de filmmakers hun beweringen baseren. Zo ook de uitspraak dat de brugemeester van Los Angeles een tip had gekregen om op 9/11 niet per vliegtuig naar New York te komen. En volgens een bericht zou die tiop afkomstig zijn van niemand minder dan van Condoleeza Rice, destijds veiligheidsadviseur van Bush. Een toch wel spectaculaire onthulling, leek me zo.
Welnu, ik klik door en beland op 'Action Report on-line', een mij totaal onbekende website. Recht, in een grijs kaderjre, zie ik staan: 'David Irving comments' - waarna Irving vertelt dat hij op Pacifica radio deze onthulling heeft gehoord. Irving is iemand die keer op keer in het nieuws omdat hij de massamoord op Joden keer op keer gerelativeerd heeft, tiwijfel zaait over de gaskamers en dergelijke. een Holocaust-ontkenner dus, en in Oostenrijk ook veroordeeld. Natuurlijk kan ook een nazi-sympathisant af en toe per ongeluk iets zeggen dat feitelijk klopt. Maar als onderbouwing van een belangrijke onthulling moet verlopen via een kwalijk ruikend iemand als Irving dan slaat dat voor mij een grote deuk in de geloofwaardigheid van een film. Als zoiets al gebeurt na een eerste check van een enkele bewering, dan voorspelt dat niet zo veel goeds.
En ik was nu net zo opgelucht dat Loose Change niet ontsierd werd door het, door delen van de 'Truth movement' verspreide spookverhaal van de 4000 Israeli's (later zeklfs: 4000 joden), die vanwege een waarschuwing uit de Twin Towers gered zoiuden zijn - een element het idee dat er ook hier sprake zou zijn van een 'joods complot', een wijze van denken waar delen van de Trutch movement vatbaar voior zijn en op zichzelf al een reden voor grote terughoudendheid voor linkse mensen jegens die 'waarheidsbeweging'.
Hoe zwak Loose Change staat in veel van de daarin gedane beweringen staan, maakte bijvoorbeeld de uitzending van Zembla, gisteravond uitgezonden door de VARA, pal voor Loose Change, duidelijk. Daarin kwam een zeker C.Vermeeren. docent vliegtuigbouwkunde in Delft, aan het woord. Die kreeg van studenten steeds meer vragen over 9/11, en hij besloot studenten de gelegenheid te geven het eens uit te zoeken. De theorie dat de instorting van de Twin Towers niet vanwege de vliegtuigcrash maar enkel vanwege aangebrachte explosieven kan hebben plaatsgevonden, houdt volgtens die studenten geen stand. Ook de bewering dat alleen een raket, geen vliegtuig, het Pentagon kan hebben getroffen, overleeft hun onderzoek niet.
Zembla komt ook met D. Jowenko, een Nederlandse expert in 'controlled demolition'. Hij bekijkt video's van de instirtende Twin Towers en zegt dat duidelijk te zien is dat die niet door controlled demolition zijn neergehaald. Probleem bij zoiets is wel dat hier de experts elkaar doodgewoon tegenspreken. in de VS zijn veel deskundigen van hetzelfde overtuigd, maar Loose Change weet ook mensen aan te voeren die de ;'controlled demolition'-theorie ondersteunen. Als niet-bouwkundig expert is zoiets voor de kijker onmogelijk goed te beoordelen.
Ik ga bij zoiets af om de vraag: wat is waarschijnlijk. En dan voel ik erg veel voor wat Stephen Solz op zijn weblog betoogt: de theorie dat de gebouwen door mensen vana uit de Bush-regering zelf zijn opgeblazen, en dat de kapingen en de vliegtuigcrash in scene gezet zouden zijn, vraagt van ons om te geloven dat de klunzen die nog geen invasie van Irak enigszins effectieve follow-up wisten te geven, tegelijk zo'n perfecte operatie op 9/11 konden klaarspelen. En vervolgens slagen ze erin om zo ongeveer iedereen stil te houden, vijf jaar lang. Een waarschijnlijke theorie, die van de 'inside job'? Nee, een hoogst absurde, en om dat te zien hoef ik geen bouwkunde te hebben gestudeerd. Het idee dat de gebouwen echt zijn neergehaald door gekaapte vliegtuigen is dan toch een flink stuk minder onwaarschijnlijk.
Geen inside job dus - maar de theorie van de 'inside knowledge', het idee dat in hoge kringen bekend was dat er iets op handen was, staat een stuk sterker. Het derde ingestorte gebouw - WTC-7 - is al een ander geval. Jowenko - kennelijk niet op de hoogte dat er nog een derde gebouw naar beneden was gekomen - bekijkt daarvan ook de beelden en is resoluut: dat moet controlled demolition geweest zijn. Daarmee krijgt een onderdeel van de theorie van Loose Change wel steun. Juist in WTC 7 zaten kantoren van CIA, Secret Service - maar ook van de SEC, belast met toezicht op de beurs, en dus ook van handel in voorkennis. In WTC 7 was dus nogal wat te verbergen.
Want juist het verhaal dat er oop grote schaal met voorkennis is gehandeld wordt ook door Zembla niet onderuitgehaald. Integendeel, daarvan vindt het programma nogal wat aanwijzingen. En dat betekent dat er van te voren wel degelijk iets bekend was over de komende aanslagen, dat invloedrijke mensen dat nieuws doorspeelden aan rijke mensen die er hun voordeel mee deden. Loose Change, gecombineerd met de Zembla-uitzending van gisterenavond - ze versterken wel degelijk mijn indruk dat 9/11, althans elementen eruit, van tevoren bekend waren hoog in de Amerikaanse top - en dat ze niet adequaat hebben ingegrepen. Dat daarbij de overweging dat een spectaculaire aanslag het de neoconservatieven extra makkelijk zou maken om de voorgenomen politiek van buitenlandse agressie en binnenlandse agressie met grote voortvarendheid ten uitvoer te leggen, kan helemaal niet worden uitgesloten.
Maar dat 9/11 de machthebbers goed uitkwam, dat ze er heel handig gebruik van wisten te maken, dat ze zoiets nodig hadden voor hun plannen - dat is op zich geen enkel bewijs voor de bewering dat ze het zelf bewust hebben toegelaten, laat staan dat ze het zelf zouden hebben gedaan. Loose Change is een hip vormgegeven hypothese over 9/11, die met dezelfde scepsis dient te worden benaderd als de, terecht in discrediet geraakte, regeringsversie van 9/11. Niet minder maar ook niet meer.
Ik was al een tijdje van plan om hem te gaan bekijken, op zoek als ik was en ben naar een bevredigend antwoord op de vraag of er iets in zit, in die theorie van 'ze hebben het zelf gedaan'. Gisteren zond BNN hem uit, en dank zij het weblog van Jan Marijnissen waar een stukje over aan 9/11 gewijde TVprogramma's stond, kwam ik daar nog net op tijd achter Zo, toch eens wat aardigs over de SP-aanvoerder gezegd, na mijn welgemeende onvriendelijkheden over het SP-programma van de afgelopen tijd. Bedankt, Jan...
De film is meeslepend kijkvoer. In hoog tempo krijgen we de aanloop - met de waarschuwingen dat er iets op handen was, de aanval op het Pentagon - een kruisraket, geen vliegtuig, volgens Loose Change; het instorten van de WTC-gebouwen (kwestie van een van te voren voorbereide 'controlled demolition', aldus de film); de crash van het vierde vliegtuig in Pennsylvania (dat vliegtuig is veilig elders geland, zegt de film), de aandelenhandel-met-voorkennis vlak voor de aanslagen; de Bin Lade-video van novembder, een overduidelijke fake zoals de film probeert aan te tonen.
Het gaat in een zodanig tempo dat de kijker weinig tijd krijgt om argumenten te wegen, ritmisch-pompende achtergronddeun voert de spanning op, de stem die het ene verdachte feit na het andere voordraagt, klinkt onderkoeld-dreigend, op een bepaalde manier meeslepend. Vooral daardoor deed de film denken aan Oliver Stone's film JFK, vooral de scene waarom Kevin Kostner, in zijn rol als advocaat, zijn slotpleidooi houdt waarin hij de hele samenzwering die Kennedy het leven kostte, uit de doeken doet.
Maar JFK is een speelfilm en claimt geen historische waarheid weer te geven. Loose Change wel. De film is onderdeel van wat door aanhangers, niet zonder arrogantie, de '9/11 Truth Movement' genoemd wordt: de kringen van mensen die zeggen dat het type samenwzering zoals Loose Change dat schetst, de realiteit weergeven. De film, en andere documentatie waarmee die'Waarheidsbeweging' mee komt, dienen dan ook niet allereerst als artistiek product ('meeslepend, goed gemaakt') gewogen te worden, maar getest op hun aantoonbare waarheidsgehalte. En op die gronden vallen ze toch op allerlei punten door de mand.
Dat bleek al toen ik zelf eens op de website van Loose Change ging rondneuzen. Daarom staat keurig aangegeven waarop de filmmakers hun beweringen baseren. Zo ook de uitspraak dat de brugemeester van Los Angeles een tip had gekregen om op 9/11 niet per vliegtuig naar New York te komen. En volgens een bericht zou die tiop afkomstig zijn van niemand minder dan van Condoleeza Rice, destijds veiligheidsadviseur van Bush. Een toch wel spectaculaire onthulling, leek me zo.
Welnu, ik klik door en beland op 'Action Report on-line', een mij totaal onbekende website. Recht, in een grijs kaderjre, zie ik staan: 'David Irving comments' - waarna Irving vertelt dat hij op Pacifica radio deze onthulling heeft gehoord. Irving is iemand die keer op keer in het nieuws omdat hij de massamoord op Joden keer op keer gerelativeerd heeft, tiwijfel zaait over de gaskamers en dergelijke. een Holocaust-ontkenner dus, en in Oostenrijk ook veroordeeld. Natuurlijk kan ook een nazi-sympathisant af en toe per ongeluk iets zeggen dat feitelijk klopt. Maar als onderbouwing van een belangrijke onthulling moet verlopen via een kwalijk ruikend iemand als Irving dan slaat dat voor mij een grote deuk in de geloofwaardigheid van een film. Als zoiets al gebeurt na een eerste check van een enkele bewering, dan voorspelt dat niet zo veel goeds.
En ik was nu net zo opgelucht dat Loose Change niet ontsierd werd door het, door delen van de 'Truth movement' verspreide spookverhaal van de 4000 Israeli's (later zeklfs: 4000 joden), die vanwege een waarschuwing uit de Twin Towers gered zoiuden zijn - een element het idee dat er ook hier sprake zou zijn van een 'joods complot', een wijze van denken waar delen van de Trutch movement vatbaar voior zijn en op zichzelf al een reden voor grote terughoudendheid voor linkse mensen jegens die 'waarheidsbeweging'.
Hoe zwak Loose Change staat in veel van de daarin gedane beweringen staan, maakte bijvoorbeeld de uitzending van Zembla, gisteravond uitgezonden door de VARA, pal voor Loose Change, duidelijk. Daarin kwam een zeker C.Vermeeren. docent vliegtuigbouwkunde in Delft, aan het woord. Die kreeg van studenten steeds meer vragen over 9/11, en hij besloot studenten de gelegenheid te geven het eens uit te zoeken. De theorie dat de instorting van de Twin Towers niet vanwege de vliegtuigcrash maar enkel vanwege aangebrachte explosieven kan hebben plaatsgevonden, houdt volgtens die studenten geen stand. Ook de bewering dat alleen een raket, geen vliegtuig, het Pentagon kan hebben getroffen, overleeft hun onderzoek niet.
Zembla komt ook met D. Jowenko, een Nederlandse expert in 'controlled demolition'. Hij bekijkt video's van de instirtende Twin Towers en zegt dat duidelijk te zien is dat die niet door controlled demolition zijn neergehaald. Probleem bij zoiets is wel dat hier de experts elkaar doodgewoon tegenspreken. in de VS zijn veel deskundigen van hetzelfde overtuigd, maar Loose Change weet ook mensen aan te voeren die de ;'controlled demolition'-theorie ondersteunen. Als niet-bouwkundig expert is zoiets voor de kijker onmogelijk goed te beoordelen.
Ik ga bij zoiets af om de vraag: wat is waarschijnlijk. En dan voel ik erg veel voor wat Stephen Solz op zijn weblog betoogt: de theorie dat de gebouwen door mensen vana uit de Bush-regering zelf zijn opgeblazen, en dat de kapingen en de vliegtuigcrash in scene gezet zouden zijn, vraagt van ons om te geloven dat de klunzen die nog geen invasie van Irak enigszins effectieve follow-up wisten te geven, tegelijk zo'n perfecte operatie op 9/11 konden klaarspelen. En vervolgens slagen ze erin om zo ongeveer iedereen stil te houden, vijf jaar lang. Een waarschijnlijke theorie, die van de 'inside job'? Nee, een hoogst absurde, en om dat te zien hoef ik geen bouwkunde te hebben gestudeerd. Het idee dat de gebouwen echt zijn neergehaald door gekaapte vliegtuigen is dan toch een flink stuk minder onwaarschijnlijk.
Geen inside job dus - maar de theorie van de 'inside knowledge', het idee dat in hoge kringen bekend was dat er iets op handen was, staat een stuk sterker. Het derde ingestorte gebouw - WTC-7 - is al een ander geval. Jowenko - kennelijk niet op de hoogte dat er nog een derde gebouw naar beneden was gekomen - bekijkt daarvan ook de beelden en is resoluut: dat moet controlled demolition geweest zijn. Daarmee krijgt een onderdeel van de theorie van Loose Change wel steun. Juist in WTC 7 zaten kantoren van CIA, Secret Service - maar ook van de SEC, belast met toezicht op de beurs, en dus ook van handel in voorkennis. In WTC 7 was dus nogal wat te verbergen.
Want juist het verhaal dat er oop grote schaal met voorkennis is gehandeld wordt ook door Zembla niet onderuitgehaald. Integendeel, daarvan vindt het programma nogal wat aanwijzingen. En dat betekent dat er van te voren wel degelijk iets bekend was over de komende aanslagen, dat invloedrijke mensen dat nieuws doorspeelden aan rijke mensen die er hun voordeel mee deden. Loose Change, gecombineerd met de Zembla-uitzending van gisterenavond - ze versterken wel degelijk mijn indruk dat 9/11, althans elementen eruit, van tevoren bekend waren hoog in de Amerikaanse top - en dat ze niet adequaat hebben ingegrepen. Dat daarbij de overweging dat een spectaculaire aanslag het de neoconservatieven extra makkelijk zou maken om de voorgenomen politiek van buitenlandse agressie en binnenlandse agressie met grote voortvarendheid ten uitvoer te leggen, kan helemaal niet worden uitgesloten.
Maar dat 9/11 de machthebbers goed uitkwam, dat ze er heel handig gebruik van wisten te maken, dat ze zoiets nodig hadden voor hun plannen - dat is op zich geen enkel bewijs voor de bewering dat ze het zelf bewust hebben toegelaten, laat staan dat ze het zelf zouden hebben gedaan. Loose Change is een hip vormgegeven hypothese over 9/11, die met dezelfde scepsis dient te worden benaderd als de, terecht in discrediet geraakte, regeringsversie van 9/11. Niet minder maar ook niet meer.
zaterdag 9 september 2006
Voorzichtigheden en verontrustende zaken: meer over het SP-programma
Het concept-verkiezingsprogramma van de SP vertoont deels voorspelbare, deels ook zeer verontrustende elementen. Voorspelbaar waar het een reeks beleidsvoorstellen betreft die goed zijn, maar voor wie de SP volgt weinig wereldschokkend. Verontrustend, waar het om wezenlijke breuken gaat met werkelijk linkse opvattingen.
Voorzichtigheid troef
Van een Socialistische Partij vind ik het niet meer dan vanzelfsprekend dat die zegt: "goede kinderopvang is een basisvoorziening en wordt gratis", en "het sociaal minimum wordt in 4 jaar tijd met 10 procent verhoogd." Volledige werkgelegenheid als beleidsdoelstelling, arbeidsbemiddeling die uit handen van de commercie wordt gehaald en bij de gemeenten komt, verhoging van WAO en WIA van 70 naar 75 procent, een wetteklijk recht op betaald ouderschapsverlof - allemaal uit hoofdstuk twee van het programma,Beter delen, - het is de goeie richting. In hoofdstuk drie, Beter zorgen, valt veel goeds te lezen over de noodzaak om markt en bureaucratie terug te dringen uit de zorg en patienten en personeel centraal te stellen. Hoofdstuk vijf, Beter leren, die iets soortgelijks voor onderwijs. beide hoofdstukken dringen er ook op aan de doorgeslagen schaalvergroting in gezondheidszorg en onderwijs terug te dringen. Weinig op aan te merken allemaal, op zichzelf.
En toch bevalt het me niet, dat programma. Deels komt dat door de dingen die er niet in staan, en deels door de halfslachtigheid van veel van wat er wel staat. Zo lezen we wel over de afschaffing van eigen bijdrage in de zorg en van de no-claim-korting. Maar het nieuwe zorgstelsel, waar deze zaken deel van uitmaken en waar de SP zo fel en zo terecht protest tegen heeft geprotesteerd, blijft als zodanig intact. We lezen wel, in hoofdstuk 6, Beter wonen: "gratis openbaar vervoer wordt mogelijk voor jongeren onder de 12 jaar, met begeleiding, en ouderen boven de 65 jaar." Prima - maar waarom niet het beleidsdoel naar voren gebracht wordt om op termijn het openbaar vervoer als zodanig tot basisvoorziening, gratis voor eenieder beschikbaar gemaakt, is mij onduidelijk. Sociaaldemocraten in de Vlaamse stad Hasselt halen hier de SP links in. Waarom reclame en sponsoring in het onderwijs wat de SP betreft slechts moeten worden beperkt, en niet gewoon worden afgeschaft, is me een raadsel.
Het is allemaal een beetje alsof we hier niet een principieel verkiezingsprogramma van een socialistische partij lezen, maar het resultaat van onderhandelingen van de SP met de partij van Wouter Bos. Ik heb nieuws voor de SP-programmamakers: die onderhandelingen, als ze komen, zullen van dit al veel te tamme programma nog veel meer afschrapen.
Maar bij dit alles gaat het nog om beleid dat de goede kant op wijst. Voor hele stukken van dit programma geldt echter iets geheel anders: de passage over criminaliteit zou zo in een VVD-beleidstekst kunnen staan. En de passages over 'maatschappelijke verantwoord ondernemen' hoort in een socialistisch partijprogramma evenmin thuis, net zomin als de lofzang op de kleine ondernemers en hun rol.
Ondernemers te vriend
Om met dat laatste te beginnen. 'Kleine ondernemers meer waarderen', heet een paragraaf uit hoofdstuk twee. Die worden immers "terecht de motor van de economie" genoemd en vormen "de plek waar de meeste banen worden gemaakt." Dus moeten zij tegemoet worden gekomen door minder regelgeving en krijgen ze verhoging van belastingaftrek in het vooruitzicht gesteld. Nu is er niks mis met inkomenssteun aan piepkleine ondernemers op of onder het bestaansminimum. Maar die dient dan echt inkomenssteun te zijn aan de mens die onderneemt, geen steun aan de onderneming op zich. Immers, hoe klein die onderneming ook mag zijn - de dynamiek van concurrentie en groei os ook hen eigen. Een partij die echt wil breken met de markt gaan niet de kleine ondernemers tegen de grotere steunen.
Deze houding hangt met een dieper probleem in het SP-programma samen: de houding tegen ondernemers en tegen het winstmotief als zodanig. Ik citeer uit hoofdstuk twee, uit de de passage getiteld 'Verantwoord ondernemen bevorderen': "Ondernemers hebben naast vakbonden een belangrijke stem in de politiek." Het wordt als feit vermeld, zonder kritiek op dat feit. Blijkbaar vindt de SP die "belangrijke stem van ondernemers" op zich geen probleem. Dat serieuze socialistische politiek de macht van ondernemers als probleem ziet, als macht die teniet gedaan moet worden of op zijn minst flink teruggedrongen - geen spoor daarvan, geen hint in die richting in deze passage.
Ik citeer verder: "Dat geeft hen ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid. Veel ondernemers laten zich te eenzijdig leiden door winstmaximalisatie en hebben te weinig ook voor andere functies van het ondernemen, zoals het creeren en instandhouden van werk." Vervolgens pleit de SP voor overheidssteun aan 'maatschappelijk verantwoorde' vormen van ondernemen, zij "die er met de pet naar gooien, mogen worden aangepakt."
Hier doet de SP alsof een eenzijdig streven naar winstmaximalisatie een kwestie is van onvoldoende maatschappelijk besef of verantwoordelijkheidsgevoel, van een asociale mentaliteit. Dat gaat er aan voorbij dat in een markteconomie, in het werkelijk bestaande kapitalisme. winstbejag aan ondernemerskant levensnoodzaak is voor een ondernemer die zich staande moet houden in de concurrentieslag. Aandacht voor werkgelegenheid, arbeidsomstandigheden, voor bestrijding van discriminatie en van milieubederf - het kost geld. Wie daarop bezuinigt behaalt kostenvoordeel en komt in de concurrentie op voorsprong.
Ondernemers zullen niet vrijwillig een achterstand riskeren door van dit soort bezuinigingen af te zien en zelfs extra aandacht voor sociale- en milieudoelstellingen te hebben. Slechts bindend opgelegd beleid, opgelegd aan de ondernemers, kan voorrang voor zulke beleidsdoelen afdwingen. Er is nog nooit een lammetje gered door de leeuw op te roepen zich van zijn maatschappelijke verantwoordelijkheid voor schapen bewust te worden.
In de passages die ik zojuist aanhalade blijkt duidelijk: de SP heeft het idee om een markteconomie, met wist als hoofddoel, om te vormen in een democratisch gestuurde economie met menselijke behoeften als hoofddoel, feitelijk losgelaten. Aanpassing van het huidige kapitalisme, daarmee neemt de SP steeds openlijker genoegen.
Ook SP doet mee aan criminaliteitshype
Kwalijk zijn de passages die de SP wijdt aan criminaliteit en terrorisme. Ik ga citeren, deze keer uit hoofdstuk 4: "Betere veiligheid". "Criminaliteit is volgens veel mensen een van de grootste maatschappelijke problemen. de cijfers bevestigen dat: in de laatste veertig jaa vertienvoudigde het aantal bij de politie bekende misdrijven. Vernielingen diefstal en geweld vormen het grootste deel van de 4,6 miljoen delicten waarvan burgers elk jaar het slachtoffer worden."
Een paar vragen: is het aantal delicten echt zo gegroeid - of komen delicten eerder onder de aandacht? Al;s er van echte groei sprake is, zou dat misschien te maken kunnen hebben met de bestaansopnzekerheid waar miljoenen mensen na dertig jaar van bezuinigingen en na een, door massale ontslagen en flexibele banen (uitzendwerk, losvaste contracten) steeds grotere onzekerheid voor veel mensen? Juist van de SP verwacht ik dat die samenhang tussen sociale afbraak en groeiende criminaliteit naar voren gehaald wordt. Verkeerde verwachting, helaas.
Even verderop: "Mensen willen meer veiligheid, terwijl politie en justitie weinig mogelijkheden hebben om daders op te sporen en te bestraffen." Dat is feitelijk een pleidooi voor een sterker en machtiger politie- en justitie-apparaat. En ja hoor, ook de SP pleit voor meer blauw op straat: "1500 extra agenten op strata, door te investeren in wijkagenten, wijkteams en toezichthouders (...) camera's kunnen helpen, maar zijn geen volwaardig alternatief voor de agent." Ik merk op dat het oprukkende camera-toezicht - een aantasting van privacy, een gevaarlijke versterking van de staatsmacht - niet principieel wordt afgewezen. En ik constateer een naief geloof in de agent als boevenvanger. - of een bereidheid om de VVD en de Telegraaf-redactie op dit thema naar de mond te praten.
Dat heel veel van de angst bij mensenvoor criminaliteit waar ook dit programma naar verwijst, een product is van gecalculeerde media-aandacht en misleidende retoriek van rechtse politici - niets blijkt daarvan in deze passages. Zelfs twee mensen op een cel - nog niet zo lang geleden terecht taboe bij de meeste politieke partijen - mag van de SP, zij het alleen voor zeer kort gestraften. maar hiermee overschrijdt de SP weer een principiele grens.
Allerlei zinnige ideen over resocialisatie, onderwijs in de cel, het inzicht dat psychiatrische patienten niet in een cel horen - het staat er allemaal ook wel. Maar het weegt niet op tegen de keus die de SP hier maakt om ook op dit thema de agende van rechts te beantwoorden met in essentie rechts beleid. Dat is niet waar de SP ooit voor is opgericht, en het is ook niet de manier om een groeiend aantal mensen dat linkse alternatieven zoekt rechts beleid, echt hoop en inspiratie te blijven bieden. Het is dat andere partijen ruimschoots erger zijn dan zelfs tegenover deze SP - anders was ik ook als kiezer allang op weg naar de uitgang. Hopelijk steekt er ook binnen de SP een storm van protest op tegen de hierboven geschetste zijweg naar rechts.
Zie over het SP-programma ook:
*"Afschaffen NAVO hoort in SP-programma", van de Internationale Socialisten;
*"SP gaat de NAVO veranderen!" , op het weblog "Goed-Fout" - goed om te zien dat dit weblog, van de onvolprezen Noke Wan, ook nieuw leven is ingeblazen met een digitale verhuizing!
*Zelf schreef ik onlangs: "SP en VVD: stuitende overeenkomst over 'onze democratie' ".
Voorzichtigheid troef
Van een Socialistische Partij vind ik het niet meer dan vanzelfsprekend dat die zegt: "goede kinderopvang is een basisvoorziening en wordt gratis", en "het sociaal minimum wordt in 4 jaar tijd met 10 procent verhoogd." Volledige werkgelegenheid als beleidsdoelstelling, arbeidsbemiddeling die uit handen van de commercie wordt gehaald en bij de gemeenten komt, verhoging van WAO en WIA van 70 naar 75 procent, een wetteklijk recht op betaald ouderschapsverlof - allemaal uit hoofdstuk twee van het programma,Beter delen, - het is de goeie richting. In hoofdstuk drie, Beter zorgen, valt veel goeds te lezen over de noodzaak om markt en bureaucratie terug te dringen uit de zorg en patienten en personeel centraal te stellen. Hoofdstuk vijf, Beter leren, die iets soortgelijks voor onderwijs. beide hoofdstukken dringen er ook op aan de doorgeslagen schaalvergroting in gezondheidszorg en onderwijs terug te dringen. Weinig op aan te merken allemaal, op zichzelf.
En toch bevalt het me niet, dat programma. Deels komt dat door de dingen die er niet in staan, en deels door de halfslachtigheid van veel van wat er wel staat. Zo lezen we wel over de afschaffing van eigen bijdrage in de zorg en van de no-claim-korting. Maar het nieuwe zorgstelsel, waar deze zaken deel van uitmaken en waar de SP zo fel en zo terecht protest tegen heeft geprotesteerd, blijft als zodanig intact. We lezen wel, in hoofdstuk 6, Beter wonen: "gratis openbaar vervoer wordt mogelijk voor jongeren onder de 12 jaar, met begeleiding, en ouderen boven de 65 jaar." Prima - maar waarom niet het beleidsdoel naar voren gebracht wordt om op termijn het openbaar vervoer als zodanig tot basisvoorziening, gratis voor eenieder beschikbaar gemaakt, is mij onduidelijk. Sociaaldemocraten in de Vlaamse stad Hasselt halen hier de SP links in. Waarom reclame en sponsoring in het onderwijs wat de SP betreft slechts moeten worden beperkt, en niet gewoon worden afgeschaft, is me een raadsel.
Het is allemaal een beetje alsof we hier niet een principieel verkiezingsprogramma van een socialistische partij lezen, maar het resultaat van onderhandelingen van de SP met de partij van Wouter Bos. Ik heb nieuws voor de SP-programmamakers: die onderhandelingen, als ze komen, zullen van dit al veel te tamme programma nog veel meer afschrapen.
Maar bij dit alles gaat het nog om beleid dat de goede kant op wijst. Voor hele stukken van dit programma geldt echter iets geheel anders: de passage over criminaliteit zou zo in een VVD-beleidstekst kunnen staan. En de passages over 'maatschappelijke verantwoord ondernemen' hoort in een socialistisch partijprogramma evenmin thuis, net zomin als de lofzang op de kleine ondernemers en hun rol.
Ondernemers te vriend
Om met dat laatste te beginnen. 'Kleine ondernemers meer waarderen', heet een paragraaf uit hoofdstuk twee. Die worden immers "terecht de motor van de economie" genoemd en vormen "de plek waar de meeste banen worden gemaakt." Dus moeten zij tegemoet worden gekomen door minder regelgeving en krijgen ze verhoging van belastingaftrek in het vooruitzicht gesteld. Nu is er niks mis met inkomenssteun aan piepkleine ondernemers op of onder het bestaansminimum. Maar die dient dan echt inkomenssteun te zijn aan de mens die onderneemt, geen steun aan de onderneming op zich. Immers, hoe klein die onderneming ook mag zijn - de dynamiek van concurrentie en groei os ook hen eigen. Een partij die echt wil breken met de markt gaan niet de kleine ondernemers tegen de grotere steunen.
Deze houding hangt met een dieper probleem in het SP-programma samen: de houding tegen ondernemers en tegen het winstmotief als zodanig. Ik citeer uit hoofdstuk twee, uit de de passage getiteld 'Verantwoord ondernemen bevorderen': "Ondernemers hebben naast vakbonden een belangrijke stem in de politiek." Het wordt als feit vermeld, zonder kritiek op dat feit. Blijkbaar vindt de SP die "belangrijke stem van ondernemers" op zich geen probleem. Dat serieuze socialistische politiek de macht van ondernemers als probleem ziet, als macht die teniet gedaan moet worden of op zijn minst flink teruggedrongen - geen spoor daarvan, geen hint in die richting in deze passage.
Ik citeer verder: "Dat geeft hen ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid. Veel ondernemers laten zich te eenzijdig leiden door winstmaximalisatie en hebben te weinig ook voor andere functies van het ondernemen, zoals het creeren en instandhouden van werk." Vervolgens pleit de SP voor overheidssteun aan 'maatschappelijk verantwoorde' vormen van ondernemen, zij "die er met de pet naar gooien, mogen worden aangepakt."
Hier doet de SP alsof een eenzijdig streven naar winstmaximalisatie een kwestie is van onvoldoende maatschappelijk besef of verantwoordelijkheidsgevoel, van een asociale mentaliteit. Dat gaat er aan voorbij dat in een markteconomie, in het werkelijk bestaande kapitalisme. winstbejag aan ondernemerskant levensnoodzaak is voor een ondernemer die zich staande moet houden in de concurrentieslag. Aandacht voor werkgelegenheid, arbeidsomstandigheden, voor bestrijding van discriminatie en van milieubederf - het kost geld. Wie daarop bezuinigt behaalt kostenvoordeel en komt in de concurrentie op voorsprong.
Ondernemers zullen niet vrijwillig een achterstand riskeren door van dit soort bezuinigingen af te zien en zelfs extra aandacht voor sociale- en milieudoelstellingen te hebben. Slechts bindend opgelegd beleid, opgelegd aan de ondernemers, kan voorrang voor zulke beleidsdoelen afdwingen. Er is nog nooit een lammetje gered door de leeuw op te roepen zich van zijn maatschappelijke verantwoordelijkheid voor schapen bewust te worden.
In de passages die ik zojuist aanhalade blijkt duidelijk: de SP heeft het idee om een markteconomie, met wist als hoofddoel, om te vormen in een democratisch gestuurde economie met menselijke behoeften als hoofddoel, feitelijk losgelaten. Aanpassing van het huidige kapitalisme, daarmee neemt de SP steeds openlijker genoegen.
Ook SP doet mee aan criminaliteitshype
Kwalijk zijn de passages die de SP wijdt aan criminaliteit en terrorisme. Ik ga citeren, deze keer uit hoofdstuk 4: "Betere veiligheid". "Criminaliteit is volgens veel mensen een van de grootste maatschappelijke problemen. de cijfers bevestigen dat: in de laatste veertig jaa vertienvoudigde het aantal bij de politie bekende misdrijven. Vernielingen diefstal en geweld vormen het grootste deel van de 4,6 miljoen delicten waarvan burgers elk jaar het slachtoffer worden."
Een paar vragen: is het aantal delicten echt zo gegroeid - of komen delicten eerder onder de aandacht? Al;s er van echte groei sprake is, zou dat misschien te maken kunnen hebben met de bestaansopnzekerheid waar miljoenen mensen na dertig jaar van bezuinigingen en na een, door massale ontslagen en flexibele banen (uitzendwerk, losvaste contracten) steeds grotere onzekerheid voor veel mensen? Juist van de SP verwacht ik dat die samenhang tussen sociale afbraak en groeiende criminaliteit naar voren gehaald wordt. Verkeerde verwachting, helaas.
Even verderop: "Mensen willen meer veiligheid, terwijl politie en justitie weinig mogelijkheden hebben om daders op te sporen en te bestraffen." Dat is feitelijk een pleidooi voor een sterker en machtiger politie- en justitie-apparaat. En ja hoor, ook de SP pleit voor meer blauw op straat: "1500 extra agenten op strata, door te investeren in wijkagenten, wijkteams en toezichthouders (...) camera's kunnen helpen, maar zijn geen volwaardig alternatief voor de agent." Ik merk op dat het oprukkende camera-toezicht - een aantasting van privacy, een gevaarlijke versterking van de staatsmacht - niet principieel wordt afgewezen. En ik constateer een naief geloof in de agent als boevenvanger. - of een bereidheid om de VVD en de Telegraaf-redactie op dit thema naar de mond te praten.
Dat heel veel van de angst bij mensenvoor criminaliteit waar ook dit programma naar verwijst, een product is van gecalculeerde media-aandacht en misleidende retoriek van rechtse politici - niets blijkt daarvan in deze passages. Zelfs twee mensen op een cel - nog niet zo lang geleden terecht taboe bij de meeste politieke partijen - mag van de SP, zij het alleen voor zeer kort gestraften. maar hiermee overschrijdt de SP weer een principiele grens.
Allerlei zinnige ideen over resocialisatie, onderwijs in de cel, het inzicht dat psychiatrische patienten niet in een cel horen - het staat er allemaal ook wel. Maar het weegt niet op tegen de keus die de SP hier maakt om ook op dit thema de agende van rechts te beantwoorden met in essentie rechts beleid. Dat is niet waar de SP ooit voor is opgericht, en het is ook niet de manier om een groeiend aantal mensen dat linkse alternatieven zoekt rechts beleid, echt hoop en inspiratie te blijven bieden. Het is dat andere partijen ruimschoots erger zijn dan zelfs tegenover deze SP - anders was ik ook als kiezer allang op weg naar de uitgang. Hopelijk steekt er ook binnen de SP een storm van protest op tegen de hierboven geschetste zijweg naar rechts.
Zie over het SP-programma ook:
*"Afschaffen NAVO hoort in SP-programma", van de Internationale Socialisten;
*"SP gaat de NAVO veranderen!" , op het weblog "Goed-Fout" - goed om te zien dat dit weblog, van de onvolprezen Noke Wan, ook nieuw leven is ingeblazen met een digitale verhuizing!
*Zelf schreef ik onlangs: "SP en VVD: stuitende overeenkomst over 'onze democratie' ".
vrijdag 8 september 2006
Random reading matters, no. 2
This week, the spotlight on a few shorter acticles, stretching several continents...
Southern Africa
Southern Africa has experienced a thirty years struggle against colonial domination and white minority rule. In the end, both apartheid and Portuguese colonialism was overthrown. However, contrary to claims and ambitions by movements who waged the anticolonial struggle, the end of colonialism and apartheid did not usher in a society of social equality, nor did it bring a democracy that went beyond the usual, once-in-4-years-you-may-elect-your-oppressors variety. Socialism was the goal of many of the participants, but that goal was not achieved, not by a long stretch. That will need another hard struggle.
This is the subject of 'The Next Liberation Struggle', a collection of essays by John Saul, a Cabnadian scholar and one who has folewd African liberation struggles closely through the years. Jeffery R. Webber has written a review article about the book: "Liberation, Then What?", published in International Viewpoint, a magizine published by the United Secretariat of the Fourth International, an organisation in the Trotskyist tradition. Judging from that article, which summarises Saul's arguments nicely, the book adds seriously to our insight on that region and its inspiring but as yet unfinished struggle for justice.
China
China these days is the dream country for many big entrepeneurs. Not only can they make a very andy profit there by exploiting low-wage workers - an exploitation assisted by severe government repression. "Communist" dictatorship is coming to the rescue of capitalist enterprise.
Not only that: by threatening to move their factories to low-wage China, capitalists in Western countries effectivily blackmail workers into waccepting low wages. And, by importing chep-ply-produced goods forom China, they offset the pressure to raise weges in the West: cheap comsumer goods mean that workers can buy some of them, even with their meagre wages.
Rick Wollf, in "China Shapes/ Shakes World's Economies" (MR zine) explains that this capitalist low wage/ high profit dream is threatened. Part of the reason is the rise of prices of those consumer goods from China. And part of the reason of those rising prices is the upward pressure on wages. To put it differently: workers' struggles in China are spoiling capitalism's festivities, although this is not the way Wolff puts it. He sketches the tendency towards inflation, further destabilising an already very imbalanced world economy. The mechanism he sketches is another proof that the modern economy is an interconnected whole - as is the struggle against the masters in that economy.
Steve Irwin
Finaly, a rather dissident article on the tragic end of Steve Irwin, the man whose televised adventures with dangerous animals turned him into a celebrity. The first halfof this week, media broadcasters like CNN went over the top with stories about the man, his accident, the danger stingrays pose. Not everyone, however, sees him as a heroe who has to be uncritically, if posthumously, praised. Binoy Kampmark, for instance, writes: "The story of his life(...) will conclude that he was a good conservationist, a global ambassador for ptotecting 'dangerous' animals. But can an owner or manager of a zoo ever claim such a title? Zoos: spaces cordoned of, celebrating the subjugation of nature. They demonstrate a cruel pecking order: you are on show, it tells animals, because you are in captivity, because you are not free, and yoiur ancestors were exterminated. You must sing for your supper; you must perform for the public." Of course, these days, zoos are somewhat different than just upgraded circuses that Kampmark describes, and their educational value cannot be, I think, reasonably denied. Still, Kampmark's observations seem relevant to me.
He ends his article in a provacative way: "Germaine Greer was perhaps callous to mock his death as nature' s 'revenge', but hte point was well made. It was the retaliation of a caged subject towards its captor. He may well have succumbed to his own fantasies, seeing the wild as eminently tameable. An otherwise placid stingray took issue with this approach." Not literally true, no - but in a deeper sense, a sharp and sensible observation. Read and judge for yourself: "Politics of the Zoo - the Death of Stve Irwin", in Counterpunch - and where else does one find articles like this?
Southern Africa
Southern Africa has experienced a thirty years struggle against colonial domination and white minority rule. In the end, both apartheid and Portuguese colonialism was overthrown. However, contrary to claims and ambitions by movements who waged the anticolonial struggle, the end of colonialism and apartheid did not usher in a society of social equality, nor did it bring a democracy that went beyond the usual, once-in-4-years-you-may-elect-your-oppressors variety. Socialism was the goal of many of the participants, but that goal was not achieved, not by a long stretch. That will need another hard struggle.
This is the subject of 'The Next Liberation Struggle', a collection of essays by John Saul, a Cabnadian scholar and one who has folewd African liberation struggles closely through the years. Jeffery R. Webber has written a review article about the book: "Liberation, Then What?", published in International Viewpoint, a magizine published by the United Secretariat of the Fourth International, an organisation in the Trotskyist tradition. Judging from that article, which summarises Saul's arguments nicely, the book adds seriously to our insight on that region and its inspiring but as yet unfinished struggle for justice.
China
China these days is the dream country for many big entrepeneurs. Not only can they make a very andy profit there by exploiting low-wage workers - an exploitation assisted by severe government repression. "Communist" dictatorship is coming to the rescue of capitalist enterprise.
Not only that: by threatening to move their factories to low-wage China, capitalists in Western countries effectivily blackmail workers into waccepting low wages. And, by importing chep-ply-produced goods forom China, they offset the pressure to raise weges in the West: cheap comsumer goods mean that workers can buy some of them, even with their meagre wages.
Rick Wollf, in "China Shapes/ Shakes World's Economies" (MR zine) explains that this capitalist low wage/ high profit dream is threatened. Part of the reason is the rise of prices of those consumer goods from China. And part of the reason of those rising prices is the upward pressure on wages. To put it differently: workers' struggles in China are spoiling capitalism's festivities, although this is not the way Wolff puts it. He sketches the tendency towards inflation, further destabilising an already very imbalanced world economy. The mechanism he sketches is another proof that the modern economy is an interconnected whole - as is the struggle against the masters in that economy.
Steve Irwin
Finaly, a rather dissident article on the tragic end of Steve Irwin, the man whose televised adventures with dangerous animals turned him into a celebrity. The first halfof this week, media broadcasters like CNN went over the top with stories about the man, his accident, the danger stingrays pose. Not everyone, however, sees him as a heroe who has to be uncritically, if posthumously, praised. Binoy Kampmark, for instance, writes: "The story of his life(...) will conclude that he was a good conservationist, a global ambassador for ptotecting 'dangerous' animals. But can an owner or manager of a zoo ever claim such a title? Zoos: spaces cordoned of, celebrating the subjugation of nature. They demonstrate a cruel pecking order: you are on show, it tells animals, because you are in captivity, because you are not free, and yoiur ancestors were exterminated. You must sing for your supper; you must perform for the public." Of course, these days, zoos are somewhat different than just upgraded circuses that Kampmark describes, and their educational value cannot be, I think, reasonably denied. Still, Kampmark's observations seem relevant to me.
He ends his article in a provacative way: "Germaine Greer was perhaps callous to mock his death as nature' s 'revenge', but hte point was well made. It was the retaliation of a caged subject towards its captor. He may well have succumbed to his own fantasies, seeing the wild as eminently tameable. An otherwise placid stingray took issue with this approach." Not literally true, no - but in a deeper sense, a sharp and sensible observation. Read and judge for yourself: "Politics of the Zoo - the Death of Stve Irwin", in Counterpunch - and where else does one find articles like this?
Abonneren op:
Posts (Atom)