De Verenigde Staten gaan oorlog voeren tegen Iran, als niemand dat tegenhoudt. Dat ligt besloten in de strategie die sinds 2001 wordt doorgezet. Het valt af te leiden uit de impasse waarin de VS in Irak en Afghanistan is beland, en die een vlucht vooruit tot verleidelijke gok maakt voor machthebbers. Op beide dingen ging ik in een eerder artikel in.
Tekenen voor de naderende oorlog zijn er, en elke week komen er nieuwe voorboden bij. Nu ligt er een aankondiging dat de VS een speciale basis gaat aanleggen in Irak, dicht bij de Iraanse grens. Die zou bedoeld zijn om wapentransporten vanuit Iran naar Iraakse groepen tegen te gaan.
Maar daarvoor lijken de 200 soldaten die er gestationeerd gaan worden toch wel weinig, zoals Chris Floyd aangeeft op zijn sombere maar erg goede weblog Empire Burlesque. Hij oppert dat de basis eerder een soort bewust geschapen kwetsbare plek wordt, lokaas voor gewapende groepen die terug zullen slaan bijvoorbeeld na Amerikaanse luchtaanvallen op Iran. Daar kan de VS dan weer met verdere escalatie op reageren. Maar sowieso is zo'n basis - alleen al de aankondiging van de aanleg ervan - een manier om de oorlogsdruk op te voeren.
Die oorlogsdruk wordt duidelijk uit allerlei andere berichten. Zo is er het pan voor drie dagen luchtaanvallen op 1200 locaties. Vice-president Cheney dreigde in augustus met luchtaanvallen op bases in Irak waar een eenheid van de Iraanse Revolutionaire Garde zou zitten. Al in januari dreigden Cheney, minister Rice en veiligheidsadvisuer Hadley dat de VS tegen Iran op zou treden tegen Iraanse activiteiten in Irak; luchtaanvallen werden toen al niet uitgesloten. In die tijd pakten Amerikaanse militairen vijf Iraanse functionarissen op; die zitten nog steeds vast. En in die tijd duidde Bush de verhoogde Amerikaanse militaire activiteit voor de Iraanse kust al aan als een antwoord op het "zeer negatieve" gedrag van Iran. En in januari vertrok er al een tweede vliegdekschip met 80 vliegtuigen richting Perzische Golf.
In het voorjaar verschenen er berichten dat de VS geheime steun verleende aan gewapende groepen die aanslagen pleegden binnen Iran. Eén daarvan, Jundullah, opereerde volgens een artikel van ABC News in Baluchistan, dicht bij Pakistan, en heeft Iraanse militairen gedood en ook ontvoerd. In mei meldde dezelfde website dat Bush toestemming voor geheime acties op Iraans grondgebied had gegeven. Een sluipende oorlog is daarmee feitelijk al gaande. En volgens berichtgeving heeft slechts fel verzet van de admiraal die het commando over de Amerikaanse troepen in die regio zelf een besluit tot grootschalige aanval op Iran eerder in dit jaar geblokkeerd. Daarmee kregen enkele maanden lang diplomatieke stappen wat meer ruimte. Maar inmiddels heeft de harde aanvalskoers weer de overhand gekregen.
Kort voor het drie-dagen/ 1200 plekken- aanvalsplan bekend werd, kwam ook een rapport naar buiten van Dan Plesch, Brits wapendeskundige, samen met Martin Butcher, onder meer voormalig adviseur van de Buitenlandcommissie van het Europese Parlement. Ook daarin is sprake van een grootschalige aanval in voorbereiding, een aanval die verder gaat dan alleen de kernfaciliteiten en allerlei militaire, maar ook economische doelwitten moet treffen. Uit het feit dat de VS deze plannen niet van de daken schreeuwt, leiden de schrijvers af dat het hier niet gaat om publicitaire druk op Iran, maar wel degelijk om daadwerkelijke oorlogsplanning.
Wel past daar een kanttekening bij. Het bestaan van oorlogsplannen en oorlogsvoorbereiding is op zich geen bewijs voor daadwerkelijk besluit tot oorlog. Zowel de Sovjetunie als de VS hadden tijdens de Koude Oorlog grootschalige plannen om respectievelijk West- en Oost-Europa aan te vallen. dat bewees dat beiden zich op oorlog voorbereidden, maar niet dat ze daadwerkelijk tot aanval hadden besloten. En soms maakt het lekken van oorlogsplannen deel uit van een interne machtsstrijd die een aanvalsoorlog juist moeten dwarsbomen. Zo oppert Paul Woodward op de website War in Context dat het Pentagon het drie-dagen/ 1200 locaties-aanvalsplan juist heeft opgesteld om aan Cheney te laten zien dat zoiets de kracht van het Amerikaanse leger te boven zou gaan.
Niet de aanvalsplannen op zichzelf, maar de hele oorlogsretoriek eromheen doet vermoeden dat de VS wel degelijk op een agressieoorlog tegen Iran aanstuurt. Die propaganda zou wel eens drastisch verder opgevoerd kunnen worden. Barnet Rubin haalt op het weblog Informed Comment Global Affairs een correspondent in de New York Times aan die op basis van bronnen in het Witte Huis spreekt van een komend propaganda-offensief om de komende oorlog aan een zo groot mogelijk deel van de bevolking te slijten.
Intussen groeit de spanning - precies het soort spanning waarin een incident snel tot oorlog kan escaleren. Het oppakken van Iraanse delegatieleden in irak kan zo'n incident zijn. Zo arresteerden Amerikaanse soldaten een aantal leden van een Iraanse delegatie van het ministerie van Energiezaken. Kort erna lieten de soldaten de Iraniërs weer vrij en maakten excuses. Maar de soldaten wisten dat de Iraniërs in Irak waren op uitnodiging van de Iraakse regering - die regering waarvan de VS doet alsof ze er zo graag mee samenwerken. Zoals Robert Naimann op Znet zegt: "Hier hangt een sterke lucht van provocatie en treiteren omheen."
Als ik de berichtgeving overzie, dan blijf ik erbij dat het veilig is om uit te gaan van een grootschalige Amerikaanse aanval op Iran tussen nu en het einde van het presidentschap van Bush in januari 2009. Een vaststaand feit is het echter niet. En we moeten alles op alles zetten om te voorkomen dat het ook geen vaststaand feit wordt. De gevolgen van een aanval op Iran zouden zich hoogstwaarschijnlijk helemaal niet beperken tot de toch al grote aantallen doden, gewonden en schade die een driedaagse reeks luchtaanvallen op Iran zal opleveren.
Wat zal de VS bijvoorbeeld doen als Iran na drie dagen luchtaanvallen niet instort maar zich schrap zet voor een langere oorlog? Iran 's bondgenoten zullen reageren - bijvoorbeeld met op aanvallen door pro-Iraanse milities op Amerikaanse soldaten in Iran, maar ook Hezbollah-aanvallen op Israël dat zich een groot fan van een aanval op Iran betoont. Daar zullen Israël en vooral de VS dan weer op reageren. Iran aanvallen betekent een grote regionale oorlog helpen ontketenen. Dat dienen we met alle mogelijke middelen te helpen voorkomen nu het wellicht nog kan.
1 opmerking:
Ik ben toch niet overtuigd dat er een oorlog gaat komen binnen niet al te lange tijd, met de situatie en Irak en Afghanistan gaat dat gewoonweg niet lukken. 'we' moeten er natuurlijk wel voor zorgen dat er voldoende verzet is over Irak en Afghanistan. Maar het lijkt me dus beter daar aandacht aan te besteden dan aan verzet tegen een oorlgo in Iran.
Een reactie posten