Mohammad Ali is vandaag jarig en wordt 65 jaar. De man was meervoudig wereldkampioen zwaargewicht boksen. Maar tegelijk nam hij moedig stelling tegen het racisme waar hij als zwarte man dagelijk tegenaan liep.
Toen hij bijvoorbeeld, na het behalen zijn eerste gouden medaille in 1960, een cheeseburger wilde nuttigen in een cafetaria in Louisville, weigerde het personeel hem te bedienen, iets wat in Zuidelijke staten van de VS zwarten dagelijks overkwam: faciliteiten voor zwarten en witten waren strikt gescheiden. De 18-jarige kersverse kampioen werd woedend en gooide zijn medaille in de Ohio-rivier.
In 1966 weigerde hij militaire dienst. "Ik heb geen ruzie met de Vietcong" , zei hij. Drie jaar lang mocht hij biet boksen, en zijn wereldtitel werd hem afgepakt. Later draaide het Hooggerechtshof dat terug. In de late jaren zestig sprak hij zich keer op keer uit tegen racisme en oorlog. "Ik heb niets te verliezen door op te komen voor waar ik in geloof. Dan ga ik maar naar de gevangenis, wat dan nog? Wij zitten al 400 jaar in de gevangenis."
In later jaren werd hij veel gematigder en hij liet zich in 2005 zelfs een medaille overhandigen door president Bush. Hij is nu geen bedreiging meer voor de gevestigde machten. Maar van zijn stellingname uit de jaren zestig gaat nog steeds inspiratie uit. Die getuigt ervan dat zijn werkelijke kracht niet zozeer in zijn vuisten school, maar vooral in een warm en moedig hart.
Ik ben uitgebreider op Mohammad Ali en zijn confrontatie met racisme en oorlog ingegaan op mijn nieuwe Engelstalige weblog "Red Rebel Ranter". Daar heb ik ook een handvol artikelen vermeld en doorgelinkt waaronder het prachtige stuk van David Zirin: "Revolt of the Black Athlete: The Hidden History of Muhammad Ali". Er is ook een officiële website over de man, maar daar is de scherpste politiek goeddeels naar de achtergrond geduwd. Je vindt hem op www.ali.com.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Hallo Peter,
ik heb je genomineerd voor de Blog Tag. Dat is een estafette in de weblog wereld. Je schrijft vijf anekdotes over jezelf en dan geef je het stokje door aan vijf andere webloggers.
Via de "Vrienden van Theo van Gogh" (erg rechts en reactionnair, vijanden van de arbeidersklasse) kwam de Blog Tag bij mij. Ik dacht natuurlijk meteen aan jou, omdat ik door jou aan het webloggen ben geraakt. Ere wie ere toe komt. Zo ben ik dan ook wel weer.
Ik hoop dat je mee doet. het zal de strijd voor het internationale arbeidersproletariat zeker ten goede komen.
Groetjes Keesjemaduraatje
Moet de titel niet zijn "Lang zal hij beven"? :)
Een reactie posten