Top Honderd, eerste 25...

Zo, met grote vertraging, vooral wegens ziekte (die op de terugtocht is trouwens) kan ik eindelijk intikken: Hier is-ie dan... de

Enige Echte Rooie Ravotr Top Honderd

Wat waren mijn criteria? Zeer ruim. Songs in de breedste zin van het woord, ongeacht genre of stijl. Maar geen instrumentale stukken, ook geen meerdelige werken, symfoniën, musicals, oratoria (eventueel wel songs uit grotere werken). Nieuw en oud, alles door elkaar. Teksten vind ik belangrijk, de muzikale kwaliteit van de songs ook, en de uitvoering ervan. Maar dingen als gevoelswaarde, puur voor mijzelf, spelen mee: herinneringen die ik aan bepaalde muziek heb - de 'jeugdsentiment"-factor, bijvoorbeeld - laat zich niet in kwaliteitscriteria vangen. Het wordt wel duidelijker aan het commentaar bij nummers uit de lijst. Ook ga ik hier en daar in op suggesties van lezers, zoals gedaan bij mijn stuk waarin ik deze lijst aankondigde.

Natuurlijk is vooral de volgorde hier en daar willekeurig: of ik nummer 87 nu persé echt beter vind dan nummer 86? Dat wil ook nog wel eens van stemming afhangen. Hoger in de lijst is die willekeur minder, en de keus aan de top is allerminst dobbelsteenwerk. En sommige songs die nu binnenboord bleven zouden er gister net uit gevallen zijn, en andersom. Maar dit is dus, globaal gezien, mijn lijst van mooiste honderd songs. De eerste vijfentwintig, om te beginnen....

100. Something Better Change Stranglers. Deels jeugdsentiment, maar deels ook omdat de titel en de houding ervan een beetje het motto va dit weblog zouden kunnen zijn. Met punk als muziek had ik noit zoveel, met de bijbehorende klederdracht nog minder, maar de rebelse houding erachter vond ik wel OK. Als alles wat gezaghebbend was zom tegen die punk was, dan moest er wel iets goeds inzitten. Die dwarse houding klinkt hier door.
99. My Way Frank Sinatra. Verwante dwarsheid, heel andere muziekstijl, tientallen jaren eerder. Geen toeval dat er minstens één punk-versie van is (Sid Vicous, als ik me niet vergis), lijkt me zo...
98. Don't Stop Fleedwood Mac . Vond ik een leuke song, maar het feit dat het campagnelied werd voor Bill Clinton op weg naar het Witte Huis bedierf de pret tijdenlang. Maar het klied straalt de goede houding uit, misbruik door slechte mensen verandert dat niet. Met een vriendelijke hoofdknik naar Kapitein Koek, zonder wiens tip het lied de eindstreep misschien nèt niet had gehaald.
97. Spanish Caravan Doors. Veel Doors-nummers zijn me nèt ietsje te macho. Maar dit is een prachtig melancholiek nummer.
96. So Lonely Police Vooral jeugdsentiment. Evengoied een sterk nummer, uit de tijd voordat Sting wat al te pretentieus en overgevoelig werd.
95. Everything is Gonna Be Allright Bob Marley & the Wailers Mensen verwachten van mij wellicht eerder "Get Up Stand Up", ook een mooi nummer. Maar deze deun doet me gewoon meer, en ik voldoe ook wel eens graag niet aan verwachtingen.
94. There is Power in a Union Billy Bragg Samen sta je sterker tegenover de baas, dat idee, op een krachtrige melodie met zeer karige maar des te effectiever gitaarbegeleiding.
93. After the Goldrush Neil Young
92. Always Look on the Bright Side of Life Monty Python Kees, bedankt voor de suggestie
91. When the Saints Go Marchin' In Bruce Springsteen Soms grijp ook ik, atheist die ik ben, graag naar religieuze beeldspraak om intense emoties uit te drukken. Dat heeft een lange traditie: voor onderdrukte mensen was een verwijzing naar goddelijke verlossing niet altijd los te zien van de hoop op aardse bevrijding. Dat "opstanding" lijkt op "opstand" is niet helemaal toevallig. Dit lied heeft om dit soort redenen zo'n kracht. Zeker als Springsteen het uitvoert en het daarmee van iedere vlakke religiositeit of melige kampvuur-associaties ontdoet.
90. The Day Before You Came ABBA. ABBA is voor mij jeugdsentiment, de eerste popmuziek die ik min of meer serieus ging volgen. Daarna werd het onder meer Beatles en Stones, en vervolgens Bob Dylan. Maar ik spuug niet graag in de bron waaruit ik met zoveel genoegen dronk. Dit is zo'n beetje hun laatste song gezamenlijk. En - in tegenstelling tot veel andere songs van ze - roept hier de tekst een authentiek wrang beeld van de futiliteit van het alledaagse op, dat slechts door die ene ander doorbroken werd.'There's not, I think, a single episode of Dallas that I didn't see'... Ze zijn verder gekomen dan hun Waterloo.
89. Mother Pink Floyd IJselijke tekst over opgroeien, in ijselijke eenvoudige muziek.
88. Turn Turn Turn Byrds
87. (Talkin' bout a) Revolution Tracy Chapman. In de van kritische politiek in de populaire muziek vrijwel verstoken tweede helft van de jaren tachtig bezong zij opeens het R-woord.
86. Send In The Clowns Judy Collins Mooi musicalnummer van Stephen Sondheim.
85. Tin Angel Joni Mitchell
84. Hound Dog Elvis Presley Nee, keesjemaduraatje, niet "In The Ghetto": dat in 1968 zelfs de inmiddels uiterst gezagsgetrouwe Presley een vleugje maatschappelijke betrokkenheid liet doorklinken leek me meer trendgevoeligheid dan engagement. Geef mij maar de Presley in de paar jaar toen hij nog rock 'n' roll maakte. Al vind ik de titel King of Rock and Roll zelfs voor DIE Presley misplaatst. Maar dit nummer is lekker venijnig, zoals het hoort in rock 'n' roll. 'You're nothing but a hound dog, cryin'all the time'. Wie de schoen past...
83. See My Friend Kinks Vriendin laat vriend alleen, vriend zoekt goede vriend op. De intense emotie die de song uitstraalst suggereert dat goede vriend meer is dan alleen goede vriend. Een gewaagde en dappere song; en voor wie dit binnen had gekregen was het veel latere Kinks-nummer Lola wellicht een minder grote verrassing.
82. Every Grain of Sand Bob Dylan. Mensen die mij kennen vroegen zich natuurlijk al af waar Bob toch bleef. Maar ik heb geprobeerd me een beetje in te houden... Dit is eenprachtige religieuze song van de man. Toen hij in 1979 zich bekeerd bleek te hebben tot een keihard fundamentalistisch Christendom, fronsten veel mensen hun wenkbrouwen. Zijn eerste album in die stijl. "Slow Train Coming" had tenminste nog ijzersterke songs en klonk erg doorleefd. "Saved", de opvolger, was veel clichématiger. En waar hij zijn gelijk altijd op zelfbewust-uitdagende wijze uitdraagt, werd die stelligheid tot akelige arrogantie op het moment dat hij zijn gelijk van goddelijke kracht meent te moeten voorzien. Maar in "Every Grain of Sand" - van het album "Shot of Love" daarna waarin godsdienst een stap terug doet en aardse zaken weer aandacht kregen - is hij op zijn best. Geen bekeringsdrift meer, maar de zanger in oprechte deemoed voor zijn maker en daarmee feitelijk geconfronteerd met zichzelf. Ontroerend.
81. Jambalaya Fats Domino Dit nummer van Hank Williams werd in de handen van Domino lekkere zompige rock and roll .
80. Behind the Barricades David Rovics Amerikaans folkzanger zingt over hoe juist mensen in de linkse beweging elkaar nodig hebben. 'The more we hold each other up, the less we can be swayed/ Here's to love and solidarity, and a kiss Behind the Barricades'...
79. I'll Keep it With Mine Bob Dylan Relatief onbekend, aanvankelijk niet regulier uitgebracht.
78. Ballad of Lucy Jordan Maranne Faithfull Die stem alleen al...
77. El Pueblo Unido Jamas Sera Vencido Victor Jara Chileense folkzanger, doodgefolterd direct na de staatsgreep van Pinochet. Ze braken zijn handen, daarna doodden ze hem. Het lied is een bekend strijdlied: een verenigd volk kan niet worden verslagen.
76. Bread and Roses John Denver en Judy Collins Niet gedacht dat zelfs John Denver deze top 100 zou halen. Maar het gaat me niet om Denver maar om de song: een oud arbeidersvrouwenlied uit de VS; feministisch, zo je wilt, maar zonder anti-man te zijn. Ik vermoed dat er betere versies zijn dan deze maar die heb ik nog niet weten op te sporen. Deze is OK, in ieder geval beter dan de al te zoete versie die Judy Collins zelf heeft gemaakt.
(wordt vervolgd...)