Meningsverschil in proportie

Pepijn Brandon en Rooieravotr verschillen van mening over de analyse van het verschijnsel-Wilders, en wat een passende naam voor dat verschijnsel is. Ik spreek van fascisme, en ben een serie begonnen waar in ik aannemelijk tracht te maken dat dit terecht is: "Hoe je een fascist herkent", waarvan ik inmiddels deel 1 heb geplaatst, deel 2 en ook deel 3. Pepijn denkt daar anders over. Hij vindt het onjuist en onverstandig om in Wilders' geval van fascisme te spreken, en beargumenteert dat in "Hoe herkent Ravotr fascisten?" , zijn reactie die ik op 3 april als gastcolumn op dit weblog heb geplaatst.

Duidelijk mag hier overigens wel zijn dat Pepijns afwijzing van het woord 'fascisme' als typering van Wilders in lijn ligt met het standpunt van de Internationale Socialisten (IS) als organisatie, al zegt hij dat niet met zoveel woorden. Niet alleen is hij niet voor niets hoofdredacteur van De Socialist, en staat dat ook duidelijk bij zijn gastcolumn. Ook zul je in De Socialist en in andere uitingen van de IS in dit verband tevergeefs zoeken naar dat f-woord als typering van Wilders. Zoiets is, zoals Pepijn het zelf wellicht ook zou formuleren, geen toeval.

Ik ben niet overtuigd van zijn gelijk, maar het waarom komt in volgende weblogstukken uitvoeriger terug. Hier wil ik de gelegenheid nemen om mijn eigen rol in dit soort discussies te verhelderen. In welke hoedanigheid neem ik stelling? Pepijn en ik zijn allebei lid van de IS, met in dit geval echter een verschillende benadering van een actueel politiek vraagstuk. Hoe zit dat?

Welnu, ik schrijf hier om mijn analyse van zaken te geven, om een onderbouwde politieke mening naar voren te brengen, om de werkelijkheid te helpen doorgronden. Daarmee hoop ik een kleine bijdrage aan kritische meningsvorming te geven, in de hoop daarmee ook bij te dragen aan de broodnodige verandering van die werkelijkheid. Ik doe dat vanuit mijn overtuiging, die wortelt in het marxisme. Ik doe dat openlijk als lid van de organisatie die dat marxisme gestalte probeert te geven: de IS.

Maar ik spreek hier niet namens de IS. Wie wil weten wat de IS als organisatie vindt, kan daarvoor terecht in De Socialist, op de website van de IS, bij sprekers die namens de organisatie op bijeenkomsten spreken. En ja, als ik bij zo'n gelegenheid spreek, dán spreek ik namens de IS. Maar hier niet. Hier ben ik gewoon Rooieravotr, no more, no less.

Ja, ik ben IS-er, met grote overtuiging - maar een eigenzinnige IS-er. Doorgaans neem ik dezelfde standpunten in als de organisatie waarvan ik immers niet voor niets deel uitmaak. Ik breng daarbij eigen accenten en ingrediënten aan waar ik dat nuttig vindt. Af en toe wijkt mijn mening af van de opvatting die de organisatie uitdraagt, en soms klinkt dat meningsverschil door in mijn weblogstukken. Zo gaat dat, en ik ben er erg trots op dat ik deel uitmaak van een groepering waarin dit in alle openheid kan. Marxisten die niet hardop nadenken over de wereld en die daar niet hardop van mening over durven te verschillen - dat zijn beroerde marxisten. Zo goed als een marxistische organisatie die dit soort van hardop nadenken zou ontmoedigen haar marxistische doeleinden een slechte dienst zou bewijzen. Maar van zo'n beroerde organisatie ben ik dus geen lid, integendeel.

Tot zover is er dus geen wezenlijk probleem. Zulke problemen ontstaan pas als meningsverschillen tot wezenlijke tegenstellingen in de gevoerde praktijk, in strategie en tactiek, zouden leiden. Dit weblog is niet de plek om die discussies uit te vechten die binnen een organisatie soms uitgevochten moeten worden, al kan er wel eens iets van doorklinken alhier. Maar van een wezenlijk meningsverschil tussen Pepijn en mij in die zin, rond de aanpak die tegen het fenomeen-Wilders is vereist, is volgens mij geen sprake.

Ik kan me namelijk uitstekend vinden in de benadering die te lezen is in De Socialist: Wilders ontmaskeren als islamofobe racist, de die daarmee zijn sociaal-economische plannen - een verdere verheviging van neoliberaal afbraakbeleid - aan het gezicht onttrekt, en breed levende frustraties kanaliseert in een reactionaire richting. Met of zonder het hanteren van het woord 'fascisme' - ontmaskeren, waarschuwen en uitleggen is wat moet gebeuren, en dat is wat de IS momenteel doet.

Daarin passen ook openbare bijeenkomsten waarvan de IS mede initiatiefnemer is, zoals onlangs op de UvA. Die dragen bij aan kritische meningsvorming, aan inhoudelijk onderbouwde stellingname tegen de opkomst van Wilders' racistische politiek. Ik vind die aanpak zeer gezond.

Van de verslagen over de Uva-bijeenkomst - "Wat is het antwoord op Wilders?" - bijvoorbeeld in de Volkskrant en in universiteitsblad Folia - werd ik uitermate vrolijk. De weerklank die het debat had, de uitstraling vanhet geluid dat op deze manier tegen Wilders tot klinken wordt gebracht - het laat zien dat hoe nuttig dit soort initiatieven - breed gedragen, in alle openheid - zijn in het opbouwen van verzet tegen Wilders' politiek. Geen groter compliment voor deze aanpak trouwens dan de poging van Wilders' PVV om de bijeenkomst te laten verhinderen: hij ziet kennelijk hoezeer een effectieve en onderbouwde ontmaskering zijn politieke opmars in gevaar kan brengen.

En nee, het feit dat ik Wilders als fascist meen aan te moeten duiden wil niet zeggen dat ik dus vindt dat militante fysieke confrontaties met de PVV onverwijld op gang gebracht moeten worden, als ware de SA zelve al in aantocht. De PVV is niet de NVU of de Nationale Alliantie. Het idee dat Wilders op dit moment dezelfde bejegening verdient als Constant Kusters of Eite Homans is absurd en nimmer door mij bepleit. De confrontatie aangaan met niet-bestaande knokploegen aan Wilderszijde - mocht Pepijn bang zijn dat dàt is waar ik naartoe wil, dan hoop ik hem op dit punt enigszins te hebben kunnen geruststellen. Maar daarmee loop ik vooruit op een meer inhoudelijke repliek die Pepijns zeer welkome discussiebijdrage nog gaat krijgen.