Juli 2006 was de maand dat Israël een oorlog begon tegen Libanon - opnieuw. Wekenlange bombardementen legden grote delen van het land in puin en doodden rond de duizend mensen, voor een heel groot deel burgers. Hezbollah, de Libanese verzetsbeweging in Sjiitisch-Islamistische grondslag, schoot terug en vuurde raketten af op het noorden van Israël; ook dat kostte mensenlevens, maar de aantallen bleven ver achter bij de slachtoffers van de Israelische agressie. Maar, hoe bloedig de Israëlische aanval ook was, het Israëlische leger slaagde er niet in om het taaie verzet van Hzbollah en anderen te breken. Uiteindelijk moest Israël akkoord gaan met een wapenstilstand waarbij de macht van Hezbollah goeddeels intact bleef. De oorlog was uitgedraaid op een forse afgang voor de Israëlische strijdkrachten.
Natuurlijk kregen we de gebruikelijk excuses te horen voor wat Israël ontketend had. Hezbollah had 2 Israëlische soldaten 'ontvoerd' en was dus schuldig aan 'agressie'en 'provocatie'. Nu eist Hezbollah nog altijd de teruggave van de Shebaa Farm, een stuk door Israël bezet Libanon. Hezbollah voert strijd om aan dat laatste stuk bezetting een eind te maken, en wilde met haar actie waarschijnlijk ook steun betuigen aan de Palestijnen op de Gazastrook die op dat moment ook de volle laag van Israëlische terreur kregen. Wat Hezbollah betreft was het gewoon oorlog, en het aanvallen en gevangen nemen van Israëlische soldaten hoort daarbij. Niks 'ontvoering', dus. Het is sowieso al absurd om daar een motief aan te ontlenen om overal op Libanon bommen te gaan gooien.
Maar het beeld dat we voorgeschoteld kregen - Hezbollah-eenheid drong Israel binnen en neemt twee Israëlische soldaten gevangen - zou ook nog wel eens feitelijk onjuist kunnen zijn. Er zijn aanwijzingen dat de Israëlische eenheid waarvan twee soldaten gevangen genomen werden, en zes gedood, zich op Libanees grondgebied bevond, niet in Israël. Joshua Frank haalt, in een artikel in Counterpunch op 26 juli, verslagen van AFP, Voltaire.net en de Hindustan Times aan die daarop wijzen. Ook MSNBC berichtte aanvankelijk dat Israelische soldaten in Libanon gevangen waren genomen; later veranderde NBC dat verslag alsnog. Israëlische soldaten liepen waarschijnlijk op Libanees grondgebied in een Hezbollah-hinderlaag. Het maakt de daarop volgende Israëlische bommenregen nog zieker dan die sowieso al was.
Maar toen de oorlog voortduurde, kwam Israel met een andere smoes: het moest zich verdedigen tegen de raketten van Hezbollah. Daarmee keerden israelische politici de boel om. Hezbollah begon in deze oorlog pas raketten af te vuren nadat Israel zelf bommen was gaan gooien op Hezbollah. Anderhalve dag wachtte Hezbollah, voordat het haar raketten begon af te vuren, zo geeft Jonathan Cook, een goedgeïnformeerde en kritische verslaggever in Nazareth, in het Noorden van Israël, aan. Intussen bood Hezbollah gevangenenruil aan. Israël gaf niet thuis. Snel bleek dan ook dat Israël gewoon uit was op het breken van de macht van Hezbollah als effectieve verzetsorganisatie. Oorlogsmisdaden op grote schaal maakten van die poging deel uit, zoals het gebruik van clusterbommen. En de VS zette zich extra in om wapens te leveren aan de Israëlische oorlogsmachine.
Berichten dat Israel al maanden zo'n aanval aan het voorbereiden was, doken al snel op. Seymour Hersh schreef dat de VS toestemming hadden gegeven voor de Israëlische aanval, de plannen lagen allang klaar om uitgevierd te worden. Voor de VS. En de San Francisco Chronicle schreef: "Israël' s militaire antwoord te land, ter zee en uit de lucht op wat het beschouwde als een provocatie vorige week door Hezbollah-militanten ontvouwde zich volgens een plan dat al meer dan een jaare eerder afgerond was." De VS steunde de oorlog, als een soort test voor eenvoorgenomen bommencampagne tegen Iran, aldus berichtgeving in de Independent, via Commondreams, 14 augustus 2006.
Juist het feit dat de oorlog een landurig en grondig voorbereide operatie was, uitgevoerd door het sterkste leger in het Midden-Oosten en gesteund van de grootste mogendheid die de planeet kent, maakt de nederlaag zo pijnlijk voor Israël en de VS. Voor een ieder die de macht van het zionisme en het imperialisme waarvoor dat zionisme keer op keer het vuile werk helpt opknappen, was die nederlaag echter goed nieuws, hoe bloedig de prijs ook was.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Je moet je eens afvragen wat er zou gebeuren als Hezbollah heel Israël kon veroveren. Met hun door Iran gesteunde antisemitische beleid. Dan zouden de joden de zee in gedreven worden. In de gehele arabische wereld heerst een absoluut antisemitische sfeer. Dat kan je nalezen bij Palestinian Media Watch. Daar worden namelijk arabische teksten uit kranten en TV programma's vertaald in het engels. In tegenstelling daartoe wonen in Israël wel arabieren, met stemrecht. Op de Gazastrook is geen enkele jood blijven wonen, omdat ze wisten wat hun lot zou zijn. als de westelijke Jordaanoever ooit ontruimd zou worden, zouden er ook geen joden blijven wonen. Ze kijken wel uit. Dus een ethnisch homogene staat (Palestina) zou staan tegenover een ethnisch heterogene staat. (Israël). Dan moet je je eens afvragen wie hier nu racistisch is.
Dat je de Hezbollah steunt, is voor mij onbegrijpelijk. Dat staat volgens mij niet in de leerboeken van lenin, dat je een terroristisch bewind moet steunen.
Het blijft een feit dat Israel is ontstaan door Arabieren te verdrijven. Daarnaast zijn er vele racistische wetten in Israel ten voordele van de Joden. Om er een paar te noemen: HEt land van de verjaagde Arabieren in 1949 is gegeven aan het Joods Nationaal Fonds dat deze grond alleen aan Joden mag verhuren, Alleen Joden mogen onbeperkt naar Israel emmigreren en Arabieren mogen inderdaad wel stemmen maar geen Palestijnse partij op richten. Ik vind het dus ook niet raar dat er veel anti semitische is in de Arabische wereld.
Een reactie posten