Goed nieuws uit de Gazastrook - eindelijk

Ongelofelijk maar toch: goed nieuws uit de Gazastrook. Meestal komt daar slechts nieuws van verschrikkingen zonder einde vandaan. Dag in dag duurt daar en op de Westelijke Jordaanoever het Israelische geweld tegen Palestijnen voort. Israelische soldaten doden Palestijnen, Israëlische piloten verwoesten Palestijnse huizen. Anja Meulenbelt vertelt droogjes hoe dat gaat, in wat zijn noemt "het gebruikelijke stramien, mensen zijn van tevoren gebeld, hallo met het Israelische leger, afdeling terrorisme, we gaan je huis bombarderen, je hebt een half uur om weg te komen. Dan is het rennen, met je kinderen, en de buren waarschuwen, want soms komt de aanval al na vijf minuten."

Opvallend is de extra, ogenschijnlijk overtollige, wreedheid bij dit soort acties. De overtolligheid is schijn want juist die extra wreedheid dient om de angst er stevig in te houden. "Voordat Riad Hutri, bewoner van Qalqilia, afgevoerd werd naar een onbekende plaats, dwongen Israelische soldaten om de man toe te kijken terwijl zijn huis verwoest werd (...) Ooggetuige Mohammad Salameh zei dat Israelische soldaten Hutri lieten weten dat hij zou worden neergeschoten als hij niet zwijgend toekeek." Aldus een bericht op de website van het International Middle East Media Center (IMEMC), van zondag 19 november. Qalqilia is een plaatsje op de Westelijke Jordaanoever.

Vooral het Israelische geweld op de Gazastrook echter trekt nu en dan de aandacht - te weinig aandacht overigens, gezien het extreme karakter ervan. Enkele weken terug nog bereikte de Israelische staatsterreur een nieuw macaber dieptepunt met het Israëlische bombardement van een wijk in Beit Hanoun: 20 doden, waarvan 18 leden van één familie. Sinds de huidige militaire operaties vanaf juni werden opgevoerd, doodde het Israelische leger al 350 Palestijnen. Dagelijks zijn nieuwe gruwelen te lezen op websites zoals bovengenoemde.

Maar - en daar begint het goede nieuws - de geest van verzet laat zich niet breken. Dat was te merken op de begrafenis van slachtoffers in Beit Hanoun. Een moeder: "Ik verloor mijn hele familie, is er nog iemand die leeft? Iemand? Mijn echtgenoot, mijn zuster, mijn kinderen, mijn moeder". Ze ging verder: "Ik zweer in de naam van God dat we ons niet zullen overgeven, dit is ons land en hier zullen we leven en sterven" (zie Ramsy Baroud, "Killing Hope in Beit Hanoun" op de website van de Palestine Chronicle).

Die geest leidt tot hardnekkig verzet, op allerlei manieren. Soms neemt dat de vorm aan van thuisgemaakte raketten die Palestijnse strijders afvuren. Zo'n raketbeschieting verwondde drie Israeli's in het stadje Sderot. De de gewapende vleugel van Hamas eiste de verantwoordelijkheid op, en noemden de actie een antwoord op het Israelische offensief op de Gazastrook.

Wie dit soort beschietingen aanvoert om op het enorme terroristische gevaar te wijzen en daarmee de Israelische terreur te rechtvaardigen moet ook eens naar de cijfers kijken. Sinds 2001 doodden dit type raketbeschietingen vanaf Gaza op aangrenzend Israelisch gebied welgeteld zeven Israelis, volgens aan berichtgeving op IMEMC, zondag 19 november. Zeven Israelische doden sinds 2001, driehonderdvijftig Palestijnse doden alleen al sinds juni van dit jaar. Commentaar toch tamelijk overbodig.

Palestijnse raketten laten zien hoe boos en wanhopig Palestijnen zijn. Maar veel effect op de bezetter hebben ze niet. Dat is anders met een andere verzetsvorm waar de Volkskrant vandaag over berichtte. "Israël heeft zaterdagavond een luchtaanval in het Noorden van de Gazastrook afgeblazen wegens een protest van honderden Palestijnen. Zij vormden een menselijk schild in een huis dat het Israëlische leger met de grond gelijk wilde maken." Als dat geen goed nieuws is, wat dan wel?

Meestal maken mensen zich bij dit soort militaire acties uit de voeten, Anja Meulenbelt vertelde dat al. Deze keer dus niet. Een ongelofelijk dapper staaltje van solidariteit is het. Hoe konden de honderden Palestijnen immers weten dat ze niet weggebombardeerd zouden worden, zoals zovele Libanezen nog deze zomer weggebombardeerd zijn vanuit Israelische vliegtuigen? Op deze houding, op deze moed, deze kracht, deze solidariteit, loopt uiteindelijk elke bezetting stuk.